Lieve tochtgenoten,

Dank opnieuw voor jullie bemoedigende reacties! Met de knie gaat het op dit moment weer vrij goed, al blijf ik uiteraard voorzichtig. Mijn linkervoet is weer pijnlijker, voelt zich snel geforceerd, zelfs zonder rugzak. Vandaar natuurlijk de 'eeuwige twijfel' of mijn lichaam het wel zal kunnen. In mijn gemoed gaat het nu voortdurend van "nee, ik ga het niet redden" naar "jawel, het zal wel lukken, met die en die aanpassingen..."

Zo stelde een van jullie voor om met de fiets te gaan. Helaas is fietsen voor mijn knieën niet zo goed, in tegenstelling tot wandelen (en zwemmen 😊). Bovendien heb ik geen geschikte fiets voor zo’n reis, kan ik maximaal slechts 15 km per dag (elektrisch!!) fietsen zonder mijn knieën te erg te forceren, en ken ik totaal niets van fietsmechanica - ik kan zelfs geen lekke band herstellen. Omdat het niet zo goed is voor mijn knieën heb ik die piste voor mijn pelgrimstocht dus nooit aangeboord.

De goedbedoelde hint om met een ezel te gaan heb ik glimlachend naast mij neergelegd. Een ezel is een levend wezen, waar je verantwoordelijk voor bent onderweg. Als je gewend bent met zo'n dieren om te gaan, en je weet hoe ze te verzorgen en waar je onderweg wel en niet mag komen, en waar je aan eten en drinken geraakt voor dat dier - oké... De begeleidende hint om over mijn knieprobleem eens te gaan zoeken bij de Germaanse geneeskunde is interessant, als ik tijd heb zoek ik dat eens op (je mag mij de info altijd sturen via Messenger, dan heeft het meer kans).

Iemand anders zei: “Je intentie was sowieso sociaal, en met deze 'beperking' en hoe je ermee omgaat stijgt deze belevenis uit boven het individuele. De verbindende, inspirerende Tocht kan zijn eigen leven leiden.” Heel mooi verwoord, zo voelt het ook echt voor mij. Rond dezelfde tijd van deze reactie was het mij opeens weer zo helder: het gaat niet om mij, het gaat om de Tocht. Hoe merkte ik dat er stiekem iets verschoven was naar mezelf? Ah, daar zat een stukje trots (macha?), ik ging ervan uit dat ik echt nog wel, mits training, met een rugzak van 13 kg zo’n 10 tot 15 km per dag zou kunnen halen, en na een tijdje misschien zelfs meer. En ja, misschien had dat gekund als ik professionele trainingsbegeleiding had gehad. Maar dat is niet zo - misschien wel omdat ik dit stukje trots moest kunnen ervaren en laten gaan? Niets is voor niets… en al wat er is is dus ‘ergens’ voor nodig. Laat de Tocht mij maar leiden... en mij (weer) kneden tot de nederige pelgrim die ik was in 1990...

Vandaag heeft de kinesiste mij een paar krachtoefeningen gegeven met een rubberband, om de knie te versterken. Ik denk dat powertraining de volgende stap kan zijn om de tocht toch mogelijk te maken, al komt 22 april al erg dichtbij. Ik zal onderweg ook alle oefeningen blijven doen die ik nu doe: core stability, voetoefeningen, krachtoefeningen.

Rondom die pelgrimstocht gebeuren allerlei andere dingen in mijn leven, zoals het afronden van mijn zwerversleven, dat meer dan twintig jaar mocht duren. Dat afronden houdt onder andere in dat mijn bus te koop zal staan vanaf ergens in april, en dat ik mijn vast plekje voorbereid (voor zover dat al kan), een vast plekje dat er vooral mag komen dankzij mijn moeder, mijn kinderen en een dierbare vriendin. Dat wil in de praktijk zeggen dat ik vanaf april in feite sowieso op een vaste plek kan gaan wonen, hoe kort of hoe lang de tocht ook duurt.
Daarmee wordt een belangrijk hoofdstuk in mijn leven afgesloten, en inderdaad, mijn pelgrimstocht vormt een soort schakel tussen mijn nomadisch bestaan en opnieuw een vaste plek. Het begin van een nieuwe levensfase.

Nooit gedacht dat wat de geest van de Tocht mij vertelde in augustus vorig jaar (en wat ik af en toe herlees) eigenlijk ‘met onmiddellijke ingang’ betekende! Bij uitbreiding misschien iets wat mijn hele leven kenmerkt...

"Vertrek met een open hart;
het (doel) zal u dag aan dag geopenbaard worden.
Let op uw innerlijke houding;
zij wil Vrede en Vreugde uitstralen.
Laat u voortstuwen door Vertrouwen en Dankbaarheid.
Houd voortdurend een lijntje open met Franciscus.
Laat vele momenten van stilte toe, zodat ge verbonden blijft.
Deel alles met de mensen die uw tocht volgen.
Dagelijks.
En geniet van de zegeningen
die rijkelijk over u uitgestrooid worden."

~ de Geest van de Tocht (augustus 2024)
=============================

PS:
1) Dankzij de steun van RouteYou (Premium) en een ervaren gps-gebruiker kan ik mijn tocht voorbereiden en de route uitstippelen.
2) Als je nieuw bent hier: wees van harte welkom! En kijk even in de vroegere reisverslagen als je een vraag hebt (de onderwerpen staan in de titels), ze werd misschien al beantwoord. Op 4 oktober 2024 vind je de achtergrond en het waarom van de tocht.
3) Media welkom voor diepte-interviews; ook het delen van dit blog wordt erg gewaardeerd: het doel is immers om ecoprojectjes zichtbaar te maken en vertrouwen aan te moedigen.
4) Wie graag eens meewandelt of mij gewoon wil contacteren en geen contactgegevens heeft van mij: je vindt mij via Facebook/Messenger (Marieke Van Coppenolle). Normaal wandel ik binnen het tijdsblok 8.30u/9u tot 12u/12.30u, maar daar kan van afgeweken worden. Februari is intussen helemaal volzet, in maart kan het hier en daar nog.

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht