We hebben vannacht redelijk geslapen, alhoewel alle geluiden van de honden, de hanen en de mensen ons vroeg wekten. We zijn toch uiteindelijk wel wakker geworden van de wekker. Opstaan, weer heerlijk ontbijten met zelfgemaakte yoghurt en tosti’s en dan de spullen weer verzamelen. We kunnen rustig aan doen, maar toch staat opeens de tuktukchauffeur voor onze neus, dezelfde als eerder. We nemen afscheid van Arjen en Somjay. Wie weet zien we ze nog eens. Wij hebben in ieder geval een toptijd gehad hier! En dan gaan we. We vinden het jammer, maar we gaan vol goede moed op naar het volgende avontuur.
Met de tuktuk rijden we naar het vliegveld, waar we binnen de kortste keren onze koffers hebben afgeleverd en dus wachten we op onze vlucht. We vliegen met een overstap. Het doorlabelen van de koffers lukte niet, dus straks moeten we in Bangkok opnieuw inchecken. Gelukkig hebben we dan tijd genoeg.
Met wat turbulentie en een luchtzakje landen we keurig op tijd op Bangkok, waar we helaas eerst met de bus moeten voor we in de aankomsthal aankomen. De tassen komen al snel en dan mogen we weer naar de incheckbalie. Weer de tassen afgeven en door de security. We scoren een ongezonde lunch bij McDonalds, dat is nu eenmaal het meest betaalbaar, en dan gaan we alweer boarden. Vlak voor het boarden zien we een gigantische regenbui overtrekken. Het vliegtuig komt pas 20 minuten voor wij vertrekken aanrijden dus lopen we wat vertraging op. Ook deze vlucht kent wat turbulentie. Maar we landen veilig op Nakhon Phanom. Dat is een miniluchthaven, met een schattig bagagebandje. Onze tassen komen als een van de laatste, maar gelukkig zijn ze er al snel.
Dan de huurauto ophalen. Voor dit deel van de vakantie hebben we een huurauto. Zo zijn we iets flexibeler, het is hier nauwelijks toeristisch. We hebben mazzel en krijgen een upgrade, waardoor onze spullen echt makkelijk passen.
En dan gaan we op pad. Links rijden. De auto is ook links, dus met het stuur rechts. Even goed opletten in het begin. Het Thaise verkeer is ook vrij onvoorspelbaar dus we moeten met alles rekening houden.
Al snel komen we aan in ons hotel. Gelegen aan de Mekong en dus op de grens met Laos. Een gigantisch hotel, vol luxe en overdrevenheid. En vooral erg vergane glorie. En we zien er alleen personeel. Verder niemand. Het lijkt wel verlaten en zo voelt het ook. Vooral Dionne moet echt even omschakelen. We hebben een geweldig uitzicht over de Mekong. Het zwembad ziet er aantrekkelijk uit, en vooral mooi gelegen aan de Mekong. Helaas is het water koud, van het zwembad dan. We kunnen wel voelen aan het water van de rivier, maar daarin zwemmen is geen goed plan.
De lucht dreigt gigantisch en dat draagt niet bij aan het comfortabele gevoel. Het kan elk moment gaan stortregenen met onweer. We gaan dus weer naar binnen en inmiddels is het ook wel tijd te gaan eten.
Het restaurant van het hotel is uitgestorven, op wat personeel na dan. En eigenlijk willen we daar ook niet eten. Aan de weg die voor het hotel langsloopt zijn wat restaurants. Echter, het regent inmiddels knetterhard dus lopen is geen optie. De auto staat even ver als het restaurant lopen is. We dubben een beetje en besluiten dan te gaan rennen naar het restaurant.
En dat is een goede keus. We belanden in een soort all you can eat waarin we gaan barbequen gecombineerd met fondueen. De schaal met kooltjes gaan in het midden onder de tafel, met een gootje erom waarin alle vleessappen druipen en je groentes kunt garen. We doen dat dus. Het communiceren is wat lastig, ze spreken slechts twee woorden Engels. Maar we komen eruit, door te kijken naar wat andere gasten doen. Die zijn allemaal Thais, geen toeristen in deze regio. Zij kijken hun ogen naar ons uit en beleven een minstens zo interessante avond als wij. Het is leuk en gezellig. Het eten smaakt prima, dus met het dipje gaat het wel goed.
Het gevoel van Dionne trekt weer wat bij, dus we gaan blij naar het hotel terug.
We doen wat was, dat is wel nodig na die apen en het regenwoud. Schrijven het blogje en lezen wat. Morgen weer een dag, met hopelijk een beter gevoel.

Geschreven door Familiejillings