Wat een dag! WAT EEN DAG! Wat een onvoorstelbaar fantastische dag!
Dit was er één om echt nooit meer te vergeten!

Toen we opstonden scheen de zon volop. Een perfecte dag om naar Heimaey, het grote eiland van de Westman Eilanden te gaan. We hadden de ferry van 10.45 en we waren een dik half uur later op het eiland. De zee was gelukkig kalm dus geen groene gezichten 🤣

Het eiland is heel klein. In principe zou je er ook zonder auto naar toe kunnen. Maar als je naar het meest zuidelijke puntje wilt dan zijn de loopafstanden wel heel behoorlijk, dus wij hadden de auto toch maar meegenomen.

We begonnen op het zuidelijkste puntje, het schiereiland Stórhöfði, vanaf hier kun je het hele eiland mooi overzien. Deze plek staat bekend als de meest winderige plaats van IJsland. Vandaag was het er juist heel kalm, zonnig en zelfs warm! Het was vandaag een zeer aangename 16 à 17 graden 🥵🤣

Op de route naar het schiereiland rijden we nog langs de olifantenrots. Deze ligt een stukje verderop aan zee, maar is vanaf het eiland prima te zien! Wat een grappige rots!

Dan rijden we verder naar het zuidelijkste puntje waar het weer stikt van de puffins. We kunnen er alleen niet zo dichtbij komen omdat ze op de rotsen onder de plek waar we staan leven. Beetje gevaarlijk om naar beneden te gaan.
Ze vliegen hier weer af en aan en we zien zelfs heel veel met de snavel vol visjes. Dat hebben we nog niet eerder gezien. Zo leuk!

We wandelen op dit schiereiland wat rond en genieten van het uitzicht, de strakblauwe lucht en de puffins.

Dan rijden we naar de Eldfell, een vulkaan die in 1973 nog voor veel ellende zorgde op het eiland (daarover later meer). Er loopt een wandelroute naar de top en deze lopen we. De vulkaan is niet volledig rond, er is dus niet echt een krater. Maar de grond is er prachtig rood en het uitzicht over de stad Vestmannaeyjabær is fantastisch! Ook heb je goed zicht op het jongste deel van het eiland, bij de vulkaanuitbarsting in 1973 is het eiland zo’n 2,3km2 groter geworden. Bizar!

Dan hebben we zin in koffie en warme chocolademelk. Langs de kust is nergens een restaurantje te vinden, dus halen we wat in de stad. We nemen het mee en rijden naar de westkust en stoppen daar op een mooi rustig plekje met uitzicht op de omliggende eilandjes.
Tegelijk met ons stopt een auto met een man, vrouw en een kind, ze halen een doos uit de auto en haasten zich voor ons aan naar een bankje. Blijkbaar willen ze die eerder halen dan wij, bijzonder….
Maarrrrr… ik had ergens op internet gelezen dat de jongen van de puffins (pufflings… ik smelt van deze naam 🥰🥰🥰) door het licht van de stad gedesoriënteerd raken en in de stad terecht komen bij hun eerste vluchten. En dat de bewoners de beestjes dan weer vangen en weer vrijlaten aan de kust. Toen dacht ik nog: “ahw, wat een feelgood-verhaal!” En direct daarna: “ja, ja… het zal wel. Leuk verhaal, maar vast weinig van waar.”
Nou deze mensen hadden dus een puffling in de doos! En ze lieten ‘m vrij waar wij bij waren. Het zoete verhaal klopte dus wel!
De vogeltjes hebben nog helemaal geen kleur op de snavel en vliegen zo mogelijk nog slechter dan de volwassen versie… maar wat een dotje! 🥰
Hij fladdert eerst naar de rand van de klif om even bij te komen en duikt vervolgens over de rand op weg naar zijn ouders en zijn holletje. Wat leuk om dit te zien!

Vervolgens rijden we naar de lavavelden die zijn ontstaan na de vulkaanuitbarsting van de Eldfell in 1973. Eldfell betekent overigens vuurberg, toepasselijke naam voor een vulkaan! De vulkaan is trouwens ontstaan bij deze uitbarsting. Het eiland is grotendeels geëvacueerd omdat de lavastromen richting de stad trokken. Een geluk bij een ongeluk was dat de dag ervoor alle schepen in de haven zijn komen te liggen door extreem slecht weer, hierdoor kon in zeer korte tijd een groot deel van de bevolking worden verplaatst naar het vaste land.
De lava bleef maanden stromen en zo’n 400 huizen zijn bedolven door de lava.
Dit lavaveld is nu een natuurgebied met wandelroutes. Op de routes staan bordjes van datgene wat onder je ligt. Echt bizar om te lezen dat er vele meters onder je een gebouw, een school of zelfs een ziekenhuis staat. Ook staan er nog bordjes met de namen van de straten die onder je liggen. Het voelde zelfs een soort van luguber om hier te lopen, ondanks dat er maar 1 iemand is omgekomen bij de vulkaanuitbarsting. Maar gewoon het idee dat enkele meters onder je nog een deel van de stad ligt…. Heel raar!
Er is ook nog een museum over de vulkaanuitbarsting maar die was al dicht toen wij daar liepen. Wel bevond zich bij de parkeerplaats nog een huis die de uitbarsting deels had doorstaan en maar voor de helft bedolven was onder de lava. Wat een bizar gezicht!

Dan is de dag alweer bijna om, onze boot terug vertrekt om 19.30 uur. We hebben nog tijd om fish&chips te eten. Dat leek ons wel een toepasselijke maaltijd op deze locatie. Het smaakt dan ook erg goed!

Het laatste half uurtje voordat we bij de ferry verwacht worden brengen we nog weer door aan de westkust. Hier wandelen we nog wat rond en genieten van het uitzicht en de langzaam ondergaande zon. Wat was het een heeeeerlijke dag!

Om 19.30 uur vertrekt de ferry uit de haven en we merken dat er ander weer op komst is. Het is niet meer zo helder, het vasteland is nog amper te zien en er komt veel bewolking aan. Dat is natuurlijk niet zo’n ramp… maar het waait ook behoorlijk harder dan de heenweg. Zodra we de haven uit zijn gaat het schip al op en neer en heen en weer…. Af-schu-we-lijk! Mijn hoofd en mijn verrotte evenwicht beent het al snel niet meer bij. Maar gelukkig staan we buiten aan de zijkant een beetje in het midden van het schip en is het nog enigszins te doen. De meiden zaten binnen en daar waren al mensen met kotsbakjes in de weer 🙈 Gezellig!

Net op het moment dat ik denk dat ik de overtocht niet met volle maag ga volbrengen zie ik wat in het water… het lijkt een walvis! 🐳 Nee, dat zal toch niet?!?!😱
Dus én een vulkaanuitbarsting én noorderlicht én dan nu nog een walvis? Dat zou wel echt heeeeeel veel geluk zijn. Maar het is er toch écht één. We varen erg snel, dus we zien het beestje maar een paar keer heel kort bovenkomen, maar het is écht walvis! Sterker nog… het is een orka! Een heuse orka! Wat een fantastische ervaring! Ik heb er amper woorden voor 🤩

Door het enthousiasme over de orka hebben we amper door dat we al bijna weer in de haven zijn. We gaan snel naar de auto en rijden weer de boot af (ik ga echt nooit weer op open zee op een boot 🤢).

Het is nog steeds onbewolkt, dus we gaan nog snel naar de Seljalandsfoss voor de zonsondergang. Het is er druk vanavond, maar we vinden toch een plekje met mooi uitzicht achter de waterval. Wat een mooie afsluiter van deze geweldige dag!

Helemaal voldaan rijden we weer naar onze heerlijke cabin waarboven de lucht prachtig roze kleurt.

Wat een dag! 🤩🤩🤩

Geschreven door De.fennemaatjes.op.reis