Even een nieuw verslag van onze kant. Ik zet de datum van dit verslag op 20 september, maar in werkelijkheid is het woensdagmiddag. Maar Richard heeft vandaag een leuk adres op gedaan in de Velddienst waar hij graag over wil vertellen, dus dat verslag is voor vandaag.
Het heeft even geduurd maar gisteravond laat hadden we na 2,5 dag eindelijk weer stroom. Daarom moesten we heel voorzichtig omspringen met de batterijen van onze telefoons en tablets. Dus alles op vliegtuigstand en zo min mogelijk gebruiken. Er was een elektriciteitspaal omgevallen en dat gaat dan op African style, dus duurt het even voordat het gemaakt is. Gisteravond hadden we weer stroom en dat is toch echt zo fijn! Eindelijk weer licht, een koude koelkast (ik had er geen rekening ermee gehouden dus had een koelkast vol yoghurt, maar het is goed gegaan volgens mij...), warm water om te douchen en mogelijkheden tot opladen van spullen. Toen ik 2 weken geleden hoorde dat het mogelijk zou kunnen zijn dat de stroom er zo lang uitligt was mijn eerste reactie: "Dat overleef ik nooit!!" Maar het viel echt heel erg mee en we hebben het overleefd hahaha.

Vorige keer vertelde ik dat we niet zo lekker waren. Ik voel me weer helemaal oke, maar met Rich gaat het helaas niet 100% Enige probleem is dat we, waar ik al bang voor was, bijwerkingen hebben van de malariapillen. Stoppen is helaas geen optie. We hebben nu als tip gekregen om het in te nemen met zuivel (gelukkig kennen ze hier yoghurt!!) en zoals het er nu uit ziet gaat dat echt een stuk beter. Dus daar zijn we wel heel happy mee!

Afgelopen zondag had Richard de lezing in de Engelse gemeente en daarna in de Runjoro groep. Hij was best gespannen en ik voor hem ook hahaha. Maar het ging heel erg goed! Ik was heel trots op hem omdat hij nog nooit in een andere taal een lezing heeft gehouden en het is toch niet je eigen taal waar je het in moet houden. Rich had van te voren te horen gekregen dat hij alleen een lezing mocht houden en verder niet gebruikt zou worden. Zondag kwam hij erachter dat hij afgelopen 2x was ingedeeld voor een aandeel op de vrijdag vergadering. Dat is dus helaas een beetje mis gelopen, maar het is goed opgelost. Dat betekend wel dat hij aankomende vrijdag nog een aandeel mag doen, dus hij moet nog even aan de bak hahaha. De Engelse gemeente kenden we ondertussen al een beetje, maar de Runjoro groep was nog onbekend voor ons. We waren heel verrast toen er het oude vrouwtje waar we altijd onze aardappelen kopen de zaal kwam binnen stappen. Ze blijkt al een tijdje de vergadering te bezoeken en ze was heel blij ons te zien. Wij haar natuurlijk ook dus kregen we een dikke knuffel van haar. Zo grappig om haar daar tegen te komen.

Ondertussen begint de compound wat drukker te worden en daar zijn we heel blij mee. De eerste 2 weken waren we alleen en dat vonden we op zich best lekker. Het was daardoor lekker rustig en konden we beetje uitrusten. Maar na 2 weken hadden we wel zin in wat gezelschap. Vooral ook om je ervaringen te kunnen delen en we hadden ook talloze vragen over het reilen en zeilen hier. Afgelopen zondag zijn Arno en Myrka terug gekomen en we hebben ze de oren van hun hoofd gekletst en gevraagd, hopelijk vonden ze dat niet erg. Maandag arriveerden 2 jongens en zij zijn echt heel enthousiast. Gisteren vertrokken we dan ook met een volle auto (lees 7 man) naar de actie. Savonds zou er een speciale pionier bij Arno en Myrka komen eten en ze hadden gevraagd of we met elkaar zouden eten. Heel gezellig, ze had lasagne en pizza gemaakt en als toetje CAKE!!! Echt 2,5 week zonder snoep, koek, chips of chocola was dat voor ons als zoetekauwen echt zo welkom! We hebben gezellig lang nagetafeld. Vandaag zijn er 2 zusters gearriveerd op de compound waaronder Priska, een klasgenootje van de pioniersschool. Zo leuk en gezellig dat we elkaar hier in Oeganda weer ontmoeten. Aankomende dagen komen er nog zo'n 8 broeders en zusters dus het wordt een gezellige boel! Dat betekend dat de compound helemaal vol zit en dat is voor het eerst. Het gebeurt nu dat er veel broeders en zusters voor de 2e of 3e keer komen en dan voor een paar maanden blijven.

De broeders en zusters hier zijn zo blij dat ze bezoekers uit het buitenland krijgen. Omdat ze zelf geen geld hebben om te reizen zien ze niet veel anders dan Hoima of Oeganda. Nu ze zoveel bezoekers krijgen hebben ze echt het gevoel dat ze bij de broederschap horen. Ze waarderen het enorm dat je zoveel moeite en geld besteed om hier te komen en te helpen. Dus ook elke keer als je iemand spreekt zeggen ze dat tegen je. Dat is echt zo lief van ze, want wij zijn al zo blij dat we hier mogen komen en de broeders en zusters het niet erg vinden dat we anders zijn of doen of soms echt bagger Engels spreken.

Na vrijdag zijn we op zaterdag, dinsdag en vandaag in de Velddienst geweest. De dienst is hier echt een feest en onze ervaringen die we al verteld hebben zijn geen uitzondering. Zo gaat de Velddienst gewoon altijd. Dus daar hebben we niet zo veel over te vertellen. De tijd gaat nu eigenlijk heel snel. Morgen gaan we ook in de dienst. Zaterdag is er grote schoonmaak en daarna gaan we gezamenlijk broadcasting kijken. Daar ben ik echt blij mee want dat had ik gemist uit Almere en door het bagger internet kunnen we de aflevering niet downloaden. Volgende week willen we nog 2x mee in de dienst en dan wordt het langzaam tijd om onze spullen te pakken. Donderdag vertrekken we weer naar de hoofdstad en hebben daar een hotel zodat we dichtbij het vliegveld zitten. Vrijdag vliegen we naar huis waar we zaterdag aankomen. Maar dat duurt nog een week dus daar denken we nog niet aan. De tijd vliegt hier voorbij en sinds en week voelen we ons echt thuis hier. Alles is even wennen en uitvogelen, dus het wordt met de dag relaxter. We gaan er nog even van genieten!

Geschreven door MetdeBlaauwtjesopstap