Hoi allemaal,

Ik ben echt bekaf, dus ik hoop zonder in slaap te vallen deze blog af te maken. Al zie ik dat mijn internet bijna op is, dus probeer hem te uploaden anders morgenochtend.

Vanmorgen rond 4u aangekomen in Tamale. De busrit verliep verder prima. Je hebt altijd de hoop om nog een soort van goed te slapen, maar dat ging hem natuurlijk niet worden. Maar ik ben wel een paar keer weg geweest.

Na een 12 uur durende rit, ging ik verder slapen, ook dit was niet echt een succes. Na een uur in bed klonk de Moskee en de huishaan. Nou, dan kan ik niet meer slapen.

Na het ontbijt kon ik natuurlijk niet wachten om het project te zien, dus hup op de scooter naar het project.
Er waren een hoop jongens aan het werk. Het was prachtig om te zien dat ze allemaal zo hard aan het werk zijn.

Ook ik heb een steentje bijgedragen.💪 Ik heb cement geschept, maar je snap natuurlijk al dat ik na 10 scheppen het bloedheet had en het zweet overal zat. En die mannen maar lachen ( zou ik ook hebben gedaan ) 😂
Het ging allemaal te langzaam dus de schep werd al snel op een aardige manier overgenomen en ik mocht weer gaan zitten. Haha, vraag me niet waarom 🤓
Het ziet er mooi uit, ze zijn bezig met het dak. De headteacher ( een vrouw ) was vandaag niet aanwezig. Ik heb haar wel al gesproken via de telefoon en ze was in ieder geval heel erg blij en "god bless you". Afcourse 😉
Omdat we niet hadden aangekondigd dat we zouden komen en kwamen als een suprise vond de chief van de community dat niet zo leuk.
Waarom?
Hij had voor mij eieren van een speciale vogel ( even de naam kwijt ). En dat waren er veel minder dan hij had willen geven. Maar.. hij gaf me er alsnog een stuk of 15, dus ik zou niet weten wat.
Ook de mannen die aan het werk waren, waren erg dankbaar.
Ik heb er voor gekozen om 'vakmannen' het te laten bouwen. Natuurlijk moeten zij ook betaald worden, maar de "vakman" zoals ze bij ons kennen, is het niet zo dat zij dagelijks werk hebben. De meeste mensen doen het dan met de plaatselijke mensen die daar wonen. Ik wil gewoon dat het een goed en stevig gebouw wordt zonder dat het er na een jaar niet meer uitziet. Dus ook zij waren heel dankbaar dat ze weer werk hadden en dat ze hun "vak" konden uitvoeren.
Mooi om te zien dat er zoveel mensen blij zijn met wat je allemaal kan doen.
Eentje zij er, volgens mij is iedereen jaloers op jou in Nederland. Ik vroeg waarom hij dat dacht. Het volgende kwam eruit:
'Ten eerste veel mensen op jou leeftijd doen dit niet op deze manier of denken niet eens na over een ander land. En ten tweede, als mensen geld hebben dan geven ze het aan de school en dan zijn ze er van af en kan de school doen wat ze er mee willen. Niet altijd, maar dan gaat het soms wel eens fout, dat ligt aan de directeur van de school. Daarom vinden we het zo mooi en geweldig dat jij dit ons gunt!'
Nou als dat gezegd wordt door iemand van de community, met zn zwarte shirt met allemaal gaten en viezigheid. Met een korte broek die van oorsprong een lange broek moest zijn en zijn grijze kroeshaar met een mond vol mooie witte tanden, dan smelt mijn hart echt. Echt heel mooi en wat voelt dit goed.

Na het project ben ik Bash gaan helpen met wat Nederlandse en Engelse uitnodigingbrieven voor het ziekenhuis vrijwilligerswerk.

Daarn zijn we in het ziekenhuis terecht gekomen. Natuurlijk niet voor mij, maar voor die brieven.
Dat gaf mij mooi een kijkje in een Ghanees ziekenhuis. Nou ik schrok met wezenloos. Ik denk dat ik het niet eens kan beschrijven, maar ik ga het proberen.
Je loopt, fietst, rijdt een poort binnen en je ziet allemaal geel met witte gebouwen. Allemaal apart. We liepen eerst naar de receptie omdat het voor mij een beetje lang duurde ben ik de benen gaan nemen. Ik heb rond gegekeken en af en toe met 1 been naar binnen gestapt. Natuurlijk niet in de kamers zelf geweest.
Je hebt bij iedere 'afdeling' een wachtkamer met blauwe stoeltjes. Je ziet daar echt veel verschillende mensen zitten, ook echt met wonden waar je u tegen zegt. Het enige wat je veel hoort is kinder gehuil, ik zou daar echt niet kunnen werken. Het duurt allemaal eeuwe en de wachtkamers zijn vies en goor. Al waren er wel schoonmakers aanwezig die met een emmertje buiten met elkaar de dag zaten te bespreken ofzo!?
In de Delivery room zaten allemaal zwangere vrouwen en het was super druk. Al deze vrouwen moesten bevallen... 🤔 bijzonder.
De operatiekamers en behandelkamers zaten helemaal dicht getimmerd. Hier bedoel ik mee dat daar ook geen ramen inzitten. Nou.. ik wil niet weten hoe dat er van binnen uitziet.
Er was 1 vrouw die tegelijk met mij naar de poort liep. Die vrouw was gewoon echt net bevallen! Nou ik heb er geen verstand van, maar volgens mij mag je in NL de eerste paar dagen niet naar buiten... die vrouw had haar kindje gewinkeld in doeken, en ze liep nog steeds moeilijk. Logisch denk ik.
Ik vroeg me af hoever ze nog naar huis moest lopen om thuis te zijn.. arme vrouw. Maar zo gaat dat dan.. krijg ik te horen.
Ik heb geen fotos gemaakt ik was te veel bezig met onder de indruk zijn en ik vond het onbeleefd.

Daarna zijn we naar de Bush in Tamale geweest. Daar staan de koeien,geiten en schapen van Bash. Na een uur op de scooter te hebben gezeten waren we er eindelijk. Het was wel een mooie rit. Van stad, auto's, motoren en niet veel groen naar heel veel groen en amper iemand op de weg. Hier leven dus echt mensen die een kilometer moeten lopen voor het halen van water. Die leven echt midden in de bush.
Al was het wel een mooie omgeving.
Daar nog lekker met de kids gespeeld die amper in hun leven een blank iemand hebben gezien, dus dat was wel leuk.

We waren thuis rond 20u. Gegeten en wat gedronken en nu lig ik nog met 1 oog wakker. Ik ben echt kapot. Hopelijk een goede nacht.

Nu ga ik echt!
Veel liefs,
Manon 😘

Geschreven door Manons.reisblog