Vanmorgen zijn we weer op tijd gestart. Er wachtte ons een rit van maar liefst ruim 500 kilometer en met de al eerder in onze reisblog genoemde maximumsnelheid kun je wel uitrekenen hoe lang we onderweg zouden zijn. Daarvan moesten we ook nog 69 miles over een weg door de bossen, waar je maar 50 miles/uur mag en dan is het helemaal een langdurige kwestie.
We kwamen nauwelijks een ander voertuig tegen. Letterlijk geen mens te bekennen. Je zou er maar wonen! Ons niet gezien.....
Wel zagen we heel veel bontjasjes aan de kant van de weg liggen. Wasbeertjes die aangereden waren en de klap niet overleefd hadden. Plotseling moesten we afremmen want midden op de weg zaten twee gieren die zich tegoed deden aan een gesneuveld bontjasje. Zielig toch? Of toch niet want zo snijdt het mes aan twee kanten: de gieren hebben te eten en het slachtoffer wordt keurig opgeruimd.
Van de bosweg naar de Interstate, een heeeeeel lange highway, waar je weliswaar wat harder mag (70 miles/uur), maar waar het wel heel saai is. Bij een rustplaats hebben we gewisseld van plaats. Die rustplaats was prachtig. Verschillende overkapte tafels met banken, heel schone toiletgebouwen en zelfs een bewaker. En dat met schaduwrijke plekjes in een parkachtige omgeving.
Goed....we zijn veilig in Memphis gearriveerd en dat is het voornaamste, toch?
Vanavond zijn we naar Bealestreet gegaan met de trolley, een houten trammetje met een luidruchtige bestuurster, die iedere vrouwelijke passagier bij het uitstappen op het hart drukt om voorzichtig te zijn. Bealestreet is dé straat van de bluesmuziek. Uit elke bar klinkt live muziek en de straat lijkt bijna op Las Vegas met zijn kleurrijke verlichting.

Geschreven door Godelive-en-tamara.op.avontuur