Het zou vandaag een warme dag worden, en dat werd het dan ook. Waar kan je dan beter vertoeven dan in een oud kasteel met muren van drie meter dik. Dus wij op weg naar Chateau de Montrottier, een kleine 20 minuten rijden. Doordat je hier te maken hebt met bergen zijn de wegen niet recht maar kronkel je door het land. Soms is de weg zo smal dat je hoopt dat er geen tegenligger komt.
Bij het Chateau zijn er voldoende parkeerplaatsen, het is er gelukkig niet druk.
Voor de deur liggen een paar jongens ons al op te wachten. Vanwege corona mag er maar een beperkt aantal bezoekers binnen. We krijgen uitleg dat we met de gids mee mogen als de bel gaat. De gids doet dan de deur van het slot .Verder krijgen we een houten stokje om op de knop te drukken van de audiokasten. Zo hoeven we er met de vingers niet aan te zitten. Ook kregen we nog een folder met nog 2 kastelen erop. Een kasteel betalen en drie bekijken was het dus.
De bel gaat en de gids opent de deur naar een spiraalvormige trap. Er zijn een aantal Fransen en nog twee Nederlanders. Eerst volgt er een uitleg in het Frans en dan in het Engels.
Het kasteel stamt uit de 13e eeuw. Er hebben diverse families in gewoond. Als laatst Leon Mares. Een connaisseur en filantroop. Hij was een vrijgezelle man die al zijn tijd stak in het verzamelen van zeer diverse spullen. Wat een bijzondere, mooie en ook zeer dure stukken zat er in zijn verzameling. Hij liet dit allemaal na aan de academie florimontana, een intellectuele sociëteit.
We zijn een deel van de wenteltrap opgelopen naar de eerste ruimte. Wat stond het daar vol. Ik begrijp wel dat daar toezicht bij nodig is. De kamer op de tweede verdieping idem.
Daarna mochten we vrij rondlopen door het kasteel en de kamers vol met porselein hadden ook een suppoost. Wat heeft die man veel verzameld. Fijne avond.

Geschreven door Marisa.en.Tom.op.pad