Het is al een tijd geleden dat ik voor het laatst een verslag heb geschreven en er is inmiddels veel gebeurd.

Halverwege juni is Mar naar Moeraki vertrokken, omdat ze daar een baan als serveerster had gevonden. Mar heeft niet meer zoveel spaargeld over na al dat reizen dus ze wou graag een baantje voor langere tijd vinden, zodat ze haar spaarrekening weer wat aan kan vullen. Inmiddels was ik ingetrokken bij Erin, Leo en Maria in Blenheim. Ik zou in een wijngaard gaan werken en ondertussen Cash (ons paard) proberen te verkopen. Het werken in de wijngaard was niet echt rozengeur en maneschijn dus ik heb het maar 3 weken gedaan. Ondertussen ging ik ook nog 4 keer per week naar Pip om Cash te trainen.

Het leven bij Erin en Leo beviel me wel. Als ik niet moest werken, hielp ik in het huishouden en maakte ik lange wandelingen met Zuma, hun border collie. Als ik vrij was ‘s middags, haalde ik Maria op van school. Ze vond het fantastisch om in de camper mee te rijden en samen dingen te doen en ik genoot erg van haar gezelschap. ‘S ochtends soms wat minder, omdat ze al om 7 uur naar m’n kamer kwam om te vragen of ik film met haar wou kijken.

Ik ben nog een dag met Billy (een vriend van Pip en Shanon) mee wezen vissen in de Marlborough sounds. We vertrokken al vroeg, om half 6 ‘s morgens. Het was volle maan en hij scheen zo fel dat het wel dag leek. Bij vertrek uit de haven klom er voor onze neus net een zeehond uit het water op een rots. Ik wou heel graag dolfijnen zien, dus de zeehond was een veelbelovend begin. Na een uur varen kwam de zon op en het beloofde een prachtige dag te worden om op het water te zijn. Billy vroeg of ik even wou sturen en opeens werd ik omringd door 4 honden op het bootje. Billy is ook jager en hij had die dag ervoor een telefoontje gehad van mensen dat ze overlast hadden van wilde zwijnen, omdat ze heel de tuin omwoelden. Blijkbaar zaten die honden dus al heel de tijd in hun hokken en gingen we dus op zwijnenjacht. We hebben 2 uur door de bossen en heuvels gestruind, maar de honden konden (gelukkig) het spoor van de zwijnen niet vinden. Waarschijnlijk waren ze al verder de bossen ingetrokken. We gingen weer terug naar de boot en legden in een baai aan voor anker om te gaan vissen. De eerste paar keer ontsnapte de vis van m’n hengel, maar ze beten goed en we wisten 4 blue cods te vangen. Ik had ook nog 2 andere vissen gevangen, maar die kon je niet eten dus die hebben we teruggegooid. Na het vissen gingen we op zoek naar dolfijnen. Al gauw kwamen we een kleine Hector dolfijn tegen. Hij zwom een beetje rond en onderdoor de boot, maar deze dolfijnen zijn niet zo speels dus hij was al snel weg. We kwamen een watertaxi tegen en vroegen of hij ergens dolfijnen had gezien. Hij wees ons naar een baai waar hij een groep was tegengekomen. We vaarden die kant op en inderdaad zag ik in de verte de vinnen van dolfijnen boven water komen. Het was een grote groep van misschien wel 30 dolfijnen. We vaarden ernaar toe en ze volgden onze boot. Het was leuk om te zien hoe ze in de golven van de boot speelden. Na een tijdje in de baai te hebben rondgevaren, gingen we richting de haven. Toen we de haven binnen vaarden, lagen er wel 20 zeehonden op de rotsen waar we er die morgen ook 1 hadden gezien. Billy heeft de vis nog voor me gevild en ‘s avonds hebben we ze bij Erin en Leo opgegeten.

Halverwege juli had ik een koper gevonden voor Cash. Ik kreeg al een beetje stress, want hij stond al bijna 3 weken te koop maar er was nog niemand wezen kijken. Gelukkig was dit meisje er erg weg van en ik denk dat hij er een goed huis gevonden heeft. Ik wou erna zo snel mogelijk het Zuidereiland rond gaan reizen, want ik zou begin augustus naar huis vliegen. 14 juli werd Cash opgehaald en met pijn in m’n hart nam ik afscheid van de mensen en de plek waar ik inmiddels 4 maanden had gewoond, wetende dat ik er waarschijnlijk nooit meer terug zou komen.

Toch keek ik er ook naar uit om het Zuidereiland te gaan verkennen. Ik vond het best spannend om in m’n eentje op pad te gaan met de camper. Ik had een route uitgestippeld voor mezelf met plaatsen die ik wou bezoeken en de bedoeling was dat ik die zondag bij Mar in Moeraki zou zijn, zodat we het meest zuidelijk stuk samen konden doen. M’n eerste bestemming was Arthur’s pass. Ik wou daar eigenlijk rechtstreeks vanaf Blenheim heen rijden, omdat ik maar 6 dagen de tijd had. Onderweg ben ik nog gestopt bij een prachtig meer in het Nelson lakes national park om een wandeling te maken. M’n plan om naar Arthur’s pass te rijden, bleek nogal ambitieus te zijn. Het was namelijk 6 uur rijden, maar na 4 uur werd ik moe en ben ik gestopt bij een erg mooi hostel in Te Miko, een plaatsje aan de westkust. Hier heb ik de zonsondergang gekeken vanaf het strand en daarna ben ik gaan koken. Het was mijn eerste echte hostel ervaring en het beviel me goed. Het was niet druk in het hostel, maar ik ontmoette een aantal aardige mensen waar ik samen mee gegeten heb. Daarna ben ik gaan slapen, want ik wou de volgende dag weer op tijd weg.

De volgende morgen vertrok ik en net na de middag kwam ik aan in Arthur’s pass. De rit ernaar toe was prachtig met de besneeuwde bergtoppen om me heen. Aan de kust was er een aangename temperatuur, rond de 15 graden, maar hoe verder ik het binnenland in kwam hoe kouder het werd. In Arthur’s pass stond een gure wind en het was erg bewolkt. Ik wou de Bealey Spur Track gaan doen, een 5 uur durende hike door de Black Range. Ik heb snel wat geluncht en toen ben ik aan de hike begonnen, anders zou ik het niet halen voordat het donker werd. Het eerste gedeelte ging door de bossen. Hoe hoger ik kwam, hoe mooier de uitzichten werden. Toen ik halverwege was, begon het zachtjes te sneeuwen. Ik moest door een stuk moerasland en de gure wind maakte het erg koud. Het laatste stuk ging weer door de bossen en er lag al een laagje sneeuw. Aan het einde van de track was een hut waar ik even heb gepauzeerd. Het pad hield hier op, maar ik had gehoord dat het uitzicht vanaf de top heel mooi moest zijn. Ik ging vol goede moed verder, maar de sneeuw was te dik en ik kon niet goed zien waar ik liep dus ik besloot om te draaien. Ik was net voor het donker terug bij de camper. Ik was eerst van plan in de camper te slapen, maar omdat het zo koud was heb ik een motelkamer geboekt.

De dag erna ben ik naar Franz Josef gereden. Dit dorpje staat bekend om de gletsjer. Ik was hier al geweest toen ik met Jess en Corné in Nieuw-Zeeland was, dus ik was in eerste instantie niet van plan de gletsjer nogmaals te bezoeken. Ik wou heel graag de wandeling rond Lake Matheson maken bij zonsondergang, omdat het bekend staat om de reflecties van Mt. Cook die je in het meer kan zien. Ik had geluk want het meer was spiegelglad en de hemel en de bergen kleurden roze toen de zon onderging. Het was een van de mooiste wandelingen die ik gedaan heb en ik kon geen genoeg krijgen van het uitzicht. In het hostel ontmoette ik Mike, een Engelsman. Hij vertelde me over een helikoptervlucht die hij gedaan had in Franz Josef. Ik had nog nooit in een helikopter gevlogen en ze gaven prachtig weer af voor de volgende dag, dus ik besloot een vlucht te boeken. Alles is veel goedkoper dan normaal, omdat er weinig toeristen zijn en ze toch graag geld willen verdienen. De vlucht duurde een half uur en we vlogen over de Franz Josef gletsjer en de Fox gletsjer. Vanuit de helikopter konden we beide gletsjers echt super goed zien. Ook landen we nog op de top van een van de besneeuwde bergen, zodat we foto’s konden maken. Het was een hele leuke ervaring en ik heb er erg van genoten.

