Onze laatste dag op Curaçao is een beetje een verloren dag. We lanterfanten wat rond, pakken de koffers in en brengen het huisje op orde. Ik neem nog foto's van het resort wat planten en bloemen aangaat. Er groeien hier kokosnoten, mango's en kleine felpaarse vruchtjes die je uit een bolcactus trekt. De zilvergrijze Bismarkpalm heeft trossen groene, ronde vruchten, die niet eetbaar zijn.
Rond vier uur vertrekken we naar het vliegveld. Daar leveren we de auto in. Alles is in orde, dus we hoeven niets bij te betalen. En dan begint het wachten. We knopen een gesprek aan met een oudere dame. Ze vertelt dat haar dochter en schoonzoon op Curaçao wonen en voor de stichting Kluivert zwerfhonden opvangen. Twee hondjes gaan met de KLM onder begeleiding van passagiers, die de vlucht toch maken. Op Schiphol worden ze overgedragen aan de nieuwe eigenaren. Alle kosten worden in eerste instantie door de de stichting betaald en de nieuwe eigenaar van de hond betaalt dat weer aan de stichting. De begeleider kost het alleen extra tijd bij het inchecken en bij het ophalen op Schiphol, als de hond uit het ruim komt.
We eten een hapje en gaan naar de gate. Er staat steeds dat onze vlucht op tijd is. Maar opeens verdwijnt Winair van het scherm. Verwarring alom. Dan staat er ineens dat we een klein uurtje vertraging hebben. En ineens kunnen we wel aan boord.
Nou, deze vlucht duurt even lang als een autorit naar Oosterhout. Je moet je voorstellen, dat je bij de Avri op hoogte bent en bij het viaduct over de A27 weer gaat dalen. Het is bijna niet de moeite om je veiligheidsgordel vast te maken.
Er is één piepkleine bagageband en de koffer van Tamara komt als eerste tevoorschijn.
We laten ons met de taxi naar het resort brengen. De receptie is al gesloten. We krijgen de sleutel van de barjuffrouw. Het appartement is prachtig. Ruim en modern. Maar er is niets om te eten of te drinken. Dus daar moeten we morgen meteen achteraan. Gelukkig hebben we wat crackers en koffie meegenomen in de koffer. Schrale troost natuurlijk. Dan maar vroeg naar bed. We hebben weer ieder een eigen kamer met airconditioning. Dat is fijn, want dan hoeft Tamara niet wakker te liggen van mijn gesnurk....

Geschreven door Godelive-en-tamara.op.avontuur