Zondag 8 maart verlieten we Gisborne. De lucht was strakblauw en de bladeren begonnen al te vallen. We konden merken dat het herfst begon te worden. Het was een mooie dag om te rijden en we hadden een aardige reis voor de boeg. We wilden via de kust naar Lake Taupo reizen om daar 2 dagen te blijven en vervolgens door te rijden naar Raglan.

We kwamen tegen de avond aan op onze camping die rechtstreeks aan het meer lag. Het werd al wat frisser en het weer was al een beetje aan het veranderen. De volgende morgen hebben we eerst heerlijk in het glasheldere meer gezwommen. Het maakt niet uit hoe diep je gaat, je kan de bodem nog steeds zien. Er was een heuvel in de buurt waarvan je een waanzinnig uitzicht op het meer zou moeten hebben. Deze wou ik graag beklimmen voordat het weer omsloeg, want ze hadden regen afgegeven. Het was best een heftige klim omhoog en terwijl we aan het hiken waren kwamen er steeds meer wolken. We hebben het droog gehouden tot op de top, maar toen we daar kwamen begon het al te miezeren. Helaas was het enige wat we zagen wolken en koeien, maar geen meer. Toen we terug naar beneden gingen, ging het aardig door regenen. We hadden graag nog willen kanoën op het meer, maar dat ging helaas niet. De volgende dag was het weer wat opgeklaard en zijn we na ons uitgebreide ontbijt nog naar de hotpools gereden. Deze ontstaan door een stroompje water wat diep vanuit de aarde komt en naast de Waikato rivier naar boven komt. De temperatuur van de hotpools is rond de 40 graden. Hier hebben we even heerlijk gerelaxt na de hike van de dag ervoor en erna zijn we in de koude rivier gesprongen om af te koelen. Vervolgens hadden we nog een hele rit voor de boeg, want we gingen op pad naar het surfersparadijs Raglan.

Tegen de avond kwamen we aan in Raglan. Raglan is echt een super leuk stadje met een heel klein centrum en er heerst een heerlijke laidback sfeer. Je vindt er geen grote supermarktketens of fastfoodrestaurants of bekende kledingwinkels. Alles wordt gerund door lokale ondernemers. Overdag zie je er altijd mensen op straat en het lijkt wel alsof iedereen elkaar kent, ook de backpackers. Woensdag en donderdag ging om 6 uur de wekker, omdat Mar vroeg wou gaan surfen. Ik bleef achter in de camper liggen (ik ben namelijk niet zo een ochtendmens) en Mar reed naar het strand en ging surfen. Donderdagochtend verliep echter iets anders dan gepland, want we hadden ons wederom buitengesloten. Ditmaal om half 7 ‘s ochtends en ook de surfplank en onze telefoons lagen nog in de camper voor het gemak. Na een aantal wanhopige pogingen om op een of andere manier toch in de camper te kunnen, kwam er gelukkig een jongen langslopen die vroeg of hij ons kon helpen. We mochten zijn telefoon gebruiken om nogmaals de AA road assistance te bellen (ons lidmaatschap hebben we er al wel uitgehaald). We hebben tot 9 uur zitten wachten op de AA en toen konden we gelukkig weer in onze auto. Toen zijn we maar gaan ontbijten, want de golven waren niks meer. ‘S middags heb ik een surfplank gehuurd en heeft Mar me weer geholpen. Het ging nog niet zo gemakkelijk, want er stond erg veel stroming op dit strand. ‘S avonds zijn we nog wat gaan drinken in de cocktailbar met Raquel (het Braziliaanse meisje wat we tijdens het zeilen in Mount Manganui hadden ontmoet) en Karsten (een Duitse jongen die we uit Gisborne kennen).

Zaterdag was het prachtig weer en hebben we weer heel de dag gesurfd en op het strand vertoefd en ‘s avonds zijn we uit eten geweest. We hadden onszelf een fancy diner beloofd na het afzien in de mais en de kiwi’s. Ik mocht kiezen waar we gingen eten en na veel wikken en wegen (ik moest eerst alle mogelijke opties en menu’s 10 keer bekijken) had ik eindelijk een keuze gemaakt. Ik zat al enorm uit te kijken naar de chocolade mousse als dessert, maar toen we er aan kwamen zat het vol dus moest ik nog een keer kiezen. We zijn uiteindelijk bij George’s beland en hebben heerlijk gegeten. We raakten aan de praat met een groepje Franse en we besloten nog met hun mee te gaan naar de enige club in Raglan, club Yot. Voor zo een hip stadje valt het uitgaansleven toch erg tegen, club Yot is een donker hol waar al jaren niks aan gedaan is met isolatiemateriaal tegen de muur als decoratie. We kwamen Karsten er ook nog tegen met Hennie, het nichtje van Christina (een van de Duitsers die we in Auckland hebben ontmoet) en al met al hebben we er wel een leuke avond gehad.

