Hello,

Vanmorgen zijnnwe vroeg vertrokken uit Mole. Na een lekker ontbijt heb ik de taxi gepakt naar Damango en ben ik vanuit daar weer naar Tamale gegaan.

Laatste dagje back in town.
Het is zo raar, mooi en verdrietig tegelijk. Dit land heeft iets wat je niet kan omschrijven.

Het heeft zoveel moois, deze mensen zijn hier zo gelukkig, gemoedelijk, behulpzaam en lief. Ik zit de laatste indrukken op te snuiven en ik moet spontaan lachen, waarbij er natuurlijk iemand op mij afstapt omdat hij dacht dat ik om hem of na hem moest lachen.
We raken in gesprek over van alles en nog wat. Ik dacht eerst weer heb je er weer zo 1, maar ook daar wen je weer aan.

We raken in gesprek en begroet hem in zijn eigen taal. Hij lacht en zegt daarna dingen terug waarop ik zeg: only small small i know. Hij begint daarna nog een keer hard te lachen en we schudden elkaar de hand.

Verder geen gekke dingen, we hadden het over het geloof, de grote Ghanese gezinnen en over alles en nog wat. Erg leuk.

Als je hier al wat langer bent of je kent het al en je begint de taal te praten dan wordt je echt een beetje 1 van hen. Dat klinkt zo gek, maar ze waarderen dan zo erg dat je iets probeert.

Dit land, dit plaatsje heeft zoveel moois en ik denk omdat Tamale helemaal niet toeristisch is dat het daardoor komt. Alleen blijf je vaak wel de blanke.

Vandaag kon ik het niet laten ik liep op straat en er was iemand aan de kant vlees aan het kopen. Ik moest daar echt een foto van maken. En dat heb ik zo stiekem, langslopend gedaan haha. Brr... ik moet meteen weer denken aan de koeienlever😂

Wat een lieve mensen zijn ook weer mijn oude gastgezin. Ik heb een traantje moeten wegpikken vanavond.
Wat een bijzondere mensen.
Enige uitspraken waren:

• 'Manon you are now oure daughter.'
• ' Manon, we love you so much!'
• ' Manon, know that you are always welcome and the bed is ready when you call us!'

En de mooiste waar ze mee afsloot was:

" you are family now!" 😭

Sorry, maar als mensen dat oprecht menen, je in de ogen aan kunnen kijken, met ze lachen en verdrietige dingen kunnen delen dan doet dat echt veel met me.

'Please, Manon come back to Ghana. God bless you and your family. Because if your mother dont give birth to you, than we dont had a wonderfull daughter to!'

Misschien komt het nu bij jullie over als geslijm, maar geloof me dit was zo oprecht en gemeend dat ik er echt een traantje van moest weg pikken. Het was zo mooi.

Nu liggend in bed en te denken dat ik idd nog wel eens terug ga keren. Ik heb iets met dit land. Mooi ! 😁

En nee.. wees maar niet bang dat ik daar ga wonen! Dan mag er wel heeeuul veel gebeuren haha.

Morgen ochtend vroeg eruit want dan op naar Kumasi en naar Cape Coast.
Wordt een reisdag.

Nu mag ik wel zeggen dan...
Een Ghanese kus van mij!♡ haha 😘

Geschreven door Manons.reisblog