Voor vandaag hebben we grootse plannen. We gaan naar de zoutmijnen. Het reserveren was niet gelukt, via de mijn zelf was geen plek, via een tourtje veel te duur in vergelijking met de mijnen zelf.

Volgens de website van de mijnen hoef je niet te reserveren, dus we gokken het erop. De berichten zijn tegenstrijdig en lange wachttijden worden benoemd.
De mijnen gaan om half acht al open en het is een uur rijden. Dat is wel erg vroeg maar we zetten de wekker toch om half zeven en doen ons best om om half acht in de auto te zitten. Dat lukt net niet, maar evengoed zijn we op tijd in de auto. Het is minder dan een uur rijden, de parkeerplaats is nog half leeg. Er staat geen rij bij de kaartjes voor de buitenlandse individuele toeristen. Je kunt hier rondleidingen krijgen in 6 verschillende talen, wij gaan voor het Engels, of als dat te lang duurt, het Duits. Maar elk half uur vertrekt er een rondleiding Engels en de eerstvolgende waarmee wij meekunnen is 9 uur. Top! Slechts 10 minuten gewacht en bar goedkoper uit dan via de dure tours, wij zijn nu al blij.
We krijgen een luisterapparaat waarmee we de gids, een gezellige jonge meid die uitstekend Engels praat en een informatieve met humor doorspekte rondleiding geeft, goed kunnen verstaan. En dan gaan we de mijn in. Eerst via een schacht naar beneden, 65 meter omlaag via een never ending stairs van ongeveer 350 treden in groepjes van 6 steeds de andere kant op, zeg maar een hoekige wenteltrap. Lager en lager, we kijken af en toe tussen de trap door en zien een enorme diepte, of later hoogte, maar het is gelukt en we kwamen beneden aan. Wow.
Mijngangen, gestut met hout wat vaak witgeschilderd was met brandvertragende verf, en de lichtpunten hebben een groter bereik. We lopen erdoorheen en komen langs zalen waar, groot en klein, verschillende beelden in het zout uitgehakt zijn.
Hoe is dat zout daar gekomen? Vroeger, miljoenen jaren geleden was er een zeer zoute zee. Het was daar toen tropisch en het water verdampte en het zout bleef achter. Dit kwam ondergronds. Miljoenen jaren later was zout een kostbaar goed, duurder dan goud en diamanten, het werd het per toeval ontdekt. Tegenwoordig wordt het zout niet meer uitgehakt maar met water uit de grond gespoeld en boven weer gescheiden. Er wordt zo jaarlijks nog steeds 15.000 ton gewonnen.
Wij krijgen tijdens de ruim twee uur durende rondleiding een kleine indruk van de mijn, wij zien ongeveer 1 procent van het gehele mijnencomplex wat totaal 9 verdiepingen heeft, we gaan tot 135 meter diepte, hebben 800 traptreden gelopen en we zien 3 verdiepingen. We hebben spannende en trieste verhalen gehoord, bijzondere bezoekers gezien in de vorm van standbeelden. Er zijn kapellen en er is een enorme kathedraal. Met de levensweg van Jezus in zout uitgehakt, een beeld van de paus, kroonluchters gemaakt van zoutkristallen, en altaren. Supermooi en heel erg indrukwekkend. Maar we zien ook meren zo zout dat je er niet in kunt verdrinken, stalactieten van zout, en het mooiste is, je mag zoveel aan de muren zitten als je wilt. Zo kun je het zout proeven. We proeven ook het zoute water hoe dat nu gewonnen wordt. Het is allemaal erg interessant en leuk.
Na de rondleiding worden we losgelaten in een soort zalencomplex waar we speeltoestellen voor kinderen zien, er zijn toiletten en vele souvenirswinkels. Er is ook een restaurant waar we een welverdiend kopje koffie nuttigen. En dat allemaal op inmiddels 135 meter onder de grond. Heel bijzonder.
Als we uitgedronken zijn, gaan we op zoek naar de uitgang. We lopen met een andere gids mee en worden langs nog een kapel geleid, door eindeloze gangen tot een lift. Het voelt een beetje als de Efteling, lang wachten, door allemaal gangetjes en dan ergens instappen waarvan je niet weet wat er gaat gebeuren.
We horen een belletje en zien een mijnlift aankomen. Drie hokjes op elkaar, met zijn achten in een hokje, drie keer boven elkaar, deurtjes handmatig dicht, geen vinger buitenboord. En we suizen omhoog. Alles is donker, ook in de lift. Het duurt een tijdje en dan zijn we weer in het daglicht. Wauw, gered!
Buiten is het ongelooflijk druk, er staan nu lange rijen, zowel voor de kaartjes als voor de ingang. Wij zijn blij. Het is half een. We rijden een stukje met de auto voor een leuk lunchplekje, maar we vinden niet echt iets. Dan maar in het park van Mszana Dolna, vlakbij ons huisje. Na de lunch willen we nog even snel marshmallow's kopen om te roosteren boven een vuurtje, maar helaas hebben we ze niet gevonden. Dus terug naar ons huisje. Onderweg begint het te onweren en als we bij het huisje aankomen ook te spetteren, gauw naar binnen en dan barst de bui los. Hard regen, veel onweer. Het giet uit de lucht. Wij zitten binnen met de ramen open voor een beetje koelte in huis. De mannen kijken naar het onweer en de dames lezen.
De rest van de middag spenderen we in en om het huisje. Beetje lezen, spelen of even naar buiten. Het vuurtje gaat niets meer worden, hopelijk morgen dan.
Aan het eind van de middag breekt opeens de zon weer door en wordt het echt lekker weer. De kinderen trekken direct hun zwemspullen aan en duiken in het zwembad. Heerlijk genieten ze nog even. Wij gaan intussen koken en daarna eten.
Na het eten, we hebben toch lekker buiten gegeten, duiken we allemaal nog even in het zwembad en blijven erin tot de zon achter de bergen verdwijnt en het boven water kouder is dan in het water. En het water is ongeveer 25 graden. Dan lekker douchen, kids te bed en wij lezen, schrijven en foto's bijwerken. Morgen weer een dag.

Geschreven door Familiejillings