De volgende morgen werden we wakker van de stralende zon die de camper verwarmde. Het beloofde wederom een prachtige dag te worden. We zijn heerlijk uit ontbijten gegaan bij ‘the Shack’, een super leuk cafeetje waar het elke morgen stampvol zit. Het maakt niet uit welke dag het is, vanaf ‘s ochtendsvroeg is het een drukte van jewelste. We hadden geluk dat er nog een tafeltje vrij was. We kozen allebei voor de wafels en ze waren verrukkelijk, de beste wafels die ik ooit gegeten heb. ‘S middags zijn we naar het strand gegaan en ‘s avonds zijn we samen met Raquel naar de Sunday Sessions geweest.

Maandag zijn we nog naar het strand gegaan zodat Mar nog een laatste keer in Raglan kon surfen op en ‘s middags hebben we met Christina, Karsten en Hennie nog een laatste koffie gedronken bij La La Land (een super schattig koffietentje in Raglan). Toen werd het echt tijd om weer verder te gaan, Mar wou namelijk heel graag nog de surf Highway volgen en we hadden een baan gevonden in een restaurant op het Zuidereiland en daar moesten we voor eind maart zijn. De surf Highway loopt vanaf New Plymouth naar Hawera, rondom Mount Taranaki. We zijn dinsdagochtend vertrokken in Raglan. We hebben nog een tussenstop gedaan bij de Bridal Falls en daarna zijn we door gereden naar New Plymouth. We kwamen daar pas ‘s avonds aan en hadden een camping gevonden die direct aan een surfstrand was. Het was super mooi weer de volgende morgen dus Mar heeft gesurfd en verder hebben we die dag een beetje gerelaxt op het strand. Ik moest me namelijk mentaal voorbereiden op de volgende dag, want ik had besloten de Pouakai crossing te gaan doen. Dit is een hike van 9 uur (21 km) die door de bossen gaat, gedeeltelijk over Mount Taranaki loopt, over kliffen gaat en door een moeras. Ze zeggen ook dat je bij deze hike de mooiste uitzichten over de berg hebt. Aan het eind van de dag zijn we naar een andere camping gereden die aan het begin van de hike lag. De camping lag al een aardig stukje op de berg en dat konden we goed merken, want het was er erg koud vergeleken met beneden. ‘S nachts lagen we ongeveer te klappertanden onder de dekens dus hebben we allebei onze sokken, trui en trainingsbroek aangetrokken en zo zijn we in slaap gevallen.

De volgende morgen ging de wekker al op tijd. Mar bleef liggen want die ging niet mee om de hike te doen. Na een stevig ontbijt ging ik met mijn rugzak vol met eten en drinken op pad. Het was wel al een beetje bewolkt toen ik vertrok en ik hoopte maar dat ik de top van de berg wel zou kunnen zien tijdens mijn hike. Het eerste gedeelte ging door het Goblin forest, een mysterieus bos met allemaal bemoste bomen. Het ging al wel een beetje omhoog, maar nog niet super erg. Toen ik uit het bos kwam, moest ik over een smal paadje lopen dat langs de zijkant van de berg liep met aan de andere kant een afgrond. Dit waren de kliffen waar ik over gelezen had. Sommige gedeeltes moest ik over grote stenen klauteren of door los grind ploeteren, ik voelde me net zo een berggeit. Dat losse grond was wel even een eng stukje, maar gelukkig ging het allemaal goed. Het paadje kronkelde enkele kilometers langs de berg en ik was nog geen levende ziel tegen gekomen. Het ene moment had ik het snikheet van het klimmen, maar als ik dan weer een bocht omkwam stond er een kille wind en waaide ik bijna de berg af. Het was nog steeds bewolkt en ik had nog geen uitzicht op de berg gehad. Ik kon al wel de wetlands zien waar ik doorheen moest, een erg apart maar mooi landschap. Na de kliffen ging het pad over in trappen die een beetje klommen en dalen. Ik was inmiddels aangekomen bij een hut waar ik even stopte om te lunchen. Daarna ging de hike verder door de wetlands. Ik had zo’n landschap nog nooit gezien, maar het was heel mooi. Normaalgesproken had je vanaf hier een heel mooi uitzicht op Mount Taranaki, maar door de wolken zag ik helaas niets. Doordat het bewolkt en winderig was, had het wel iets mysterieus en ik genoot van de wandeling die tenminste even rechtuit was. Het begon te miezeren en ik zag weer trappen voor me opdoemen. Die trappen gingen het komende uur door, kwam ik achter. Dit vergde wel even wat doorzettingsvermogen en was wel het zwaarste en minst mooie gedeelte van de hike. Ik kwam uit op een soort hoogvlakte en nam nog een detour naar wat een mooi meer zou moeten zijn, maar dat was blijkbaar alleen bij helder weer. Ik ging dus weer terug en vervolgde mijn hike vanaf de hoogvlaktes. Ik was inmiddels op driekwart van de hike en kwam bij de volgende hut aan. Vanaf hier zou het pad alleen nog maar naar beneden gaan, dus dat kon niet zo moeilijk zijn dacht ik. Nou, na 2 uur trappen naar beneden lopen raak je het toch ook wel beu kan ik jullie vertellen. Mar zou me aan het einde van de tocht ophalen, want ik kwam bij een ander punt uit dan waar ik was begonnen. Ik was bekaf toen ik eindelijk bij onze camper aankwam en ik heb die nacht heerlijk geslapen. Het was zeker wel de moeite waard en ik voelde me soms echt alsof ik alleen op de wereld was zo middenin de bergen.

De volgende dagen hebben we de surf Highway gevolgd en zaterdag zijn we in Wellington aangekomen. We hadden nog vrij weinig meegekregen over het Corona virus en maakten ons er ook nog niet echt zorgen over (wel dat het in Europa zo heftig was, maar niet dat er hier iets zou veranderen). We hadden de overtocht met de Ferry voor maandagochtend geboekt dus we konden in het weekend de stad nog even verkennen. We hadden een middagje jazz gepland en we hadden besloten nog een keer lekker uit eten te gaan, omdat Wellington bekend staat om haar vele goede restaurants. Toen kwamen we er eigenlijk pas achter dat er voor ons toch ook wel degelijk gevolgen waren door het Corona virus. We gingen naar de bar waar de jazz band volgens internet om 17 uur zou beginnen met optreden. We waren er al vroeg, maar om 17:45 uur waren ze nog niet begonnen met spelen. Mar ging aan de bar vragen hoe laat het optreden zou beginnen en de barman keek haar aan alsof ze niet goed bij haar hoofd was. Toen vertelde hij dat alle evenementen in de stad zijn afgelast en dat mensen bang zijn om naar buiten te gaan ivm het virus. We hebben er nog een drankje gedaan en daarna zijn we nog wel uit eten gegaan. We hadden wel voor de zekerheid een extra tubetje desinfectiegel gekocht voordat we de volgende dag de Ferry op moesten. De overtocht was erg mooi en we hebben genoten van de uitzichten. We kwamen aan in Picton en zijn vanaf daar naar Nelson gereden, want we wilden graag naar het Abel Tasman park. Onderweg moesten we wachten bij een wegversperring en we raakten aan de praat met de man die ons staande hield. Hij vroeg waar we heen gingen en of we al een plek hadden voor als er een eventuele lockdown kwam. Wij zeiden allebei tegelijk ‘lockdown?!’. Dus toen vertelde hij dat Nieuw Zeeland op dat moment in level 3 verkeerde en dat de premier die avond zou beslissen of het land overging in level 4. We gingen ons toen toch wel een beetje zorgen maken, want dat zou betekenen dat ons baantje in het restaurant ook niet door zou gaan en we konden ook niet op de free camps blijven want als er een lockdown kwam zouden alle public toilets en douches ook gesloten worden. We hadden dus stof om over na te denken toen we in Nelson aankwamen. Die avond werd inderdaad besloten dat Nieuw Zeeland vanaf woensdag in lockdown zou gaan (het was toen maandagavond) wat betekende dat we dus zsm een plek moesten vinden waar we konden blijven. Al onze vrienden waar we eventueel terecht zouden kunnen, zaten op het Noordereiland en we konden niet meer terug met de Ferry want die was volgeboekt tot aan de lockdown. Ik had dinsdagochtend direct een oproep op Facebook geplaatst en er kwamen best een aantal reacties op. Dit hadden we niet verwacht want er stonden tientallen berichtjes op Facebook van backpackers die een plaats zochten om te verblijven. We hebben gelijk contact opgenomen met de eerste die had gereageerd en we konden diezelfde dag nog komen. Pip klonk erg aardig aan de telefoon en ze zei dat ze op een boerderij woonde met haar 2 dochtertjes en haar vriend en dat we konden helpen met de paarden in ruil voor kost en inwoning. We zijn toen weer teruggereden naar Blenheim en daar zitten we nu al een week. We mogen op de pony’s rijden en we helpen met de verzorging en andere werkzaamheden. Een keer per week gaat Pip om boodschappen en verder komt er niemand van het terrein af. We zitten vrij afgelegen tussen de bergen, dus wat dat betreft zitten we hier best veilig. Pip is erg makkelijk in de omgang en we zijn blij dat we onszelf nuttig kunnen maken en dat we niet opgesloten zitten in een of ander hostel waar je niet naar buiten kan. De komende 3 weken zitten we hier sowieso nog en dan is het even afwachten welke vervolgbeslissing er genomen gaat worden, maar als de lockdown nog langer gaat duren mogen we hier gewoon blijven.

Ik hou jullie op de hoogte van de ontwikkelingen en ik hoop dat jullie ook allemaal veilig zijn en niet besmet worden met het virus. Het is een beetje een lang verslag geworden, maar dan hebben jullie wat te doen terwijl jullie binnen moeten zitten ;)

P.S. Bedankt voor al jullie reacties op mijn blogs, ik vind het erg leuk om ze te lezen!

Geschreven door Angela.op.reis