Ze zeggen dat het moeilijk is om op de Camino te verdwalen wegens de vele bordjes met gele pijl of schelp. Nou, het is me toch gelukt.

Oviedo kwam ik bijna niet uit. Bijna dus, want ineens stond ik toch op de prachtige paden langs mooie glooiende velden.

Wat ik al vermoedde bleek waar: mijn tas is te zwaar. Ik pakte mijn backpack maar weer eens in omdat ik had gelezen dat er een slaapzak mee moest. Dus grote tas mee.

Ineens gooide ik daar ook een dagboek in, een leesboek, twee Tupperware bakjes en nog veel meer. Nou ja, maar lekker gebruik van maken dan en niet zeiken.

Door nog een verkeerde afslag heb ik over de 30 kilometer gelopen, meteen lekker wat spierpijn kweken.

Ik kom leuke mensen tegen, zelfs een moeder met een 7-jarig zoontje die ook ruim 27 km liepen. Ongelofelijk. Was voor haar easy peasy want dit deed ze ook met hem toen hij nog een baby was. Met kinderwagen. Hé wat??? Ik kom met Fleur amper verder dan de Zeven Linden. Respect.

Ik zoek overigens al twee dagen naar een supermarkt, maar alles is dicht. Daarom lunch ik het menu del dia bij een tentje onderweg. Ik krijg bonensoep met stierenballen (ofzo), een kippenbout en sla. Geweldig, de eiwitten zijn weer binnen.

Daarna loop ik nog drie uur in de regen, maar dat was eigenlijk wel lekker. De bergschoenen kwamen goed van pas. Blij dat ik die mee heb.

Ik heb gelukkig in Grado, het eindpunt van vandaag, een bed gevonden. Helaas deel ik de kamer met vele anderen inclusief een manachtig wezen die snurkt als een mammoet. Echt bijzonder, je vraagt je af hoe het kan dat hij niet in zijn snurk stikt.

Eens kijken of ik ook wat slaap kan pakken.

Adios!

Geschreven door Elivasus.avonturen