Met wat pijn in het hart liet ik mijn wandelvriendin achter. Zij ging minder ver vandaag en ik een mega eind. Grappig hoe snel je verknocht raakt aan mensen. Al is het maar een knikje bovenop de heuvel, zo van, taai was dat hè. Dat gemeenschapsgevoel is hier heel sterk.

Omdat ik maar elf dagen heb om te wandelen ga ik niet helemaal meer synchroon met de rest. Morgen pak ik zelfs een klein stukje bus. Ik kom net een dagje tekort om Santiago wandelend te bereiken.

Dus nieuwe mensen, maar dezelfde Camino familie. Rond een uur of vier denk ik dat ik de enige nog wandelende persoon ben, maar ik hoor Frans gekwebbel achter me. Met een sneltreinvaart word ik ingehaald door drie nogal kwieke bijna zeventigers.

Even later (na 36 km op de teller!) kom ik hen tegen in het hostel. Ik vraag of ze soms militairen zijn ofzo. Eentje blijkt inderdaad een voormalig militair te zijn. Wat een fitheid, echt bizar.

Ik slaap in een werkelijk prachtig verbouwd hostel in een gehucht van één straat. Bij binnenkomst ligt iedereen in bed, op z’n telefoon. Gezellig, not. Echt wel een kwaal dat ding.

Gelukkig willen de Franse opa’s wel contact maken en we drinken een biertje. Daarna legt iedereen zijn telefoon toch nog weg om samen te eten. Het wordt een heel gezellige avond met nieuwe leuke mensen.

Geschreven door Elivasus.avonturen