We worden best wel vroeg wakker. Een combinatie van harde matrassen en herrie op straat. Er wordt omgeroepen. Met zo’n auto die vroeger in Nederland nog wel eens door de straat reed. En iets belangrijks verteld. We vermoeden, gezien de toon en het tijdstip, dat het het offermoment van de monniken is. Nou ja, we zijn wakker.
We hebben geen ontbijt hier en er is ook geen restaurant. We gaan dus eerst weg, met al onze spullen, en dan op zoek naar een ontbijt. En zo komt het dat we al om 8 uur in de auto zitten. We weten dat ‘verderop’ een supermarkt is. Daar gaan we heen. Het blijkt nog tien kilometer te zijn, wat jammer is, want het is een heen en weertje. We scoren croissantjes, brood met jaja kaas en halen buiten een shake. We eten een deel op in de foodcourt voorzien van harde muziek, en vele kinderspeeltoestellen, allemaal op electriciteit. Herrie en overprikkelend dus. We besluiten de shake mee te nemen en in de auto op te drinken. Lekker hoor, een beker sinaasappelshake die naar ranja smaakt en half, of een beetje meer, bevroren is, op de vroege ochtend.
We gaan naar Wat Phu Tok. Een berg die op zichzelf staat en waar een belangrijke monnik een tempel heeft gesticht lang geleden. Rondom de berg zijn stellages gebouwd met zalen en nissen waar veel gemediteerd wordt, nu nog steeds. Het zijn zeven verdiepingen en dat staat voor de zeven stappen van verlichting in het Boeddhisme. Een prachtige plek en ook nog eens gratis te bezoeken.
Maar goed, stellages dus, en hoog. En de wetenschap dat ook hier slangen schijnen te leven. Cobra’s. We beginnen vol goede moed aan de trappen. Dat gaat nog wel goed. Maar als je met een houten trap een kloof over moet en daarna tussen de rotsen in een net niet grot een steile rotsentrap moet beklimmen is dat toch wel een harde grens. De meisjeshelft gaat terug. Helaas en nog meer helaas zoals achteraf zal blijken.
De meisjeshelft vermaakt zich beneden met het voeren van de vissen, het kletsen, en bezoeken van het mausoleum ter nagedachtenis aan de omgekomen monnik en wachten.
De jongenshelft klimt dus, dapper als ze zijn, wel verder omhoog en ziet zalen vol beelden, kleine tempeltjes, een geweldig uitzicht over de omgeving en heel veel mooie beklimmingen. Het is zwaar maar ze genieten voor 100 procent. Alwin vindt het wat gevaarlijk en Tije ziet dat probleem helemaal niet. Goed opletten dus, zo op zo’n steile berg vol afgronden en nauwelijks hekjes. Maar alles komt goed en vol trots komen ze beneden melden dat ze de bovenste verdieping hebben gehaald. Supertrots.
We snacken een yoghurtje en gaan rijden. De navigatie geeft een korte route aan naar het volgende plaatsje. Het alternatief is terug langs het hotel. Weer 40 kilometer dan.
We zijn nog maar net op pad als het begint te regenen. Dan zijn we nog blij. Dat we droog de berg beklommen hadden. Het heeft de hele nacht ook al geregend en de laatste weken sowieso al veel in deze regio. Er zijn zorgen dat de Mekong gaat overstromen omdat de kritieke punten zijn bereikt wegens alle regenval. Wat een verschil met Nederland!
Het gaat harder en harder regenen. ZOAB kennen ze hier niet, dus de wegen veranderen in gigantische plassen. Opeens zien we naast ons een volgelopen rubberbomenplantage. De bomen staan allemaal onder water en er is een gras meer te zien. Aan de andere kant van de weg is een nat rijstveld. En het regent gigantisch hard. Plotseling begint de rubberplantage te overstromen, over de weg, richting het rijstveld. Eerst is het nog geinig. Alhoewel onze auto hier totaal ongeschikt voor is. Maar het gaat al harder en harder, dwars over de weg. We zien de weg nauwelijks meer. En de auto voelt ongecontroleerd aan. Het water uit de rubberplantage gutst al harder. We durven het niet meer aan, straks hebben we een waterprobleem. We gaan dus terug. Op gevoel, want er is geen achterruitwisser, de weg is bijna niet meer zichtbaar en dus Alwin ziet niets. Uitstappen en zwaaien is geen optie. Wie weet wat er allemaal meespoelt met dat water?
Gelukkig gaat het goed, kunnen we uiteindelijk keren en rijden we dus een heel stuk terug. Dan maar wel langs het hotel. Kilometers om maar in ieder geval wel een mooie route, en veilig. Soms regent het echt heel hard, soms schijnt de zon.
We halen verse ananassen voor heel weinig, 13 cent per stuk, langs de weg en lunchen in een bushokje. We hebben een groot mes gekocht om die ananas te slachten en dat gaat prima. Heerlijk zo.
We hebben een flinke tocht voor de boeg, maar uiteindelijk bereiken we toch Nong Khai. Een stad in het noorden van Thailand, aan de grens met Laos. Hier is een populaire oversteek naar Laos. En dus een vriendschapsbrug. Tussen Thailand en Laos waren jarenlang geen goede verhoudingen maar tegenwoordig zijn ze uitstekend en hebben ze verschillende bruggen gebouwd waar de toeristen hun oversteek kunnen maken. Die bruggen heten vriendschapsbruggen. En vormen dus eigenlijk de grens, aangezien het grootste deel van de grens precies in de Mekong loopt.
Het hotel is een plaatje. We hebben besloten even uit te pakken na het motel van gisteren en het plattelandsverblijf van de komende dagen. Het is een soort huisjespark met een prachtige tuin en een heerlijk zwembad. Wij hebben een huisje, een groot houten plateau met daarop twee huisjes. Een voor de volwassenen en een voor de kinderen. Ook is er een kleine veranda waar we dus heerlijk kunnen zitten.
Dionne heeft inmiddels echter, alweer, knallende koppijn dus vertrekt te bed. De rest gaat heerlijk zwemmen. Ze vermaken zich uitstekend. Ze gaan ook eten met zijn drieën. In het hotel, want dat is lekker makkelijk. Maar ook is in de hele stad de stroom uitgevallen dus elders eten heeft ook geen zin. Nu is het gezellig wachten met kaarsjes aan tot het licht weer aangaat en ze kunnen koken. Het wordt dus een latertje.
De hoofdpijn is inmiddels, gelukkig, weer afgezakt en we kunnen genieten van een heerlijke zwoele avond op onze eigen veranda, terwijl de kinderen heerlijk in hun eigen huisje slapen. Top zo!

Geschreven door Familiejillings