Ik realiseer me dat ik nog helemaal geen verslag heb geschreven sinds ik in Australië zit, maar op dit moment zitten we opgesloten in ons huis in Port Douglas vanwege een orkaan dus nu heb ik er mooi tijd voor. Ik zal bij het begin beginnen.

Zoals de meeste van jullie wel weten, ben ik eind februari vanaf Nieuw-Zeeland naar Australië gevlogen. Ik had een baan gevonden op een springstal/stoeterij als groom, iets wat ik al heel lang wilde doen. Ik heb er veel geleerd en het reizen en leven tijdens de meerdaagse wedstrijden vond ik fantastisch. Het was hard werken en ik deed vaak 14 uur per dag wanneer we op wedstrijd waren, maar ik genoot ervan om ervoor te zorgen dat het de paarden niks tekort kwam en ze goed presteerden. Thuis op stal was het werk best eentonig en waren het lange dagen. Ik begon elke dag om 7 uur met het zadelen van het eerste paard. Zodra Shane (mijn baas) naar buiten kwam, begon hij met rijden en ging ik het volgende paard halen om op te zadelen. Als hij klaar was met het eerste paard, zadelde ik deze weer af en spoelde het af (het is daar om 7 uur 's ochtends al 25 graden en dat was in de 'winter') en zette het terug in stal. Zo ging het de hele morgen door en hij en z'n vrouw reden minimaal 15 paarden per ochtend dus je begrijpt dat dat op een duur een beetje saai wordt.

Ik woonde op de boerderij in een soort bouwunit, maar dan was het een slaapkamer met badkamer en de keuken was in een aparte unit. Ik had zaterdagmiddag en zondag vrij als we niet op wedstrijd waren, maar het was moeilijk om er vrienden te maken. We woonden buitenaf in een heel klein dorpje en je kwam er eigenlijk niemand tegen. M'n enige uitje was boodschappen doen in het weekend, omdat ik te moe was om iets te gaan ondernemen. Het was dus best eenzaam soms. Ik keek er dan ook erg naar uit dat Jess en Steph (2 vriendinnen uit Nieuw-Zeeland) een weekje langs zouden komen in mei. Ik heb ze opgehaald van het vliegveld in de Gold Coast en vanaf daar zijn we naar Fraser Island gereden, Hier hadden we een 4WD toer geboekt met overnachting op het eiland. Er zijn geen normale wegen op het eiland, dus je rijdt over allemaal bospaden en het strand is een soort van de snelweg. We mochten om de beurt in de auto's rijden, wat erg gaaf was. Onderweg zagen we veel dingo's, dit zijn wilde honden die alleen in Australië voorkomen. We stopten voor lunch bij een super blauw meer, waar we ook even een dip konden nemen. Daarna vertrokken we weer verder, richting ons kamp. Als diner gingen we bbq'en en 's avonds dronken we met z'n allen wat rond het kampvuur voordat we onze tent indoken. De volgende dag vertrokken we na het ontbijt richting een rivier waar we een riverfloat gingen doen. We liepen met onze opblaasbanden een stuk landinwaarts langs de rivier en aan het einde sprongen we in het water en lieten we de rivier ons weer mee terug nemen naar de auto's. We hadden een super leuke groep en we hebben erg veel gelachen tijdens deze trip, precies wat ik nodig had.

Na Fraser Island zijn we naar Noosa gereden. Hier hebben we een hike gedaan langs de kust en een elektrisch bootje gehuurd om langs alle dure huizen te varen. Noosa is een erg welvarend stadje, waar veel mensen een gigantisch vakantiehuis hebben. We hadden een fles wijn meegenomen op de boot en hebben overal een beetje naar binnen zitten gluren. Ik ben later zelf nog een keer terug gegaan naar Noosa om een kayaktour te doen in de Everglades, een subtropisch moerasland waarvan er maar 2 in de wereld zijn. Het was heel indrukwekkend, het water was zo vlak en de vogels waren zo luid.

Vanaf Noosa zijn we naar Byron Bay gegaan. Byron bay is een super laidback surfstadje en ik vond het er geweldig. Iedereen loopt er in hun bikini en op teenslippers en je hebt er allemaal heerlijke cafeetjes en restaurantjes. We hebben de eerste dag een kayaktocht gedaan en we zagen bultrugwalvissen (in de winter is het walvissenseizoen langs de oostkust en migreren de walvissen van Antartica via de Australische kust naar de warmere wateren in het noorden). Het was echt zo gaaf om ze van zo dichtbij te zien. Ik vond het best wel spannend, want we waren best ver de zee op gegaan en opeens zie je een gigantische walvis 5 meter van je kayak vandaan. Met een baby! Ook zagen we dolfijnen en een schildpad die z'n hoofd even boven water stak. Verder hebben we lekker op het strand gelegen en zijn we zoveel mogelijk uit eten gegaan om alle restaurants te kunnen proberen. Toen was het tijd voor Jess en Steph om terug naar Nieuw-Zeeland te gaan.

Ik ging weer verder naar mijn dagelijkse routine van paarden opzadelen. In juni ben ik nog een lang weekend naar Sydney geweest om mijn vriendin Lou op te zoeken. Lou woont in Bondi beach en ik vond het er echt super. Ze zeggen dat je of een Melbourne mens of een Sydney mens bent. Ik ben zeker te weten een Sydney mens. Het voelt niet alsof je in zo een grote stad bent als je in Bondi woont. Het strand is letterlijk 3 minuten lopen en je kan uren langs de ruige kust wandelen, terwijl je ook tot in de late uurtjes op stap kunt gaan als je dat wilt. Wij hebben 1 dag een auto gehuurd om naar de Blue Mountains te gaan en een hike te doen. Het miezerde een beetje maar het was nog steeds heel mooi en ik was blij om weer eens wat bergen te zien. De dag erna moest Lou werken, dus ben ik in m'n eentje langs de kust gaan lopen. Onderweg zag ik in de verte een paar walvissen uit het water springen! Tijdens mijn bezoek was het ook Sydney Vivid, het grootste lichtfestival ter wereld. Lou en ik moesten daar dan ook heen. Waar we niet aan hadden gedacht is hoeveel mensen hier op af zouden komen. Je kon echt letterlijk over de koppen lopen. We waren dan ook al snel bij het operahouse neergestreken voor een drankje en daarna zijn we nog voor een afzakkertje gegaan in de bar waar Lou werkt in Bondi beach.

In augustus ben ik 3 maanden naar huis gegaan. Hierna zou ik met Rachel (een vriendin uit Nieuw-Zeeland) door Australië gaan reizen. Ik wou eigenlijk niet meer terug naar de stal gaan, maar ze vroegen of ik asjeblieft nog 2 weken terug wou komen zodat ik mee kon naar de Australische kampioenschappen in Sydney. Dit leek me dan wel weer super leuk, dus ik had ja gezegd. Toen het puntje bij paaltje kwam en ik terug was op stal, mocht ik toch niet mee naar de kampioenschappen. Er waren merries die moesten bevallen in die periode en ze wilden dat ik thuisbleef om eventueel te helpen bij de geboorte. Ik vond het heel jammer dat ik niet mee mocht, maar het was ook wel bijzonder om de geboorte van het veulen mee te maken. Ik had zoiets nog nooit mee gemaakt, en ik was dan ook erg blij dat het allemaal vanzelf ging en dat het veulen en de moeder gezond waren.

Begin november begon dan eindelijk mijn reis! Ik vloog naar Melbourne om Rachel te ontmoeten. Ons plan was om samen een auto met een daktent te kopen, zodat we op ons gemakje langs de oostkust omhoog naar Brisbane konden rijden en onderweg zouden we dan kamperen. We hadden een bezichtiging gepland voor een week later, dus we besloten om in het weekend een auto te huren zodat we de Great Ocean Road konden doen. We hadden super veel geluk met het weer, want schijnbaar is het vaak bewolkt en waait het heel hard. Onderweg zag ik eindelijk mijn eerste koala! We hebben er in totaal 3 dagen over gedaan. Het was een super mooie route, en we zijn onderweg vaak gestopt om de verschillende stranden en kliffen te bezoeken. The twelve apostels was denk ik wel mijn favoriet. Ondertussen waren we ook nog steeds hard op zoek naar een auto. De auto die we hadden gevonden leek perfect voor ons, en hij was ook niet belachelijk duur. Helaas werd hij niet goedgekeurd, wat onze plannen akelig in de war stuurde. Ze vragen hier gerust meer dan 10.000 AUD (wat gelijk is aan ongeveer 6.000 euro) voor een auto uit 2000 met bijna 400.000km op de teller. Gelukkig mochten we bij Rachel's broertje logeren tot we wisten wat we gingen doen.

Na nog een week naar auto's te hebben gezocht, besloten we om het op te geven en naar Sydney te vliegen. Daar huurden we een auto om naar Jervis Bay te rijden waar Ben woont, een jongen die ik van Queenstown ken. Jervis Bay is echt heel idyllisch. Het eerste wat we zagen toen we het strand op liepen, waren dolfijnen die super dicht langs de kust zwommen. De volgende dag gingen Rachel en ik 's morgens een hike doen door het national park. We waren net bij een vuurtoren aangekomen, toen ik opeens iemand mijn naam hoorde roepen. Bleek dat het een jongen was waar ik in Queenstown wel eens mee ging mountainbiken. Grappig hoe klein de wereld dan is. 'S-middags nam Shenay (Ben's vriendin) ons mee naar een camping waar de kangoeroe's zo tam zijn dat je ze kunt aaien. Er was zelfs een baby bij, echt heel schattig. Daarna zijn we naar een strand gegaan om te snorkelen. We zagen een pijlstaartrog zodra we het water inliepen, maar helaas hadden we onze snorkels nog niet op. Wel zagen we heel veel zee-egels en allerlei soorten vissen. Ik vond het best wel spannend, omdat er toch ook haaien zwemmen en we gingen best ver, maar gelukkig kwamen we er geen tegen. 'S avonds hebben we met zijn allen gebarbecued en de volgende dag zijn we via de toeristische route terug naar Sydney gereden. Daar hebben we 2 dagen doorgebracht en zijn we nog wat wezen drinken met Lou. Vervolgens zijn we naar de Gold Coast gevlogen.

In de Gold Coast hadden we voor de verandering een hotel geboekt, i.p.v. een hostel. Ikzelf vond de Gold Coast veel te druk en het was vol met Engelsen die niet zouden misstaan in zon, zuipen, ziekenhuis. Het was wel bijzonder dat het strand letterlijk middenin de stad was. Aan de ene kant van de weg had je wolkenkrabbers en aan de overkant was het strand. We zijn hier 1 nacht gebleven en toen zijn we met de bus naar Byron Bay gegaan. Hier zijn we 3 dagen gebleven en hebben we genoten van het strand en al de lekkere restaurantjes. Aan het einde van de week gingen we weer terug naar de Gold Coast, omdat we kaartjes hadden voor een festival. Het festival was leuk, het was alleen zo warm dat in de tent het zweet, door de condensatie, letterlijk van het dak afdroop. Het geld ging ook best hard, accomodatie en eten & drinken is duur in Australië, dus we waren ondertussen ook driftig op zoek naar een baantje of werk in ruil voor accomodatie. We hadden een post op facebook geplaatst en Chris reageerde hierop. Hij heeft een dierenasiel in Port Douglas en we de week erop voor hem aan de slag kunnen in ruil voor ons eigen huis, of we hier geïnteresseerd in waren... Ik wilde al heel lang die kant op, maar had gelezen dat het vanaf november regenseizoen is dus ik had dat plan maar laten varen. Maar het aanbod was te goed om af te slaan. We houden allebei erg veel van honden en we zouden maar 7,5 uur per week moeten werken, dus we hadden zat tijd over voor een baantje naast het vrijwilligerswerk. Na het festival zijn we dus naar Cairns gevlogen en vanaf daar zijn we met de bus naar Port Douglas gegaan.

