Hoi allemaal,

Vandaag, 15 augustus, ben ik weer een dag thuis.

Gisteren om 7.00 uur geland op Schiphol. Na een best vermoeiende vlucht ben ik geland. Gelukkig was de vlucht goed verzorgd, maar toch heb je een gebroken nacht.

In het vliegtuig zat ik naast een Belg. Ja, je zal wel denken... Maar een donkere jongeman begon ineens Nederlands tegen mij te praten en ineens dacht ik huh? We raakte aan de praat en vertelde dat hij met zijn Ghanese vriendin naar België is verhuisd om daar te studeren en om daar te gaan wonen. Hij woonde er nu al 8 jaar en hij kon redelijk goed Nederlands. ( Belgisch! :P ) haha. Ik vertelde hem over mijn reis naar Ghana en wat ik daar allemaal had gedaan en gezien, hij vond het super leuk om te horen en hij was blij dat er nog zulke mensen bestaan die iets over hebben voor de medemens. WAUW, wat een compliment. Hij werd verdrietig omdat hij vertelde dat hij zijn familie zo erg mist. Dat hij maar 5 weken per jaar naar Ghana kon gaan en dat er altijd strijd met zijn vriendin was wie er dit jaar naar 'huis' kon gaan. Hij vond het gek omdat thuis niet meer thuis was en omdat België ook niet meer thuis was en dat hij veel heimwee had. Ik vond het erg, en ik ging mij indenken hoe het voor mij zou zijn of voor mijn familie. Uiteindelijk ga je voor je eigen geluk, maar toch doe je anderen een hoop verdriet. Best heftig, omdat je weet dat mijn ouders straks op Schiphol staan en dat ik mijn familie na 4 weken weer kan zien.

Hij sloot ons gesprek af met: 'Ik hoop dat je voor altijd gelukkig bent en dat je de juiste personen in je leven zoekt waarbij je kan lachen en kan huilen!' Ik kon nog net zeggen dat ik het een prachtige zin vond en toen draaide hij zijn hoofd weg en ging slapen. De rest van de vliegtuig rit heeft hij alleen maar geslapen en als hij wakker werd van het eten ging hij eten en weer verder slapen. Bijzondere jongeman.

Na een 7 uur durende reis, een paar gekke mensen in het vliegtuig verder, konden we uitstappen. Eerst nog even landen en daarna een stuk lopen naar de bagageband. Eerst weer door de immigratiedienst en door de paspoortcontrole en toen konden we onze bagage halen.

Redelijk snel had ik mijn bagage en kon ik met mijn vel gele tas naar buiten. En ja hoor, daar stonden allemaal BLANKE te wachten op hun familie en vrienden. Aangelopen kwamen daar mijn geweldige ouders, en als verrassing mijn lieven vriendin Sandra. Zooooo lief dat ze zo vroeg en zo ver weg naar mij toe gekomen is om mij op te halen! Super leuk.

Iedereen was gelukkig weer blij om mij te zien, en natuurlijk was ik ook weer blij om mijn eigen ouders te zien. Dat heeft natuurlijk ook weer wat. Haha.

We zijn eerst wat wezen drinken en daarna nog ergens een broodje gescoord en toen zijn we naar huis gereden. Met een prachtige Welkom thuis! ballon kwam ik thuis. Mijn tas laten vallen en heerlijk zitten praten met mijn ouders. Wauw, wat heb ik nu eigenlijk gedaan? haha, het was echt te gek!

Na een uur kwam mijn lieve oma en gevolgd door mijn lieve broer en lieve schoonzus. Wat was dat ook weer fijn om ze in mijn armen te sluiten. En wat daarna ook weer een dubbel gevoel was.

Toch ook weer gek om thuis te zijn. Vandaag naar de winkel geweest en naar mijn opa, die overigens ook erg blij was om me weer heelhuids terug te zien! Wat een Duitsers hebben we hier! Overal waar je kijkt zie ik weer blanke mensen en ineens kan ik alles weer verstaan wat ze zeggen. Het verkeer is druk, maar geregeld. De grond is schoon en mijn huis is groot. Mijn bed ligt weer lekker en de douchte met warm water stroomt zonder dat je er iets voor moet doen. ( behalve de rekening betalen! ) Een wc die schoon is en het doet, dat je het toiletpapier gewoon in de wc kan gooien zonder erover na te denken. Dat ik het water uit de kraan gewoon weer kan drinken. Ineens komt er een lichtelijk besef dat het hier al snel weer normaal word. Een koelkast die mijn moeder heeft gevuld met allemaal lekkere dingen. Drinken wat ik zo kan pakken en glazen schoon in de kast.

Jep, lieve mensen, ik wil mij niet aanstellen, want ik zit hier nu ook met een laptop voor mijn neus en met stroom die het doet, en het zal vrij snel allemaal weer gewend zijn maar....

Ik wil jullie wel meegeven dat ik jullie kan verzekeren dat het niet allemaal alles 'zomaar' gaat en dat er een deel van de wereld niet zo leeft als ons. Ik denk dat we heel af en toe daar eens aan moeten denken, gewoon om het niet te vergeten. Niet om je aan te passen maar gewoon om er heel even bij stil te staan. Na deze ervaring zal ik dat zeker doen!

Oja, zwart, wit, groen, blauw, rood of geel, volgens mij maakt het geen verschil. Gelukkig ben ik zo opgevoed, anders had ik niet naar Afrika gegaan, maar ook deze mensen, in Ghana, zijn net als wij, lief, open, soms nuchter, aardig en vriendelijk. Zij hebben niet gekozen om een kleur te krijgen en wij hebben niet gekozen om wit te zijn. Het is zoals het is en eigenlijk zijn we allemaal hetzelfde! :-)

Oké, na deze wijze les van mij, haha. Stop ik nu met bloggen en zal dit mijn laatste blog worden. Ik wil in ieder geval iedereen bedanken die mij heeft gevolgd, voor alle lieve, mooie en grappige reacties op mijn blog, maar ook op FB en Whatsapp.

Voor de mensen die geld hebben gegeven of die spullen hebben gegeven zal ik deze week nog even persoonlijk een berichtje sturen!

Een hele Nederlandse dikke kus van Manon en wie weet tot een ander reisverslag! haha.

Liefs en BEDANKT!

*''Als de wereld geen verschil meer zag,
tussen de woorden ik en jij,
dan werd blank, zwart, home of hetero,
gewoon heel vreedzaam WIJ''*

Geschreven door Manons.reisblog