De sliert vertrekt

Vannacht werd ik wakker met een vreemd gevoel: “Waar ben ik? Het is hier zo stil! Waar zijn de anderen?” Blijkbaar ben ik na tien dagen ’s nachts mensen om me heen te hebben het niet meer gewoon om alleen te slapen. Niet moeten aanschuiven bij het toilet en het sanitair voelde raar aan. Het leek of het pelgrimsgevoel was verdwenen. Het voordeel was natuurlijk wel dat ik vanmorgen vlug klaar was om te vertrekken.
Ik sloot me onmiddellijk aan bij de sliert pelgrims die bij zonsopgang de stad verlieten en ik hoopte op een ontbijt in Granon na 6 km wandelen. In de stad zelf was zo vroeg nog niets open. In dat eerste dorpje was het aanschuiven geblazen bij de bar die blijkbaar iedereen die uit Santo Domingo de Calzada kwam moest bevoorraden. Geduldig mijn beurt afgewacht en dan heerlijk in het zonnetje de tijd genomen om te genieten van de eerste brandstof van de dag.
 

Castilla y Leon

Door het ontbijt was de sliert pelgrims behoorlijk uitgerekt. Na een half uurtje verder wandelen markeerde een grenssteen het begin van de autonome regio Castilla y Leon en werd de Rioja verlaten. Daar sloot ik aan bij het groepje Duitstaligen, waar ook Jacob bij was. Ik herkende hem bijna niet meer. Zoals vele pelgrims was ook hij een baard aan het kweken. De twee dames uit het gezelschap, later blijken het Ursula uit Zwiterland en Suzanne uit Bremerhaven te zijn, complimenteren met met mijn mooie T-shirt, waarop de hoogste toppen van elk continent te zien zijn. Vorige week deed dat ook al een Amerikaanse. Deze complimenten gaan dus volledig naar Rita, Vera en Mieke die vorig jaar in Zwitserland voor hun mannen drie dezelfde T-shirts kochten. Bij deze groep was ook de Portugees Abelio die al zijn heel leven in Duitsland woonde en nu met pensioen was. Na deze Camino hoopte hij met zijn vrouw de Camino Portuges te wandelen. Bij de stop in Redicille del Camino werd er in vijf talen gezongen voor de vandaag jarige Suzanne.
 

Groen

Stilaan waren in het landschap de wijngaarden verdwenen en overheerste het groen van de graanvelden. De wandelweg liep nog door enkele dorpjes, o.a. Viloria de Rioja, waar de heilige Santo Domingo de Calzada is geboren en er een standbeeld van hem staat. Nadien werd de Camino bepaald door de drukke N20 waar de vrachtwagens en auto’s kilometerslang pal naast de Camino raasden.
 

Belorado

Na 23 km werd het stadje als eindpunt van deze etappe bereikt.
In vroeger tijden konden de pelgrims hier in twee hospitalen en negen kerken terecht voor hun heil. Ook nu is het een belangrijke etappeplaats en biedt het onderdak, eten en drinken aan honderden pelgrims per dag.
Alles in het oude gedeelte van Belorado straalt geschiedenis uit.
In het restaurant van onze aanbevelenswaardige albergue stelde Line uit Toulouse, die toevallig ook hier verblijft, voor om samen met haar de maaltijd te gebruiken. Ze had het ook vandaag op haar eentje overleefd. Morgen zou ze wel kijken hoe het liep. Voor haar leeftijd was het hele Camino-gebeuren een heuse cultuurshock, vertelde ze. Op een gemengde slaapzaal slapen, sanitair delen met iedereen was voor mensen van haar generatie zeker geen vanzelfsprekendheid. En dan had ze vandaag ook nog een bovenbed om in te slapen. Maar ze berust er in, vertelde ze. Dappere madame!

Geschreven door Jaak.de.Fietser