Ik heb inmiddels geen idee meer welke dag het is. De eenvoud heeft mijn brein een beetje tot stilstand gebracht.

Het bed in de voormalige school was nogal ingezakt, het voelde alsof ik in een soort ei lag. Maar ik sliep heerlijk in het ei.

Een ontbijt was er echter niet, los van wat plastic cakejes waar ik geen zin in had. De voorraden uit mijn backpack waren op dus met knorrende maag op weg naar de eerste bar. Na ruim 9 km was daar het lekkerste broodje plus koffie ooit. En de Torta Santiago ontdekt, amandelcake. GODDELIJK.

Het mooie onverharde gedeelte van de route heb ik achter me gelaten, het wordt wat eentoniger met ook veel wandelen op asfalt. Ik vind het allemaal prima en luister naar mijn voetstappen, de vogeltjes of het geluid van de windmolens die we passeren.

En tussendoor een gesprekje met Adina, we lopen nog steeds samen. En met de anderen op de route, we kennen ze allemaal. Mijn Camino familie, soort van.

In O Fonsagrada gaan we lunchen in een Pulperia, een tent met octopus specialiteiten. Maar we nemen salade en sardines, ook heerlijk. En nog een Torta Santiago als toetje. Er is ook weer een mooie kerk, soms brand ik daar een kaarsje. Dat maakt de Camino wel speciaal.

De bergschoenen zitten inmiddels in mijn tas, ik loop lekker licht op sandalen. Ook goed voor een aparte allergie op mijn enkels. Dik met bulten. Wellicht van de natte sokken van de eerste dagen.

Geschreven door Elivasus.avonturen