Gisteren zijn we door de Engelse sector gereden, vandaag pikken we het Amerikaanse spoor weer op, het wordt een mooie dag....met bewolking en af en toe een ⛈️ We vertrekken vanuit ons hotel met een aardige regenbui maar we laten ons niet van slag brengen, tenslotte hadden de mannen het in 1944 effe wat zwaarder. De eerste stop vandaag is het beroemde stadje St-Mere-Iglise, het dorp uit de film The longest day De film strookt niet helemaal met de werkelijkheid, kom ik zo op terug.

In de ochtend van 6 juni 1944 werden de parachutisten van het 82nd en het 101st gedropt achter vijandelijke linies, hun doel was onder andere het dorp St-Mere-Iglise in te nemen en de weg vrij te houden voor de landende geallieerden. Er ging echter veel mis die nacht. Doordat veel vliegtuigen hun bemanning eerder of te laat dropten kwamen ze verspreid op aarde terecht. In het dorp was de lokale brandweer net bezig een brand te blussen in het parochiehuis op het dorpsplein onder toezicht van de Duitsers, totdat iedereen omhoog keek en tot hun verbazing de Amerikanen uit de lucht zagen vallen. De Duitsers bedachten zich geen moment dachten, dat is makkelijk en schoten de mannen zo uit de lucht. De para's hadden geen schijn van kans. 1 van de redenen was het feit dat hun wapens nog in hun foedraal zaten, ze konden er gewoon niet bij, de enige die zich verdedigden waren de officieren die konden bij hun pistool. Ook kwamen er een paar mannen in de vuurzee van het brandende parochiehuis terecht. 2 van de para's kwamen terecht op de kerk, Soldaat John Steele bleef hangen aan de kerktoren en moest toezien hoe zijn kameraden uit de lucht werden geschoten. De 2e soldaat kwam op het dak terecht kon zich lossnijden en heeft nog een aantal Duitsers kunnen uitschakelen.
John Steele werd ereburger van het dorp en werd geëerd met alle egards door de toenmalige burgemeester Renaud. Ook hangt er een pop met parachute aan de kerktoren heden ten dage. Klein detail, de pop hoort eigenlijk aan de achterkant te hangen, maar voor de commercie was het netter om de pop aan de voorkant uitkijkend op het dorpsplein te hangen. Lachen hoor!! Steele kwam nog vele jaren terug naar St-Mere-Iglise om zich te laten eren.

Anno 2022 ademt het dorp een relaxte sfeer uit, de mensen zijn uitermate vriendelijk, groeten je op straat, waarschijnlijk omdat het seizoen sinds enkele dagen weer geopend is, trouwens een heeerlijke Expresso kost slechts €1,40!! Ook zitten er waanzinnige gave militaria shops, natuurlijk 2 nieuwe polo's gekocht…..toys for boys…Nog even de kerk van binnen bekeken waar een schitterend glas in lood raam hangt, speciaal gemaakt voor de geallieerden. Midden in het dorp zit het Airborne museum wat uit 3 gedeelten bestaat, schitterend museum! Na een paar uur wordt het helaas tijd om te vertrekken voor de volgende stop, beetje jammer wel……we hebben namelijk nog niet alle winkels gezien! Op weg naar de bus wordt onze aandacht getrokken door een vreemde machine, bij nader onderzoek blijkt het een soort eetapparaat te zijn, er zitten namelijk oesters uit Utah Beach in. Kroketten en een grillburger oke snap ik nog, maar oesters?? Zo als Asterix al zei: rare jongens die Fransen, by the way 2 kilo kost €14,00 is dat duur???

In de bus ligt een heerlijke lunch klaar, natuurlijk verzorgd door onze fabelachtige Anne, we love you!! De volgende stop is de batterij Azeville, een Duits boven en ondergronds bunker complex. Het eerste deel gaat onder de grond, zeer indrukwekkend en licht claustrofobisch. Ik stond vanochtend op met koppijn, na 3 keer kneiterhard mijn harses gestoten te hebben aan de betonnen randen ben ik , als we weer boven komen van mijn hoofdpijn af, heerlijk. Boven de grond zien we 2 gecamoufleerde bunkers staan, waarvan 1 een heel bizar vehaal kent die ik je niet wil onthouden!!

In de bunkers staan grote kanonnen die het strand van Utah beach onder vuur nemen, ze moeten dus uitgeschakeld worden, de Amerikaanse schepen die 12 km voor de kust liggen krijgen de opdracht de batterij uit te schaken en openen met hun geschut het vuur op de batterij. 1 van de slagschepen de USS Nevada schoot een kanon af en het projetiel ging precies door de opening aan de voorkant drong door de muur heen ketste daar 2 af en vloog via de zijkant naar buiten en boorde zich in de grond. pas in de jaren 70 van de vorige eeuw heeft men hem teruggevonden!! Een deel van de niet ontplofte kop ligt nu in de bunker, een aantal foto's illustreren de baan van het projectiel. Een lucky shot dus!!

