Dag lieve mensen,

Groetjes uit Amsterdam, alwaar ik op dit moment mijn zoon bezoek. Heel fijn om eens te wandeltrainen in een gebied dat ik niet bepaald ken. Amsterdam is trouwens toch wel een stuk groener dan pakweg Antwerpen, dus de stadse omgeving valt nog mee als 't om wandelen gaat.

Al een hele tijd ben ik bezig de inhoud en daaraan gekoppeld het gewicht van mijn rugzak samen te stellen: wat moet absoluut mee, wat kan ik weglaten, wat kan onderweg teruggestuurd worden? Om dat allemaal gemakkelijk te berekenen en om simulaties te kunnen maken heb ik een paar maanden geleden een zich voortdurend aanpassend Excelbestand gemaakt, met alle items en hun gewicht. En zo ben ik sinds eind augustus met een rugzak aan het wandelen die geleidelijk zwaarder wordt, met alles wat ik écht zou meenemen. Op dit moment zit ik aan ca. 8,3 kg en dat gaat oplopen tot 13 à 14 kg. Behoorlijk zwaar, dus, zeker als je een zestiger bent.

Bijna een jaar heb ik de voors en tegens zitten afwegen van 'een rugzak dragen' en 'een karretje/caddy achter mij aan trekken', en uiteindelijk heeft - voorlopig althans - de rugzak het gehaald.
Dat komt omdat ik tijdens de wandeltrainingen in verschillende regio's en landen heb gemerkt dat je vaak langs paadjes wordt gestuurd waar je met een karretje, zelfs op één wiel, nooit doorheen zou geraken, zelfs niet bij droog weer. In Engeland kwam ik geregeld paadjes tegen die overwoekerd waren met bramen en brandnetels; ik ging daar op de duur wandelen (toen nog zonder rugzak) met een snoeischaar! In minder bevolkte regio's is het paden- en wegennet dunner gezaaid, dus zit 'eventjes omlopen' er niet echt in. Het is erdoorheen of vele kilometers teruggaan en omlopen... vaak langs drukke(re) wegen. Niet aan mij besteed!
Soms moet je trouwens ook ergens overheen kunnen klimmen, of over een (smal :-)) beekje springen en dat is met een karretje behoorlijk onhandig.
En in Vlaanderen is alles nog redelijk vlak, maar eens de taalgrens over zou ik met dat karretje heuvel/berg op en af moeten, iets wat niet evident lijkt.
En wat als er iets met het/een wiel gebeurt? Dan sta ik daar mooi te blinken, in een bos ver van de bewoonde wereld...
Kortom, het grote nadeel van een zwaar gewicht op je rug te moeten dragen bleek toch niet op te wegen tegen het voordeel van gemakkelijker overal een doorgang te hebben en in zekere zin vrijer te zijn.

En dus ben ik intens mijn voet-, been-, buik- en rugspieren gaan trainen voor 'het zware werk'. Dat heeft een heel mooie bijwerking: de relatie tot mijn lichaam is intenser en intiemer geworden, en dat ontwikkelt zich nog voort. Al vele jaren dank ik bijna dagelijks en soms meerdere keren per dag mijn lichaam – door Franciscus 'broer Ezel' genoemd – voor wat het voor mij doet. Maar intussen is er een dimensie bij gekomen. Voor het eerst heb ik héél diep en intens gevoeld dat mijn lichaam op zijn beurt mij dankte! Dat bracht ons opeens op een gelijk niveau, evenwaardig. We werden nog meer een team: de hiërarchie was weg!
En tijdens een wandeltraining werd ik mij er plots heel bewust van hoe mijn lichaam uitdrukking geeft aan wie ik ben. Dat lijkt zo logisch als 't maar zijn kan, als je dat zo bekijkt, en toch heb ik volgens mij nog nooit zo intens en diep ervaren dat dat écht zo is, of je je daar nu bewust van bent of niet. Dat maakt het des te wonderlijker…
Ik wil mijn lichaam nu eigenlijk graag aanspreken op een manier dat dat partnerschap duidelijk wordt, dat er geen hiërarchie is, dat we een team zijn. En ik zoek dus een nieuw woord. Ik heb mijn lichaam al gevraagd hoe het voortaan genoemd/aangesproken wil worden, maar er komt niets. Misschien is 'lijf' en 'lichaam' wel neutraal genoeg. 😊

Ik heb intussen zelfs het gevoel dat mijn lichaam eigenlijk de leiding heeft, want zonder mijn lichaam kan ik dit gewoon helemaal niet doen. Tegelijk weet ik dat mijn lichaam helemaal op één lijn zit met het plan voor die pelgrimstocht, en dat is héél fijn. Allez ja, als 't eens tijdelijk wat minder gaat met mijn lijf, word ik nog wel onmiddellijk onzeker, hoor, en twijfel ik of ik het wel ga kunnen. Maar op dit moment voelt het echt als "yes, we can!" Trouwens, ik denk dat wij elkáár moeten aanmoedigen, mijn lichaam en ik: de dagen dat mijn lijf het echt heel goed doet, voel ik mij gesterkt in ons wild plan, en de dagen dat mijn lijf het moeilijker heeft, moet ik op mijn beurt op de bres staan en het bemoedigen, en vooral de nodige rust gunnen, want tot nu toe is dat meestal wel de reden waarom het minder goed gaat.

En zo is elke tocht 'naar buiten' ook een tocht 'naar binnen'...

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht