Ik word wakker van het geluid van de keukenmachine. De zon schijnt door een kier in de gordijnen en het ziet ernaar uit dat het weer een mooie dag wordt. Ik kleed me aan en ga kijken wat er in de keuken gebeurt. Pip is weer haar overheerlijke crêpes aan het bakken. Wat dat betreft ben ik hier met m’n neus in de boter gevallen. Pip houdt namelijk erg van bakken dus we hebben regelmatig pannenkoeken als ontbijt, scones als lunch en een appel crumble als dessert. Voor het ontbijt ga ik naar buiten om de paarden hooi te geven. Het is nog een beetje fris, maar de zon schijnt en de paarden staan al op me te wachten. Nadat ik ze heb gevoerd, ga ik terug naar binnen om van de crêpes met Nutella te genieten. Mar en ik overleggen tijdens het ontbijt wie wat eerst gaat doen. Ik besluit eerst Ella te gaan rijden en Mar gaat de paddock doen. We hebben allebei onze eigen pony die we trainen. Ik rijd op Ella en Mar rijdt op Ferbie. Pip heeft Ella eigenlijk voor Taylor gekocht, maar ze is niet altijd even makkelijk dus Taylor rijdt er niet zo graag op. In het begin had ik wel wat moeite met Ella, maar we kunnen het steeds beter met elkaar vinden. Na het rijden ga ik de paddock doen en dan is het alweer tijd voor de lunch. Na de lunch ga ik even zitten lezen en van de zon genieten in de tuin. Dan is het tijd om Leo te gaan longeren. Leo is een ondeugende kleine Welsh pony die hier in pension staat. Hij is van Maria, een klein meisje die hij regelmatig aan het uittesten is. Omdat we in lockdown zitten, mag ze niet op Leo komen rijden en Pip vroeg of ik met hem wou trainen zodat hij zich hopelijk wat beter gaat gedragen als Maria erop rijdt. Hij is heel slim en weet precies wie hij voor zich heeft, want bij mij gedraagt hij zich voorbeeldig. Daarna ga ik het voer klaarzetten voor alle paarden en hun dekens weer terug op doen. Overdag is het nog prachtig weer en zou je niet denken dat het al bijna winter is, maar tegen half 5 gaat het al afkoelen en ‘s nachts vriest het soms al. Daarna voer ik alle paarden en als ik terug binnen kom, is Mar aan het koken. Het ruikt heerlijk en ik ga nog even snel douchen voor het eten. We eten met z’n allen, al gaat dat wel een beetje anders dan thuis. Shannon heeft altijd binnen 5 minuten z’n bord al leeg en begint dan al met spullen van tafel halen, zodat hij die kan afwassen. Mar en ik zijn dan meestal nog halverwege onze eerste bord. Kate lust nooit iets dus die eet meestal baked beans of spaghetti uit blik (of niks) en Taylor schept altijd zoveel op dat er ongeveer niks over blijft voor de rest. Na het eten ga ik de voeremmers nog even van buiten halen. Het is al donker buiten en ik kijk omhoog naar de ontelbare sterren. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als hier in Nieuw-Zeeland. De Melkweg is hier ook heel goed te zien en als het volle maan is, is het net of de zon schijnt zo licht is het. Het is gek om geen vliegtuigen in de lucht te zien. Ik blijf even staan kijken of er misschien een vallende ster valt, maar helaas geen geluk vanavond. Ik ga weer snel naar de open haard binnen, want het is koud buiten. We kijken nog een film en dan is de dag weer voorbij.

We zitten inmiddels meer dan 8 weken bij Pip en Shannon op de boerderij en we zijn aardig ingeburgerd. Het voelt net alsof we thuis zijn en het is fijn om elke dag een soort ritme te hebben. Onze dagen zijn gevuld met voor de paarden zorgen, rijden, bakken en eten. Op het begin moesten we wel een beetje wennen aan de kinderen, omdat ze nogal verwend zijn en gewend zijn hun zin te krijgen. We hebben geleerd om er maar niet teveel op in te gaan en inmiddels gaat het beter. Elke vrijdag gaan ze een week naar hun vader dus dan kunnen we even bijkomen.

Na 5 weken is de lockdown naar level 3 gegaan. Dit hield in dat essential workers weer mochten werken en dat de bubbel waarin we leefden iets uitgebreid mocht worden. Het was nu toegestaan om familie op bezoek te krijgen, dus Pips moeder kon weer komen eten op dinsdagavond. Ook werden de reisrestricties iets minder streng en mochten we binnen een straal van zoveel kilometer vanaf ons huis weer reizen. Wel werd erop gehamerd alleen voor noodzakelijke dingen op pad te gaan en afstand te houden van iedereen. Gister is de lockdown verlaagd naar level 2. Dit houdt in dat restaurants en cafés weer open mogen en dat iedereen weer mag gaan werken en de kinderen mogen vanaf as maandag weer naar school. Wel zijn er overal regels en mogen er niet meer dan zoveel mensen in een restaurant of winkel zijn.

We hebben besloten nog een maand bij Pip en Shannon te blijven. In eerste instantie waren we van plan om naar Moeraki af te reizen, omdat we daar een baan in een restaurant hadden gevonden. Helaas hebben we vorige week een e-mail van hen gekregen dat ze verwachten voorlopig nog geen werk voor ons te hebben. In Nieuw-Zeeland zijn heel veel restaurants afhankelijk van buitenlandse toeristen en omdat die er op dit moment niet veel zijn en de kiwi’s ook niet met hun geld zullen gaan strooien op dit moment, zijn ze bang dat het nog geen storm gaat lopen. Mocht het toch anders lopen, dan zouden ze contact met ons opnemen. We hebben geprobeerd hier in de buurt een parttime baan in een van de wijngaarden te vinden, zodat we hier wat geld kunnen verdienen om verder te reizen. Dat wilde nog niet echt lukken, want de meeste zijn op zoek naar fulltime werknemers die voor minimaal 2 maanden willen blijven. Dat is voor ons niet werkbaar, omdat we ook 4 uur per dag bij Pip moeten helpen in ruil voor kost en inwoning en tegen die tijd wil ik hier toch ook wel weg zijn. Toen kwam Pip op het idee om wat rond te vragen aan kennissen of ze misschien een paard hadden wat doorgereden of getraint moet worden. Het blijkt dat Pip heel veel kennissen heeft, want al snel hadden we een hele lijst met paarden. We zijn er afgelopen weekend 2 op wezen halen hier in de buurt, Magic een grote zwarte en Sparky, een grijze. Die staan nu hier op stal en we zijn er van de week mee aan de slag gegaan. Magic gaan we proberen te rijden en verkopen en de winst is dan voor ons. Hopelijk lukt dit binnen 4 weken en kunnen we er wat op verdienen. Volgend weekend komt er ook nog een pony die we in moeten rijden en de eigenaresse van Leo heeft gevraagd of ik hem 2 keer in de week wil blijven rijden en 1 keer per week les wil geven aan Maria en daar betaalt ze me dan ook voor. Ook staan er nog 2 andere paarden hier op stal waar we 2 keer per week mee mogen werken en dan hebben we allebei onze eigen pony nog en om de week de pony’s van haar dochters, omdat ze dan naar hun vader zijn. Zo zijn onze dagen dus aardig gevuld en zijn we van ‘s ochtends vroeg tot het weer donker wordt ‘s avonds buiten bezig.

Nu de lockdown terug is naar level 2 kunnen we ook wat meer hier in de omgeving gaan verkennen. We zijn een middag een hike wezen doen in de Marlborough sounds en Mar is al een paar keer op surftrip geweest. Ze had super mooie foto’s laten zien en de kust ziet er prachtig uit met aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant besneeuwde bergen dus daar wil ik ook graag nog een keer heen. De toeristische attracties gaan ook langzamerhand weer open en ik ben van plan volgende week met dolfijnen te gaan zwemmen maar daarover later meer.

Ik krijg veel vragen over wanneer ik van plan ben terug te komen, maar ik heb nog geen idee. Doordat we zo lang op dezelfde plek moesten blijven vanwege de lockdown, hebben we nog helemaal niks van het Zuidereiland kunnen zien en er zijn nog een aantal plaatsen waar ik heel graag heen zou willen. Het ligt er aan hoe de situatie in Nederland zich ontwikkelt en hoe het zit met de vluchten. Ik heb in elk geval nog niks geboekt en dat wil ik ook niet te ver van tevoren doen ivm alle onzekerheden. Tot nu toe is het hier ook erg mooi weer en is het nog prima te doen om met de camper rond te reizen (alleen de koude buitendouches zijn wel een beetje fris nu), maar mocht de winter opeens komen, dan kom ik snel terug naar Nederland.

Geschreven door Angela.op.reis