We zijn aangekomen op Utah beach, ook hier vonden heftige gevechten plaats, intussen is het gelukkig weer droog dus we gaan lekker een stukje lopen over het beroemde strand. We zijn bijna aan het eind van de reis, tijd voor een groepsfoto, Anne neemt het woord en vraagt om een moment van bezinning, sta even stil dat op 6 juni 1944 21.000 mannen hier aan land komen om ons en Europa te bevrijden van de Duitsers, hieronder een impressie:


https://youtu.be/KpWPmWcTJY4

Mooie overpeinzing, de vrouwen laten de tranen stromen, en de mannen hebben natuurlijk zand in de ogen, by the way de muziek is natuurlijk de begintune van Band of Brothers, probeer het maar eens droog te houden!
Snel in de souveniersshop een potje gehaald en terug naar het strand en vullen met Utah beach zand, voor thuis in de relikwie kast!! Onderweg nog even een stop gemaakt bij het Dick Winters monument.

Hoppa weer in de bus voor een stop in het kleine maar oh zo belangrijke dorpje Sainte-Marie Du-Mont. Ik heb 2 toen en nu foto's geplaatst. De eerste is het moment dat de mannen van Easy-Compagnie net het dorp zijn aangekomen, en hartelijk verwelkomt worden door de lokale bevolking en water en eten krijgen. Deze foto is genomen bij de waterfontijn. en de tweede is genomen voor een monument uit de eerste WO.

Één van de mooiste verhalen van de 2e WO vind ik het verhaal van Robbert E. Wright en Kenneth J. Moore, 2 medics van de 101st Airborne Divisie beide 21 jaar en pas klaar met hun medic studie. In het kleine dorpje Angoville-au-plein moet een eerste hulp post ingericht worden voor de gewonden, beide mannen besluiten om het lokale kerkje in te richten als post. Naarmate de slag vordert worden er steeds meer gewonden binnen gebracht, niet alleen Amerikanen maar ook Duitsers, burgers en zelfs een klein kind. Iedereen word ongeacht land ras en taal geholpen. In totaal verzorgen ze 80 man en een kind. Het is een enorme chaos, en ondanks dat ze te weinig materialen, morfine hebben doen beide mannen wat ze kunnen. Op een dag verschijnt er een compagnie Duitsers olv een generaal, die de nacht wil doorbrengen in de kerk. Hij ziet dat er behalve Amerikanen ook duitsers verpleegt worden en is verbaast. Wright en Moore vinden dat prima op 1 voorwaarde dat de Duitsers al hun wapens buiten achterlaten en niet mee de kerk innemen. de Duitsers gaan accoord en de volgende dag bij vertrek vraagt de Generaal waarom ze geen rode kruis vlag aan de kerk hebben hangen. de beide mannen leggen uit dat ze para's zijn en die niet mee hebben waarop de generaal een soldaat naar Carentan stuurt om een vlag te halen.Uiteindelijk na 2 uur wordt hij gebracht en aan de kerkdeur gespijkerd en de Duitsers trekken weer verder, of terug!!
Beide mannen overleven de oorlog en vooral Robert Wright komt vaak terug voor de reünie. Bij zijn overlijden in 2013 blijkt zijn laatste wens te zijn om begraven te worden op het kerkhofje van “zijn” kerk. Echter er is probleem, de Franse wet verbiedt , niet Franse ingezetenen om begraven te worden in Franse bodem. De locals horen van dit verhaal en besluiten om aktie te ondernemen en kopen een plek op de begraafplaats, echter het duurt nog een tijdje om de as naar Frankrijk te krijgen en uiteindelijk lukt het. Robert zijn as wordt begraven in een ongemarkeerd graf waarop alleen zijn initialen staan vermeld!! R.E.W. R.I.P Een prachtig verhaal!!

Na een drukke dag nog 1 stop, de duitse begraafplaats La Cambe, en we kunnen een bezoek aan Michael Wittman niet overslaan. Witman was een duitse Tank-ace die vele malen is onderscheiden door Hitler. Zijn grafsteen werd zelf in 2015 gestolen van de. openbare begraafplaats, volgens de begraafplaats beheerder heeft hij in de opslag nog 20 grafstenen van Wittman, voor het geval hij weer gejat wordt. Bijgevoegd een oude foto van Witman waar hij wordt gefeliciteerd door zijn crew, let op de ringen op de loop vd tank, geeft zijn aantal successen aan. en een foto van zijn vernietigde tank.

Op weg terug naar het hotel voor diner, het was een prachtige dag vandaag, veel gezien en geleerd…..morgen nog een paar stops en dan weer richting Nederland!!

Bedankt voor jullie leuke reacties en tot morgen!!!

xxx Harold

Geschreven door HaroldvBerkom