Lieve allemaal,

Aller eerst wil ik jullie bedanken voor de prachtige reacties, elke keer weer. Super lieve reacties, grappige reacties en prachtige complimenten! 😁 top.

Vanmorgen was ik al erg vroeg wakker. Natuurlijk van de heerlijke Moskee en omdat ik gisteren een aantal autotjes aan mijn kleinste broertje had gegeven stond die om 5 uur op mijn deur te kloppen: "Salaminga, cars, cars, cars!!!" Aaahh super schattig. Mijn hart smolt.

Ik stond op, eigenlijk met geen idee. Totdat ik het licht aan deed en mijn ingepakte spullen zag staan. Hmm.. okay, bessefend dat dit mijn laatste keer in dit bed was en dat dit nu toch echt mijn laatste ochtend was. Wauw, ik heb hier zoveel mooie en lieve herinneringen aan dit gezin dat ik stiekem nog niet weg wel, maar ik pak mijn spullen en ik loop naar de "douche".

Ik hoor in de verte: "Goodmorning Manon, I hope you sleep good. Take a long shower, and think about you last day". Toen ik dat hoorde zei ik in een vogelvlucht Thank you en liep door. Denkend wat ze nou precies bedoelde. Ik stond onder de douche. Mijn emmer was al gevuld en dacht aan wat mijn hostmorher zei. Inderdaad, het is mijn laatste dag, mijn laatste bucketshower en mijn laatste paar uurtjes in Tamale. Ineens besef ik dat ik het koud krijg omdat ik daar maar sta en nog meer 1 enmertje over mij heen heb gegooid. Haha.

Na de douche naar mijn kamer gegaan en mijn laatste spullen ingepakt. Hmm ineens staat ook waardering naast me. Ineens waardeer ik weer dat het in NL allemaal best makkelijk is. Lekker douchen warm, drinken uit de kraan, er is altijd water, het gaat allemaal van zelf. De eerste paar dagen dacht ik met een emmer en koud water, hoe ga ik dat in hemelsnaam doen? Nu denk ik er niet eens meer over na. Als hier geen water is, is er geen water, water uit de kraan, de kranen doen het hier niet eens, we moeten zakjes water kopen, en anders moeten we een stuk lopen waar we eventueel nog extra water kunnen halen. Blij met een regenton... maar dan moet het hier wel regenen... ja allemaal dingen waar je dan ineens over na gaat denken.

Ik spring op want mijn kleinste broertje sprint mijn kamer binnen met al zijn 4 autootjes en roept keihard iets in zijn eigen taal en pakt mijn hand. Okay, mijn tas is ingepakt ik ben klaar voor vertrek.

Op de bank, ik heb iedereen al goedemorgen gewenst, iedereen is stil en ik krijg mijn laatste bord met een super groot brood. Beleg? Dat kennen ze hier niet. Wij in NL zullen geen brood eten zonder iets erop...

Ik eet mijn mega grote brood op en deel het met mijn broers die glimmen van geluk. Mijn lege bord wordt netjes gepakt en terug gezet in de keuken. Mijn hostmother kijkt op en zegt, "I hope you liked your stay in Ghana and in my family". We krijgen een mooi gesprek over mijn leven en over die van hen. Over dat ik zei dat de kinderen in NL nog wel iets kunnen leren van de kids hier. Ze moest lachen, volgens mij weer ze dat stiekem wel, we krijgen een gesprek over mijn familie, ze is blij dat mijn ouders en broer zo'n mooi persoon in hun leven hebben. "God bless you all and I really hope, when you come back, that you visit us" Ik leg uit dat ik zeker graag nog een keer wil terug komen. En mijn hostmother ging aangeven bij Baah dat ik dan weer terug moet komen.

De klok tikt, inmiddels na nog een beetje spelen en kletsen met mijn broertjes is het kwart voor 8. Om 10 over 8 zou Bash voor mijn deur staan, dus daar ging ik maar van uit. Mijn lieve moeder had een paar klompjes gekocht en ik had 4 foto"s geprint. 2 van ons allemaal, 1 van alle jongens en 1 van mijn kleinste broertje die ik zooo mooi vond.
Mijn laatste kadootje voor jullie en ik pakte het achter mijn rug vandaan. De klompjes uit NL en natuurlijk de foto's. Mijn hostmother moest lachen om de klompjes en vond ze super leuk. Mijn kleinste broertje pakte ze uit de hand van mijn moeder, ging op de grond zitten en probeerde ze aan te doen. Haha, jep alleen zijn grote teen paste erin.

Mijn hostmother was ineens stil, kijkend naar de foto's. Wat een prachtig gezicht. Ik zat naast haar en mijn oudste broer keek mee. Het enige wat ze de eerste 5 minuten heeft gezegd is: wauw! Nadat het was bezonken legde ze haar hand op mijn been en zei ze: "Thank you so much en thank you for the picture of my boys. Thank you" Okay toen moest ik even slikken. Je kan blijkbaar iemand super gelukkig maken met 4 foto's waar je hier 5 cedi voor betaald. ( 1 euro en een beetje ) terwijl ik mega veel foto"s heb van iedereen en dat het voor mij normaal is om na iedere vakantie een fotoboek te maken. Jep, weer een wereld van verschil!

Het grappige, leuke en schattige gedeelte was dat mijn kleinste broertje de foto van zichzelf zag. Hij moest echt keihard lachen en zei: "its me Abdoul" whahaha en daar ging ie weer, dansend, springend en lachend op de bank. "Hij is super happy" zei mijn hostmother. Echt super lief om te zien. Prachtig! Nou daar deed ik het voor en die ene euro... wauw dat is dan toch mooi?

