De nacht was voor ons allebei een beetje onrustig. Wel op gewone tijd gaan slapen, maar weer wakker op tijdstippen waarvan je niet weet wat je er mee moet. Een beetje lezen, wat googelen en weer proberen te slapen. Nou heeft elk nadeel zijn voordeel. Zo had Tamara vannacht uitgevogeld hoe we bij de vuurtoren kunnen komen. Ja ja, Aruba heeft zijn eigen Brandaris.
Maar eerst douchen en ontbijten. Op het moment dat ik mijn eerste hap wil nemen, zie ik op de kiezels iets heel bedachtzaam bewegen. Voetje voor voetje schuift een leguaan dichterbij. Hij schrikt als ik opsta om een foto te nemen en neemt de kuierlatten. Later komt hij weer terug in de zon zitten en krijgt gezelschap van een kleinere soortgenoot en een salamander.
Na het ontbijt melden we ons bij de receptie om in te checken. Een uiterst vriendelijke Arubaanse geeft ons tips en vertelt enthousiast over haar eiland.
Even later steken we de de straat over en staan op het strand. Het zand is zo wit dat het bijna pijn doet aan je ogen. En de zee is ongelooflijk blauw. Zo mooi!
Wat later besluiten we om de huurauto op te halen. We staan te wachten op de afgesproken plaats, maar niemand te zien. Geeft niet, want een chauffeur van een concurrerende verhuurmaatschappij brengt ons naar de juiste plek.
We krijgen een Hyundai i10 mee. Groot zat voor ons twee en we besluiten meteen naar de vuurtoren te gaan. Die is in de jaren 1914 t/m 1916 gebouwd. De toren is gemaakt van steenblokken, die ter plaatse uitgehouwen zijn. Hoewel de toren op de heuvel Hudishibana staat, wordt hij de Californische Vuurtoren genoemd. Dit punt van het eiland heet California en is genoemd naar een schip dat schipbreuk leed bij het meest noordelijke punt van Aruba. De laatste vuurtorenwachter was Frederick Fingal uit Aruba.
Onder het genot van een heerlijke panino genieten we daar van een onbetaalbaar uitzicht. Daarna langs de kustweg terug naar ons hotel om even de hitte te ontvluchten.
Toen we weer een beetje op normale temperatuur gekomen waren, zijn we in de Hard Rock Shop een magneet gaan halen. Tot onze verbijstering was het restaurant ergens gehuisvest, dus daar moeten we morgen heen.

Geschreven door Godelive-en-tamara.op.avontuur