Het is hier prachtig, we zitten middenin de tropen, het dorpje zelf is klein maar gezellig. De zee is heel blauw en rond de 25 graden (wat niet erg verkoelend is, aangezien het hier elke dag 30 graden is) en het strand wordt omringd door palmbomen. Het is bijna perfect, op de krokodillen en de kwallen na (de box jellyfish die hier voorkomt, heeft het krachtigste gif ter wereld en kan dodelijk zijn als je er niet op tijd bij bent). Ze hebben hier dan ook netten van ongeveer 100 vierkante meter, waarbinnen je mag zwemmen. Het was wel erg wennen aan de hitte toen we hier aankwamen. Het is hier elke dag rond de 30 graden en super benauwd en vochtig. Het asiel waar we vrijwilligen heeft net een nestje van 8 puppies en 4 kittens. Ze zijn nu beiden rond de 6 weken oud dus ze zijn super speels. We hadden allebei na 2 weken een baantje gevonden bij hetzelfde restaurant, 'the surfy'. Alles leek eindelijk te gaan zoals we het wilden, totdat ze 2 weken terug aankondigden dat er een orkaan op komst was. Zoals het ernaar uitzag koerste hij recht op Port Douglas af, iets wat al 67 jaar niet gebeurd was. Wij wisten niet zo goed wat we moesten verwachten en er gingen geruchten dat het wel mee zou vallen en geruchten dat het een level 4 orkaan zou worden (level 5 is het hoogste). Woensdag werd hij verwacht aan land te komen, dus dinsdag moesten we bij het restaurant alles naar binnen halen. Ook bij het asiel moest alles binnen worden gezet en vast worden gemaakt. Opblaaszwembaden, emmers en flessen werd gevuld met water voor het geval het water en de stroom uit zou vallen. Er was geen water meer te krijgen in de supermarkt en ook kaarsen en aanstekers waren snel uitverkocht. Het dorp leek wel een spookstad. Alles was dicht, er lagen zandzakken voor huizen en restaurants en je zag geen mens op straat. Woensdagmorgen wakkerde de wind aan en rond de middag waren er windstoten van 120 km/u. Op het nieuws werd verteld dat het maar een level 2 orkaan zou worden, dus dat viel mee. Om 3 uur lieten Rachel en ik nog snel de honden even naar buiten, omdat we niet wisten hoe lang ze opgesloten zouden zitten. Toen begon de regen... en die hield niet op tot maandag. Het kwam met bakken uit de lucht vallen en de wind smeet de regen tegen de ramen aan. Wij kwamen gelukkig niet zonder stroom te zitten, maar we waren een van de weinigen. Ook hadden we geluk dat onze oprit een beetje afloopt, het water stroomde dus naar de straat waardoor wij niet zo snel last zouden hebben van een overstroming. In 4 dagen is er bijna 2 meter regen gevallen. Het dorp 10 minuten verderop moest geëvacueerd worden, omdat de rivier buiten zijn oevers was getreden en mensen met boten door de straten konden. Dinsdag klaarde het eindelijk op en we waren zo blij dat we weer het huis uit konden. De schade in Port Douglas viel mee, er lagen wel overal bomen en takken op de weg en er lag overal heel veel water maar er waren geen gewonden gevallen. Maar toen begon de chaos pas. Beide wegen naar Port Douglas waren afgesloten vanwege aardverschuivingen, we waren dus afgesloten van de buitenwereld. Mensen gingen als een gek naar de supermarkt om boodschappen in te slaan en de rijen stonden tot buiten. Ook werd dinsdagmiddag de waterleiding afgesloten, omdat er door de overstromingen leidingen waren beschadigd. Toen was de chaos compleet. In eerste instantie zou dit maar 24 uur duren, maar het is nu zaterdagavond en we hebben nog steeds geen water. De supermarkten konden niet bevoorraad worden vanwege de wegblokkades en er was geen fles water meer te krijgen. Wij hadden net alle zwembaden en emmers geleegd, omdat we dachten dat het voorbij was. Met helikopters en boten kon er toch wat voorraad binnenkomen en na 48 uur werd een van de wegen opengesteld voor emergency services. Woensdag hebben we 2 uur staan wachten op flessen water die bij het gemeentehuis zouden worden uitgedeeld, maar de vrachtwagen kwam niet opdagen. Donderdag hebben we eindelijk flessen water weten te bemachtigen. Elke dag gaan we met een paar emmertjes naar het zwembad van een nabij gelegen resort, zodat we in elk geval de wc kunnen doorspoelen. Het water zou langzaamaan weer op gang moeten komen, maar wij hebben tot nu toe nog niks. Hopelijk werkt het voor de kerst weer, zodat we in elk geval gedoucht en wel aan het kerstdiner kunnen zitten. Al met al is Australië een hele ervaring geweest, met zowel ups als downs. Ik blijf hier nog 3 weken en dan vertrek ik naar Bali om Marjolein te zien en van daar ga ik naar Canada.

Dit was het weer voor nu, ik wens iedereen alvast fijne feestdagen en een voorspoedig nieuwjaar! Op naar een jaar met nieuwe avonturen, nieuwe uitdagingen & kansen en herenigingen met vrienden en familie.

Geschreven door Angela.op.reis