Dag 1 – Houston, we have a problem

Niet de quote waarmee je een reisverslag wilt beginnen, maar wel de reden waarom ik het nu pas schrijf. Maar goed, laat ik bij het begin beginnen…

We waren ruim op tijd op Schiphol en daar ging alles vrij vlot: inchecken, security, etc. Om 9 uur begon het boarden. We werden met een bus naar het vliegtuig gebracht, de Mount Kilimanjaro. We zaten door verandering van toestel helaas niet meer bij het raam, maar in het middenpad. In het begin zat er nog iemand naast me, een vriendelijke dame uit Houston die nu in Italië woont. We hebben een superleuk gesprek gehad en houden contact. Leuk, dat soort onverwachte ontmoetingen!
De reis was vooral erg lang. We hebben films gekeken, gelezen, muziek geluisterd etc. We werden goed verzorgd qua eten e.d. Ondanks de extra ruimte had ik wel veel last van mijn benen, maar het ging goed. Lang vliegen op zich geen probleem voor ons en voor Kitty niets nieuws natuurlijk.

Bij aankomst in Houston eerst door naar de security. Toch best wat spannend en ja hoor, we werden eruit gepikt. Dat was wel even stress, maar uiteindelijk werden alleen de koffers extra gecheckt en mochten we door. We kwamen op een rare plek op het vliegveld eruit, voorbij alle winkels enzo. Nouja, boodschappen doen maar later dan.
Met de shuttle werden we naar de Car Rental Center gebracht. Ik ben eerst mijn steunkousen (van mijn tenen tot onder de borst) uit gaan trekken; wat een verademing na bijna 12 uur! Ron en Kitty hadden ondertussen alles geregeld. In de parkeergarage kregen we onze auto mee, een zwarte Chevrolet Tahoe. Wat een bak! Kitty reed het eerste stuk. We keken onze ogen uit naar alle mooie vrachtwagens met neus. Verder is de weg veel breder, maar niet heel anders. Naast de weg allemaal winkels en ketens, die we normaliter alleen in Amerikaanse programma’s hebben gezien. We zijn écht in de USA, knijp me even…

So far so good. Helaas begon in de auto opeens mijn hart te racen en niet zo’n beetje ook, 180+ bpm. Niet onbekend voor me, dus met wat ademhalingsoefeningen en rust ging het gelukkig redelijk snel over.
Bij La Quinta Inn, ons hotel, was er even verwarring over de boeking. We dachten dat alles op Jansen stond, maar dat bleek niet zo te zijn. Terwijl Ron en Kitty ermee bezig waren, werd ik weer niet lekker. Ik voelde me beroerd en mijn hart begon weer te racen. Ik ben eerst gaan zitten en later in de receptie languit op een bank gaan liggen. Deze keer kreeg ik het niet weg. Met een rollende bureaustoel heeft Ron me naar de kamer gebracht en ben ik op bed gedoken. Mijn hartslag bleef 180-200 en mijn smartwatch gaf atriumfibrillatie door. Dus uiteindelijk toch maar Eurocross gebeld voor overleg en die adviseerden een ambulance te laten bellen. Die kwam snel. Alleraardigste mannen. Maarja, je zult het altijd zien: toen ze binnenkwamen, werd het net (na 3 uur aan een stuk) rustiger. Alles gecheckt, alles in orde: hartslag, bloeddruk, suiker. Ze verwachtten verder geen problemen, maar konden ook niets beloven natuurlijk. Uiteindelijk ben ik bekaf in slaap gevallen. Een onrustige nacht, maar toch redelijk geslapen en nu voel ik me weer bijna de oude. Beetje rustig aan maar. De stress hebben we gehad, nu op naar vakantie vieren, dus hopelijk is de volgende update een stuk gezelliger!

Geschreven door Marian-kittys.reisverhalen