Ik hoorde de poort en hoorde hello, jep daar was Bash, ik werd een beetje zenuwachtig en dat merkte hij. Bash moest lachen en tikte op mijn schouder. Wetend dat hij bedoelde dat alles goed komt. Hij pakte mijn zware spullen en ik mijn rugtas. Gaf mijn hostmother een dikke knuffel en ze zei dat we elkaars adressen hebben en telefoonnummers dus we blijven contact houden! Na een stevige knuffel kwam mijn hostfather om de hoek kijken, hem ook een knuffel gegeven en mijn broertjes en ben ik naar buiten gelopen. De laatste keer door deze poort en de laatste keer dat ik deze lieve mensen zie. Bash en ik moeten nog een stuk lopen omdat de taxi niet tot de deur kon komen vanwege de weg. Ik keek om, ik zwaaide en stapte in de auto.

Wauw... wat die dagen met je gezin wel niet konden doen. Sarah zat al in de auto en Esther moesten we nog ophalen. Nadat we dat hadden gedaan zaten we met zijn 3e op de achterbank, stil en uit het raam kijkend. Ik zat in het midden, starend voor uit te kijken en de film speelt zich af in mijn hoofd.

Denkend aan de gezellige avonden met die meiden en Bash. Denkend aan mijn broertjes die de eerste week voor mij hebben gezorgd. Denkend aan mijn hostmother, in het begin super direct, wennen maar een super lieverd is. Denkend aan het gezin en een vader met 2 vrouwen. Denkend aan Sylvester en de school, dat hij het zo goed mogelijk probeert te doen. Denkend aan de momenten met die heerlijke kids en aan de verhalen van die prachtige kids. Denkend aan mister Bob, die nog vader wordt van een meisje en die zo lekker kan koken. Denkend aan de meiden waar ik een vriendschap mee heb gesloten. Denkend aan het feit dat ik mijn prachtige droom heb waar gemaakt en ik betrap mezelf erop dat ik toch wel een beetje trots ben op mezelf.

En nu... luisterend naar het gesprek tussen de chauffeur en Bash. Ik kan er geen moer van verstaan, maar het is een leuk gesprek. Onderweg schreeuwt Bash nog een paar keer uit het raam naar de mensen die hij kent. Nou ik heb een behoorlijke stem en mijn eigen mams ook, maar deze Ghanezen kunnen er ook wat van! Haha.

Ik moet lachen en Bash kijkt mij vragend aan. Haha, de anderen begonnen ook te lachen omdat ze wisten wat ik bedoelde. Ik zei: "niks je kan zo lekker schreeuwen!" Ik zei het in het Nederands en hij zei lachen Thank you. Dat brak in mijn hoofd weer het ijs.

Aangekomen op Tamale airport. Nou het is nog veeeeel kleiner dan Eindhoven het is ongeveer de grote van de kruidvat winkel en er is 1 bali en het wegen van de koffers wordt gewoon op een doodnormale weegschaal gedaan. Oja en 1 poortje wat ze dan de douane noemen.

Ik verzamel de paspoorten en ik had de tickets. Boarding passen zijn geregeld en we moeten wachten.

Okay dan het afscheid van Bash. Een topper in deze organisatie. 24/7 staat hij voor ons klaar. Hij laat zich zeiknat regenen omdat nog niet iedereen binnen is, hij bracht ons na een lange avond stappen 1 voor 1 thuis bij de deur, altijd in een goede bui, nooit boos of chagerijnig. Hij is nog geen 1 sec binnen en er wordt al 6x zijn naam geroepen. Hij helpt je waar nodig is en als je op de eerste ochtend de weg kwijt bent komt hij je gewoon ophalen en fietst hij met je mee. Ook zijn gezelligheid en gekheid was erg gezellig. Mede dankzij hem en de andere meiden heb ik een top tijd gehad en ik ben zeker niet de enige die daar zo over denkt want ook de 2 meiden vonden het moeilijk om daar ineens afscheid van hem te nemen. Maar het moest. De taxi was betaald en we gingen zitten met zijn 3e.

Eigenlijk ging het heel rap en voor dat we het wisten waren we door de 'douane' en moesten we nog 10 min wachten. We liepen naar het vliegtuig en echt super klein ding. Een rij van 2 stoeltjes en een rij van 1 stoelen. Gelukkig waren we maar 3 kwartier in de lucht. We stegen op... en we zeiden allemaal dag Tamale, bedankt voor de prachtige herinneringen.

Na 3 kwartier landde we op Accra en gingen we met een taxi naar Kokrobite, een plek wat ong 1 uur rijden is van Accra. Heerlijk aan het strand, nog even relaxen tot dat ons avontuur echt op houd.

Aangekomen in Kokrobite, super leuke plek en ik kon de zee al ruiken. Heeeerlijk. Ons hutje is super schattig 3 bedden, en een badkamer. Echt leuk.

We kwamen aan en zijn meteen wat gaan drinken. We proosten en zitten lekker te kletsen over de tijd in Tamale.

Daarna hebben we onze handdoeken gepakt en zijn we op het strand gaan liggen. De zee is wat wild en de zon verschool zich een beetje maar het was heerlijk relaxt. We hebben gezwommen heerlijk in de grote golven en even lekker alles reinigen haha.

Daarna zijn we lekker gaan douchen en hebben we heerlijk gegeten. Daarna nog een drankje besteld, opgedronken op het strand en nu liggen we heerlijk in bed. Wij gaan hier alleen maar relaxen, genieten en nadenken over deze prachtige reis!

Morgen weer een nieuwe relaxte blog.

Een dikke strandkus van mij! ⛱😘

Geschreven door Manons.reisblog