Lieve tochtgenoten,

Dank voor alle bemoedigende reacties, via deze weg of in privéberichtjes! Het doet iets met een twijfelende mens, die nog niet kan weten of het lichaam (en de geest!) dit nog wel aankan. Mag ik je even meenemen in de twijfels?
De belasting op de voeten (en de rest van het lichaam) schijnt anders te zijn als je een karretje trekt en daar had ik geen rekening mee gehouden. Ik oefen enkel op vlak terrein, en dat gaat meestal niet zo zijn. Het weer is nu heel goed om te wandelen – dat kan wel eens een ernstige uitdaging worden in de zomer. Bergpaadjes zijn vaak echt ontoegankelijk voor karretjes. Ik kan maar een tiental kilometers per dag doen, en er zijn echt niet overal dorpen over die afstand. Ik kan geen kilo's eten en drinken meesleuren. Er zijn streken waar ik gegarandeerd geen internet of zelfs elektriciteit zal hebben (vooral in de meest onherbergzame, zoals de bergen), en voor mijn kaarten ben ik daar grotendeels afhankelijk van. En zo zijn er nog wel redenen aan te halen waarom de slaagkans van deze onderneming twijfelachtig genoemd mag worden.

Het blijft dus spannend en zeer de vraag of ik deze tocht fysiek en mentaal nog aankan, maar ik wil het op z'n minst geprobeerd hebben. Het gaat immers niet zozeer over 'de prestatie', maar over het hoe en waarom van deze tocht.
Als ik mijn boek over de tocht van 1990 lees, had het toen 30-jarige lichaam trouwens ook best wel last met die inspanning, en ik ben er toch ook geraakt. Er gebeurden onderweg overal grote en kleine 'mirakelen', je weet wel, die synchroniciteit die je zelf niet kunt bedenken – altijd beter dan wat je gehoopt had. Dat gebeurt volgens mij als je zielenpad werkelijk de Geest van het Leven volgt, de Samenhang, de alomvattende Liefde. Dat is geen vaag begrip, dat uit zich in ieders leven zodra je je angsten omarmt. Ik durf daarop te vertrouwen, met vallen en opstaan, omdat ik dat al zo vaak heb ervaren.
Dat lees ik allemaal in mijn eigen boek (toen nog heerlijk authentiek christelijk verwoord) en dat geeft dan weer hoop, hé! Het is overigens een heel bijzondere ervaring om zo sterk geïnspireerd te worden door een jongere versie van jezelf…

De "Dankbaar voor de Aarde"-tocht begint dus over enkele dagen, na Pasen (ook symbolisch!), op 22 april, Dag van de Aarde, na bijna twee jaar voorbereiding en training. De lente is volop uitgebroken en ik leg de laatste hand aan mijn kaarten. Ik ga toch maar enkel RouteYou gebruiken, hoewel BaseCamp heel interessant is – maar nét iets te technisch voor mij om er mij 'tussendoor' in in te werken, na de ontdekking ervan enkele maanden geleden. Ook de inhoud van mijn rugzak en dagrugzakje nadert zijn definitieve plooi en komt tot rust. Nu ikzelf nog! 😉


"Begin met het nodige,
Doe daarna het mogelijke,
En dan ineens doe je zomaar het onmogelijke."
=============================

PS:
1) Dankzij de steun van RouteYou (Premium) en een ervaren gps-gebruiker kan ik mijn tocht voorbereiden en de route uitstippelen.
2) Als je nieuw bent hier: wees van harte welkom! Op 4 oktober 2024 vind je de achtergrond en het waarom van de tocht. En kijk even in de vroegere reisverslagen als je een vraag hebt (de onderwerpen staan in de titels), ze werd misschien al beantwoord.
3) Media welkom voor diepte-interviews; ook het delen van dit blog wordt erg gewaardeerd: het doel is immers om ecoprojectjes zichtbaar te maken en vertrouwen aan te moedigen.
4) Wie mij wil contacteren en geen contactgegevens heeft van mij: je vindt mij via Messenger (Marieke Van Coppenolle).
5) Als je de tocht financieel een duwtje in de rug wilt geven, voel je vrij (en zeker niet verplicht!) om bij te dragen op BE41 8919 6000 9010, op naam van Van Coppenolle Maria. Veel dank!

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht