Vandaag gaan we naar het ezel opvangcentrum. Er schijnen daar zo'n 600 ezels een goed onderkomen te krijgen. Oude, zwakke, zieke of gewonde ezels kunnen aangemeld worden. Iemand van het centrum gaat er dan naar toe om te zien of de ezel werkelijk hulpbehoevend is. In dat geval wordt hij/zij liefdevol gehuisvest. De hengsten worden gecastreerd.
Als we aankomen worden we verwelkomd door een medewerkster. Zij legt ons uit hoe een en ander in zijn werk gaat. We kunnen wortels kopen om aan de ezels te voeren.
Als we het wildrooster over rijden, worden we verwachtingsvol aangekeken. Een paar macho-ezels dwingen ons tot stoppen. Ze duwen tegen de auto en tegen de spiegels. Het voeren moet uit het raam gebeuren. Maar wat zijn ze hebberig! Ze dringen elkaar weg en een paar worden er zelfs boos. Met de oren in de nek laten ze ons weten, dat ze het niet leuk vinden als er niks meer te verhapstukken is.
Ik probeer zo snel mogelijk verder te rijden, want we voelen ons eigenlijk best wel een beetje bedreigd. Steeds weer andere ezels verschijnen. Ze komen naar de auto, maar als ze merken dat er niets te halen valt, verliezen ze al gauw hun interesse.
Ik wist niet dat er zoveel verschillende kleuren ezels waren. Wit, beige met of zonder streep op de rug, bruin en zwart. Het loopt er allemaal. Soms loopt er een ezel in draf mee in de hoop toch nog iets te krijgen. Over het algemeen zien ze er goed uit. Beter dan in het wild.
Bij de entree is een veulenweitje. Daar staan weesjes van verschillende leeftijden. Vanmorgen is er nog een baby-ezeltje van ongeveer twee/drie weken binnengebracht. Het roept onophoudelijk om zijn moeder. Het is hartverscheurend om aan te horen.
We geven de medewerkers een compliment voor het goede werk en wensen hen nog veel succes.
's Middags bij het zwembad horen we in gedachten nog het verdrietige gebalk van het kleine ezeltje.

Geschreven door Godelive-en-tamara.op.avontuur