‘S middags ben ik naar Wanaka gereden. Ik wou daar graag Roys peak gaan beklimmen. Ook deze route was werkelijk schitterend. Het eerste gedeelte ging langs de kust met aan de ene kant de ruige zee en aan de andere kant besneeuwde bergen. Daarna liep de weg het binnenland in langs Lake Wanaka, wat ook oogverblindend was. Ik ben wel 10 keer gestopt onderweg om foto’s te nemen. Het hostel waar ik sliep had een geweldige locatie en vanuit de ‘woonkamer’ keek je uit over het meer. Ik deelde een kamer met een Indisch en Australisch meisje, die ook allebei Roys Peak wilden beklimmen de volgende dag. We besloten met z’n drieën te gaan. Toen we wakker werden, hing er een dikke laag wolken boven het meer. Dit was wel een beetje een domper, want vanaf de top van de berg heb je een heel mooi uitzicht over Wanaka. We begonnen aan de hike en na een uur kwamen we boven de wolken. Hier scheen de zon fel en het was een aangename temperatuur. De hike zelf was best pittig, want je ging alleen maar bergopwaarts en soms was het best steil. Na 3,5 uur waren we aangekomen bij het uitzichtpunt. De wolken waren er nog steeds dus we konden het meer niet zien, maar het had ook wel iets speciaals. Het was alsof er een grote wattendeken over het landschap lag. We besloten helemaal naar de top van de berg te gaan, wat nog een uur verder was. Het laatste stuk lag er sneeuw op het pad, waardoor het erg glad was. Met een euforisch gevoel, bereikten we eindelijk de top (1578m) van Roys Peak. We hebben daar een tijdje van het uitzicht genoten en terwijl de zon onderging, begonnen we aan de afdaling. Dit ging heel wat sneller dan de klim en binnen 2 uur stonden we weer beneden. Ik nam afscheid van de meiden en vertrok richting het Mount Cook National Park.

Het was al donker aan het worden en het werd erg mistig. Ik kon amper 60 rijden, want het vroor dus het werd erg glad onderweg. Na 2 uur met klamme handjes te hebben gereden, was ik erg opgelucht dat ik veilig was aangekomen bij mijn volgende hostel. Het hostel was een soort farmstay in the middle of nowhere bij een oude man in huis. Hij woonde op een grote boerderij met misschien 10 kamers. We gebruikten dezelfde keuken en woonkamer als hij deed en we waren met een gezellig groepje mensen. De volgende ochtend leek het net of ik wakker werd in winter wonderland. Door de mist en vorst van de vorige avond, was het gras en de bomen wit bevroren. Het was een wonderlijk zicht. Ik vertrok al op tijd, want ik wou die dag een hike door het Mount Cook National Park doen. Toen ik wegging was het nog steeds mistig dus ik moest weer voorzichtig rijden. Gelukkig klaarde het op toen ik bijna bij het National Park was. Toen pas kon ik zien hoe mooi het om me heen was. Ik reed langs turquoise blauwe meren en voor me zag ik de besneeuwde bergen opdoemen. Het leek wel of elke route die ik reed, mooier was dan de vorige.

Ik wilde graag de Hooker Valley Track lopen door het Mount Cook National Park. De meiden met wie ik Roys peak had beklommen, zeiden dat het erg mooi was en het meer aan het einde is een heel bijzondere kleur blauw. Ik had wederom geluk met het weer, want toen ik bij de parking aankwam was de lucht strakblauw en was er geen bewolking meer te bekennen. De hike was vrij vlak dus dat was fijn lopen. Het pad ging tussendoor de bergen, over hangbruggen en langs blauwe meren. Het was een wandeling van 3 uur en ik keek erg uit naar het meer aan het einde van de track. Ik was dan ook een beetje teleurgesteld toen ik bij het meer aankwam en het bleek bevroren te zijn. Ik had foto’s van de meiden gezien die er een paar dagen voor mij waren geweest en er dreven wel ijsblokken in, maar dit had ik niet verwacht. Blijkbaar gebeurt het echter niet zo vaak dat het meer compleet bevroren is, dus eigenlijk was het heel bijzonder. Ik heb er een rondje over gelopen en toen ben ik weer op het gemakje terug gegaan naar de camper. Ik heb lunch gegeten en daarna ben ik richting Mar gereden. Tegen de avond kwam ik daar aan. Het was fijn om Mar weer te zien en we hadden elkaar veel te vertellen.

De dag erna zouden we samen vertrekken om het zuidelijkste gedeelte te verkennen met de huurauto die Mar had gehuurd, omdat ik de camper had. Ze had een upgrade gekregen (een bijna nieuwe Mitsubishi Outlander) dus we konden in luxe reizen, maar daarover later meer

Geschreven door Angela.op.reis