Dag lieve mensen,

Dank je wel voor jullie reacties! Ons lichaam en hoe wij ernaar kijken en het ervaren is en blijft een boeiend onderwerp. Ook ik ervaar mijn lichaam als mijn tempel - het is immers de enige manier waarop ik in dit leven op deze wonderlijke planeet uitdrukking kan geven aan wie ik ben: een uitdrukking van de Samenhang (= alomvattende liefde) die het hele universum samenhoudt. Dat is toch nogal wat! Daar kun je toch alleen maar blij van worden, en met vreugde je verantwoordelijkheid opnemen? Niet voor niets is een universele waarheid die elke cultuur overstijgt: let op je gedachten, ze worden woorden, daden, karakter… en zij bepalen de wereld om ons heen. Ervaar jezelf als een uitdrukking van liefde, in de eerste plaats liefde voor jezelf, en je creëert liefde. Voor de christenen onder ons: “Bemin je naaste als jezelf”. Het begint dus in onszelf. Laten we onszelf bij dezen maar eens een dikke, bemoedigende knuffel geven, we zijn dat meer dan waard! En we kunnen die knuffel voelen uitdijen over de hele wereld, het hele universum…
Ik begin tijdens deze voorbereiding vol wandeltraining heel diep te beseffen dat wij ons lichaam vaak gebruiken op een onbewuste manier. Bijvoorbeeld: wij willen ergens snel zijn, we zijn te voet en dus laten we ons lichaam grote, snelle stappen nemen. Dat gebeurt vanzelf, daar denken we niet over na. Er is ook niets in ons dat dan denkt: “O, ik moet dat nu wel even overleggen met mijn lichaam, of 'snel met grote stappen' wel oké is op dit ogenblik - of het dat überhaupt wel kán…” Nee, wij ‘verplichten’ ons lichaam gewoon, op een héél vanzelfsprekende manier, om te presteren wanneer en hoe wij vinden dat het nodig is. Zo gaan we voortdurend over de grenzen van ons lichaam, soms maar een klein beetje, maar wél dag in, dag uit, en onbewust.

En jawel, het schijnt mij toe dat wij hetzelfde doen met elkaar, met alles en iedereen, én met de planeet… Da’s wel confronterend om dat opeens zo diep te beseffen! Maar bij inzicht hoort mededogen, ook voor onszelf, en uit die combinatie ontstaat een zachte verandering, die zich in mijn geval mag uitdrukken in deze pelgrimstocht "Dankbaar voor de Aarde".

Al een hele tijd denk ik na over het gebruik van sociale media en andere communicatiemiddelen, om mezelf tijdens de tocht niet te belasten met te veel communicatie. Ik ben me nu haast systematisch aan ‘t uitschrijven uit nieuwsbrieven, wat niet altijd makkelijk is, want ze zijn vaak razend interessant, of ze zijn van mensen die ik ken. Op sommige nieuwsbrieven ben ik al meer dan vijftien jaar geabonneerd - die zijn het moeilijkst los te laten. Het voelt alsof ik al die initiatieven niet (meer) steun, het voelt bijna als een soort verraad - terwijl ik dat uiteraard niet zo bedoel.
Verder ga ik stilaan mijn gebruik van sociale media afbouwen, iets wat ik al jaren wilde doen. Deze tocht is een goede aanleiding. Ik weet niet of ik helemaal ‘wegga’, want sociale media worden ook voor heel goede en mooie dingen gebruikt - maar in elk geval ga ik ook daarin opruimen, de komende maanden en jaren.
Tegelijk wil ik mijn eigen driemaandelijkse nieuwsbrief Turas (voor familie en vrienden) tóch proberen te blijven maken onderweg. In december begint hij aan de 23ste jaargang. Stuur me gerust een berichtje via Messenger of WhatsApp als je die nog niet krijgt en je wilt hem graag. Voor de tijd dat het nog duurt, hé...

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht