Het is tijd om verder te gaan vandaag. En, volgens ons de laatste keer normaal ontbijten, dus we nemen het er even van en bestellen een fijne shake. Daarna staan we voor de gigantische uitdaging om ontzettend veel souvenirs in onze backpacks te krijgen. We hebben veel souvenirs gekocht de laatste tijd en we waren met de auto. Maar die gaan we inleveren vandaag en dus moet alles weer in de rugtassen passen. Ook de megakussens die we gekocht hebben moeten vliegtuigproof verpakt worden. Aan de slag dus en met behulp van een grote rol plakband en wat plastic zakken van het hotel lukt het heel goed.
Rond 11 uur vertrekken we naar Yasu. Voor de laatste keer. Ook daar krijgen we nog cadeautjes mee voor iedereen. We nemen alvast afscheid van oma, wij gaan uit eten en oma blijft thuis. Vooral Fenne en Tije krijgen een dikke knuffel. We hebben veel respect gekregen voor deze vrouw. Zo lief en tegelijkertijd zo stoer.
We rijden eerst naar het andere huis van de moeder van Yasu. Daar hangen meer persoonlijke spullen. Het huis is groot, maar wordt niet veel gebruikt. Beneden is een grote ruimte waarin je direct binnenkomt. Boven zijn de slaapkamers. We zien de slaapkamer van Yasu waar ze vroeger vaker sliep. Leuk om te zien. Heel anders dan bij ons en we beseffen nu echt heel goed hoe schokkend het bij ons allemaal moest zijn in het begin. Twee totaal verschillende werelden.
We rijden naar een restaurantje waar ze, naar het schijnt, goede noodlesoep hebben, het favoriete lunchgerecht van Yasu en haar moeder. Ze hebben noodles met eend. Dat willen we wel proberen. Er drijft ook een blokje ondefinieerbaar spul in. Dionne proeft en Alwin vindt het wel lekker. Het blijkt gemaakt van eendenbloed. Yeagh! Dat eet Dionne dus niet op.
En dan is het tijd om afscheid te nemen. Dikke knuffels, allerbeste wensen en vele tranen. Heftig en mooi. Wie weet zien we elkaar nog eens. Fenne en Tije hebben Yasu een cadeautje gegeven om haar eraan te herinneren dat zij altijd broer en zus blijven. Zo lief! Het was mooi om hier te zijn, om Yasu haar dorp te leren kennen, haar gewoontes en haar familie. Het was ook intensief. We hebben een drukke week achter de rug en zijn er allemaal moe van. We hebben wel ontzettend genoten van het samenzijn en alle mooie dingen die we gezien hebben. Hoe mooi ze woont, hoe de omgeving is en alle dingen die we met de dorpelingen gedaan hebben. Hoe gaaf het is om de enige toeristen te zijn in een hele regio en nauwelijks andere farang tegen te komen. Wat is dit een geweldige regio van Thailand.
We rijden weg en het begint te regenen, de wolken huilen ook aldus Tije. We rijden naar Udon Thani. De route is mooi, maar leidt ons ook veel langs snelwegen of voor wat daarop lijkt. Onderweg zien we een bordje naar een waterval, en we zijn mooi op tijd dus daar gaan we eens kijken. Nou, geen waterval te bekennen. Het begint wat te onweren en dat is toch wel weer spannend, zo in het bos. De kinderen willen dus weg. We zien wat vervallen tempels en beelden tussen de bomen en dan besluiten we te gaan. Even naar de Big C. De grote supermarkt. Al zodra we binnenkomen stoten de mensen elkaar aan en wijzen naar ons. Iedereen is even vriendelijk. We kopen wat we nodig hebben, onder andere een paar kippenschaaltjes. We hadden er al een, maar zagen hem hier overal en hebben dus nu een stel gekocht.
We snacken en drinken wat op een bankje voor de supermarkt en dan gaan we verder. Even tanken en we zijn bij de luchthaven. Het vinden van een parkeerplek op de juiste plaats heeft wat voeten in aarde. We rijden de juiste parkeerhaven voorbij, alleen zit er een hekje tussen. Dus helemaal omrijden en nog eens proberen. Als we uitstappen willen, plenst het van de regen, dus we wachten even en sprinten, met alle spullen, op een afgesproken moment naar de hal. Zo, gelukt. Even de laatste spullen erbij en we kunnen de auto afmelden. Helaas is er niemand in het kantoor, dus we bellen een nummer en er komt iemand aan. Het duurt wat lang dus de concurrent helpt ons verder. Prima. Om ons heen is het een drukte van belang. Allemaal beveiliging die duidelijk instructies krijgen. Eens horen wat er aan de hand is... Er schijnt zo een hoge prinses te komen. Oké, we zijn er nu toch dus we kijken eens even mee. Het koningshuis wordt zeer respecteert hier in Thailand. We hebben nog even voor we bij de trein moeten zijn, dus we willen het wel bekijken. En staan dus meteen vooraan. Ha, achter ons staan ook mensen en we vragen ons af wat zij nog zien. We hebben een hoop lol om alles wat er gebeurt, de rode loper wordt uitgerold en verlegd en verlegd tot hij precies goed ligt. De auto die al klaar staat wordt nog eens gepoetst en iedereen krijg instructies. Alle schermen gaan uit en we wachten... en wachten... en wachten nog langer. Na een behoorlijke tijd begint er wat leven te komen. De hoeveelheid mensen is ook steeds groter. Zenuwachtige beveiliging, vele rijen dik aan mensen die kijken en daartussen lopen alle reizigers. Het blijft tenslotte een vliegveld. Na lang wachten, we willen bijna gaan, moeten we knielen. Oh ja, op de luchthaven, op de stenen vloer. Daar zitten we dan. De enige toeristen tussen al die Thaien, te wachten op de prinses. Wij vinden het vooral heel veel bombarie voor alleen een prinses. Er wordt een rolstoel richting de limousine gebracht. En net op het moment dat onze benen geen gevoel meer hebben, komt ze. De prinses. Ze is volgens ons blind of heel slecht ziend, ondersteund door twee dames en zeer slecht lopend. Ze draagt comfortabele schoenen en ziet er eigenlijk helemaal niet zo prinsesserig uit. Hoe dat er dan ook uit mag zien. We zijn benieuwd wie dat is, we zoeken het later nog wel op.

Als de rust is wedergekeerd gaan wij naar het station. Met de tuktuk. Helemaal leuk weer. Volgepakt met al onze spullen en wij zelf, kantelt die tuktuk nog net niet achterover. We rijden niet hard, het verkeer is erg druk maar onze tuktuk heeft maar weinig ruimte nodig. We zijn bijna een beetje trots op de chauffeur die de afmetingen van zijn karretje heel goed kent. We komen veilig bij het station en gaan eerst eens even eten scoren. Het is intussen zeven uur en de trein vertrekt om acht uur. We besluiten dus hapjes bij elkaar te sprokkelen en dat op het station op te eten. Dat lukt. Vier loempia’s. Rijst met omelet, en een verse ananas. We lopen terug naar het station en hebben nog een kwartiertje om te eten voor de trein vertrekt. De trein is keurig op tijd en we vinden onze bedden gemakkelijk. We blijven de hele nacht in de trein. De kinderen zijn uitgelaten en hoewel we ze snel in bed hebben, duurt het lang voor ze slapen. Wij hebben een ontspannen avondje en zullen morgenochtend wakker worden in Bangkok voor de allerlaatste vakantiedag. Snif!

Geschreven door Familiejillings