Dag 12 – (No) Man in Black

Vanmorgen zijn we redelijk vroeg opgestaan. We hadden kaarten voor een rondleiding in the Country Music Hall of Fame & Museum om 8.30u. Parkeren daar in de buurt is geen doen, dus heeft de receptie van het hotel een Uber gebeld. We hebben eerst de Walk of Fame bekeken aan de overkant van de Hall. Het gebouw van de CMHF is mooi gebouwd. Er zijn allerlei muzikale details in verstopt. Zo is bijvoorbeeld de achterwand van de grote hal een enorm keyboard en in het glazen dak zijn muzieknoten verwerkt die samen een bepaalde song vormen.
Het museum is enorm en er valt dan ook heel veel te zien. Er speelde op diverse plaatsen muziek en daaroverheen vertelde de gids haar verhaal. Ze had een monotone stem en vertelde niet echt met passie ofzo, waardoor ik er niet op kon focussen en afgeleid werd door alle geluiden door elkaar. Dus ben ik maar een beetje mijn eigen ding gaan doen, terwijl ik met een half oor meeluisterde. Het museum vertelt het verhaal van het ontstaan van de country muziek en de geschiedenis door de jaren heen. Heel veel interessante vitrinekasten vol grote namen (en ook wat voor mij onbekende). Er staat een Cadillac van Elvis en een Bonneville van Webb Pierce. Die laatste was vreselijk over the top met overal ornamenten in de vorm van wapens. Ook stond de Bandit er van ‘Smokey & The Bandit’, naast de mechanische stier uit ‘Urban Cowboy’.
De Hall of Fame zelf hing in een rond deel van het gebouw, the Rotunda. De woorden van het beroemde Carter Family-nummer "Will the Circle Be Unbroken" omringen de ruimte van bovenaf. De bronzen plaquettes met de namen hangen in willekeurige volgorde als een soort muzieknoten op metalen notenbalken. Natuurlijk heb ik de grote namen opgezocht.

Buiten was het inmiddels erg warm geworden, zeg maar heet. We zaten buiten de Hall in de schaduw en het windje even wat te drinken. Voor ons stond een oude straatmuzikant met een gitaar. Telkens als er iemand langs kwam, begon hij te zingen:
I hear the train a-comin',
it's rolling 'round the bend
And I ain't seen the sunshine
since I don't know when…
en dan stopte hij weer. Tot de volgende mensen en dan begon hij weer van voren af aan. Dat zagen we zo een tijdje aan. We lagen in een deuk. Als we een groepje aan zagen komen, was het wachten op de eerste tonen en ja hoor, daar kwam de trein weer! En hij bleef komen.

Op ons gemak zijn we naar het Johnny Cash Museum gelopen. Daar kwamen we het Brabantse stel tegen, dat we in de Sun studio hadden ontmoet. Grappig. Ze vroegen wat Ron van Graceland had gevonden en ze stonden even te praten. Zij gaan vanavond naar huis. Wij blijven nog even.
Het Museum was interessant, maar het stond dicht op elkaar en we liepen hutje-mutje langs vitrines en uitstallingen. Ron wilde graag een echt Cash-overhemd kopen: countrystijl maar helemaal zwart. Helaas, het stikte van de t-shirts, maar geen overhemd in de museumwinkel. Dus hebben we maar een patch gekocht en zijn we op jacht gegaan naar zo’n overhemd. We liepen immers in de hoofdstad van de country, dus dat moet toch niet zo’n probleem zijn? Nou, dus wel… geen zwart overhemd te vinden. Ron baalde, maar dan moeten we elders maar op zoek. Ik wilde graag nieuwe linedance-laarsjes kopen, maar ook dat is niet gelukt. Héél veel hoge laarzen in alle kleuren en dessins, ook wel wat lage(re), maar nergens iets waar je geen smalle enkels voor hoefde te hebben. Mijn maat zat er dus niet bij. Bummer.

Het was zo warm geworden (35°C), dat het geen doen meer was. We zijn in Honky Tonk Central op Lower Broadway neergestreken om wat te drinken en even bij te komen, terwijl we naar een live-band luisterden. Geen hoogvliegers, maar op zich wel gezellig. We besloten terug te lopen naar de Country Music Hall en daar weer een Uber te nemen naar het hotel. Kitty ging naar haar kamer, Ron en ik zijn naar het tankstation verderop gelopen om rookwaar voor Ron te halen. Het was nog steeds erg warm, maar in de schaduw en rustig aan was het te doen. Terug op onze kamer was de airco een aangename afwisseling!

Na het sjieke Italiaanse avontuur van gisteren wilden we vandaag gewoon een burger en patatjes of iets dergelijks. E’n van de parkeerjongens stuurde ons naar The Slider House. Niet helemaal wat we voor ogen hadden, maar we konden gewoon lekker ongedwongen zitten en goed eten.

Morgen gaan we via Chattanooga naar Bryson City bij de Great Smoky Mountains.

Geschreven door Marian-kittys.reisverhalen