Van alles wat

Van Pater Bruno heb ik vanmorgen aan de ontbijttafel een prachtige stempel (cachet) gekregen in mijn stempelboekje. Pelgrims moeten immers in Compostela aan de hand van stempels kunnen aantonen dat zij de tocht ook effectief hebben gemaakt. De Pater babbelde ondertussen honderduit tegen mij en de drie studerende jongeren die er eveneens verbleven. Het lekkere ontbijt gaf me energie te over om vandaag de Ardennen te overwinnen. Offensief lijkt misschien wat overdreven, zeker in vergelijking met wat de soldaten van beide kampen in december 1944 meemaakten. Voor mijzelf echter was het vandaag een eerste kennismaking met de heuvels in de Famenne en de Ardennen met een fiets met volle bepakking. En ik was er offensief, strijdlustig op ingesteld. Het weer kondigde zich alvast schitterend aan. Langs de Lesse de Maasvallei verlaten en dan van de ene vallei in de andere, van de ene heuvel naar de andere, het kwam allemaal op mijn bord vandaag. Alle hoogtepercentages heb ik op het kleine schermpje zien verschijnen. Maar het ging, al zag ik meerdere autobestuurder of toevallige toeschouwer verbaasd kijken naar het langzaam omhoog kruipen, wat in hun ogen nog maar weinig met echt fietsen had te maken, vermoed ik. Ondertussen was het voor mij genieten van de mooie natuur en de schitterende landschappen. Ook het weer had vandaag van alles wat in petto: zon, bewolking, druppels en zelfs echte regen.
 

Tiberiade

Een heel speciale beleving had ik vandaag in Sainte Anne Lavaux. Ik wist dat daar een klooster was van de Tiberiadegemeeschap, jonge paters en broeders die soberheid, eenvoud en gebed voorstaan en door handenarbeid op het veld en in het bos in hun uiterst eenvoudige levensstijl voorzien. Zij doen bewust afstand van moderne communicatiemiddelen zoals telefoon, computer, email, internet. Wij hadden thuis met enkele leden van deze gemeenschap kennisgemaakt toen zij enkele jaren geleden in Sint-Truiden kwamen getuigen. Ik wilde ook van hen graag een stempel. Pal op het middaguur kwam ik bij het klooster aan. Buiten onder de bomen zaten een twintigtal jonge mannen in blauwe pij samen te eten. Ik wilde hen niet onmiddellijk storen maar zij zwaaiden naar mij om te komen. Nadat ik het doel van mijn bezoek en mijn tocht had uitgelegd moest ik bij hen aan tafel komen zitten en mee eten. Een fietspelgrim moet toch krachten opdoen? Het waren vrolijke kerels. Twee van hen spraken uitstekend Nederlands. Een van hen had nog ooit in Velm gewoond. Ik moet zeggen dat ik met mijn signaalrode fietsplunje erg opviel tussen de eenvoudige pijen van de broeders. Na het eten nodigden zij mij uit om in hun nieuwe kapel een stil gebed te doen voor een voorspoedige tocht.
 

Pelgrimsverblijf

Vandaag geen abdij om in te slapen maar wel een typische refuge voor pelgrims en dit in een bijgebouw (omgebouwde stal) van een boerderij aan de oevers van de Semois. Hier kunnen zelfs de ezels van de pelgrims overnachten en verzorgd worden. Als ze ezels kunnen stallen kunnen ze ook wel veilig onderdak bieden aan mijn aluminium paard, dacht ik bij het contacteren. Ondanks mijn late aankomst werd ik erg hartelijk onthaald door gastvrouw Dolly. Zij maakte mij nog in geen tijd een warme maaltijd klaar. En dat alles aan het pelgrimstarief van 10 Euro, overnachting inbegrepen.

Geschreven door Jaak.de.Fietser