Het is vrijdagavond nu ik even de tijd heb om wat bij te schrijven in ons reisdagboek. Het is al weer bijna een week geleden dat we voor het laatst iets geschreven hebben. Hoog tijd om jullie bij te praten over onze belevenissen van afgelopen week. Eigenlijk horen we op dit moment op de vergadering te zitten, maar vlak voor de vergadering werd Richard heel erg beroerd, dus moesten we helaas beslissen om thuis te blijven, echt balen! Ter compensatie gaan we zo het laatste deel van de gileadgraduatie kijken, die had Rich nog op zijn tablet staan.

Maandag en dinsdag zijn we op safari geweest naar Murchison Falls National Park. Het was echt fantastisch, maar daarover zal ik een apart verslag typen. Ik ga proberen het te uploaden als we goed internet hebben zodat we wat foto's met jullie kunnen delen, het was echt prachtig en een hele belevenis. Jammer genoeg hebben we waarschijnlijk iets verkeerds gegeten die dagen (sinds we hier zijn hebben we nog geen 1x vlees klaar gemaakt en eten dus vegetarisch. Dit omdat we het vlees hier niet vertrouwen. Maar toen we hamburger en kip curry op de kaart zagen staan zijn we gezwicht. Kunnen jullie je het voorstellen, Rich die vlees is ontwend hahaha). Maar goed daardoor kwamen we allebei een beetje ziek thuis. Ondertussen voel ik me alweer een stuk beter, maar Rich is zich eigenlijk alleen maar beroerder gaan voelen. Beetje balen omdat we daardoor niet zo veel mee kunnen doen als we dat zouden willen. Hopelijk voelen we onszelf snel een stuk beter, moet ook wel want Rich heeft aankomende zondag de openbare lezing. 2x eerst namelijk in de Engelse gemeente en daarna in de Runjoro groep. Ik ben heel benieuwd!

Woensdag hebben we dan ook een beetje vrij genomen om een beetje op adem te komen. Gisteren wilden we dolgraag naar de actie maar omdat ik me niet zo goed voelde hebben we dat laten vallen. Rich had een afspraak bij zijn bijbelstudie en ik had een nabezoek beloofd om terug te komen. Dus besloten we om die te bezoeken, rustig in ons eigen tempo. We kwamen er wel achter dat afstand met de boda toch een stuk sneller ging dan te voet. Van het ene adres naar het andere was het 3 kwartier lopen. Maar het mooie is dat we de adressen wel kunnen terugvinden tussen alle straatjes, huisjes, winkeltjes en drukte. Jammer was alleen dat allebei de adressen niet thuis waren. Balend zijn we neergestreken bij een hotel met een cola. Mooi moment om onze verslagen bij te werken dachten we. Totdat we erachter kwamen dat de stroom was uitgevallen en er dus geen WiFi mogelijkheid was. We hebben wel internet maar die werkt niet altijd even goed en we moeten zuinig aandoen met de mb's. Na de boodschappen zijn we dan ook maar naar huis gegaan en hebben daar wat gerelaxt en gestudeerd.

Vandaag stonden we met nieuwe moed om in de Velddienst te gaan op. Ik voelde me goed en had zin om wat te ondernemen. Rich bleek zich helemaal niet lekker te voelen en daarbij veel pijn te hebben aan zijn enkel (waar dat vandaan komt weten we niet). Toch besloten we om ons klaar te maken en het dan maar te zien. Daarbij wisten we niet waar de actie was en degene die ons dat kon vertellen was nog in diepe slaap. 10 minuten voordat we weg moesten werd hij wakker en was het rennen om op tijd weg te komen. Na een wild ritje op de boda, door diepe kuilen, ontstane riviertjes van de enorme hoosbui vannacht (echt heb nog nooit zoveel regen meegemaakt) en wildernis die we niet kenden kwamen we aan bij een dorpje. Er was geen broeder te zien. Nee hè, we zouden toch niet verdwaald zijn... Na 5 minuten stress kwam er broeder aanlopen en bleek dat we gewoon goed zaten. Daar op straat werd met 5 personen de actie gehouden en omdat we oneven waren werden Rich en ik meegestuurd met eerstgenoemde broeder. We hebben zo'n leuke ochtend in de dienst gehad!

Zoals ik al eerder verteld had is de taal toch een klein probleempje. Veel mensen praten liever de plaatselijke taal Runjoro. Dat resulteert erin dat we maar tot enkele mensen, die wel Engels willen praten, kunnen prediken. Deze broeder lostte het anders op. Hij opende het gesprek en zei dan wie van ons het gesprek zou voeren. Als de persoon Engels wilde spreken was dat oke, liever Runjoro dan ging hij ons vertalen. In het begin vond ik het eerlijk gezegd raar en helemaal niets maar eigenlijk was dit super lief van hem! Daardoor konden we heel veel gesprekjes voeren. Om een lang verhaal kort te maken, ik denk in totaal 30 tijdschriften verspreid, 2 filmpjes, heel veel bijbelteksten, 3 mensen hebben we telefoonnummer genoteerd zodat er een studie begonnen kan worden en zeker 4 mensen willen zondag naar de zaal komen.
Wat wel leuk is om te vertellen we begonnen een gesprek met 3 mannen die bij elkaar stonden. Algauw kwamen er steeds meer mannen bij staan die mee gingen luisteren. Aan het eind van het gesprek haalde de broeder papier en pen tevoorschijn en vroeg "Wie wil er graag bijbelstudie?" 2 van de 7 die stonden te luisteren wilden dat heel graag en gaven hun nummer. Zo doe je dat, zo weet je wie echt interesse hebben.

Trouwens echt van huis tot huiswerk is het niet zoals wij het kennen. Je begint gewoon vooraan je dorp of straat en je spreekt gewoon degenen aan die je tegenkomt. Sommige zitten in een winkeltje, andere doen de was of zitten niks te doen. Iedereen heeft tijd voor een praatje. De broeders en zusters zijn er echt op uit een gesprek te beginnen, het is geen kwestie van tijdschrift afgeven. Zo wordt dus al een groot deel van het artikel doorgenomen en je partner zegt snel in een gesprek "wil je dit lezen of uitleggen?" Tja, dan sta je wel voor het blok hahaha. Vandaag is het regelmatig gebeurt dat de ander een gesprek had en dat jij dan op je rug wordt getikt voor een tijdschrift of een vraag. Veel mensen hebben een bijbel en pakken die erbij of schrijven de bijbeltekst die je leest op. Sommigen willen heel graag een bijbel, maar die krijgen ze niet zomaar. Daarvoor moeten ze minimaal naar de zaal komen, een beetje moeite doen is niet verkeerd. Het is echt bijzonder dat er zoveel mensen zijn die geïnteresseerd zijn. Ik had een gesprekje met een man en hij vertelde mij dat hij nog nooit met Jehovah's getuigen had gesproken ook nog nooit de wachttoren had gezien. Ik dacht dat ik hem verkeerd begreep hahaha...

Nou dit verhaal wordt weer veel te lang, ik zal ophouden te schrijven. Er moet ook nog wat te vertellen zijn als we terug zijn in Nederland!

Geschreven door MetdeBlaauwtjesopstap