Vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg. Ten eerste omdat het veel kilometers zijn en tweede omdat we nog een wandeling van ruim 10 kilometer op de planning hebben.

We vertrekken op tijd en rijden voor het laatst de route die we de laatste 2 dagen ook al gereden hebben door het Mývatn district. Uiteindelijk verandert het landschap in een desolate omgeving, geen bomen, geen schapen, geen groen. Enkel grijze en zwarte rotsen zo ver je kijken kunt. Ik hou ervan!
Onderweg is nog een parkeerplaats met een prachtig uitzicht over de omgeving. Hier stoppen we en wanen we ons even op de maan.

We rijden verder naar onze eerste stop: Stuðlagil Canyon.
Het is nog redelijk onbekend.... dachten we 🙈 Met dank aan Instagram is het de laatste tijd een zeer belangrijke trekpleister in IJsland geworden. De parkeerplaats waar de wandeling start staat al hutjemutje vol en het is bijna file-wandelen. Dat het een populaire locatie geworden is de laatste maanden is ook te zien aan de faciliteiten die ze hebben aangelegd aan de westzijde waar de canyon het makkelijkste te zien is. Er is een trap naar de kloof aangelegd met een uitkijkplatform. Wij zien dit overigens pas als wij aan de oostzijde staan na een lange wandeling. De oostzijde is trouwens vele malen mooier omdat je een beter zicht hebt op de basaltkolommen en omdat je aan die kant bij het water kunt komen. Dus we hebben geen moment spijt gehad van de inspanning.

Stuðlagil Canyon bestaat nog niet zo heel lang: Eeuwenlang was de 150 kilometer lange rivier de Jökla een van de grootste en krachtigste gletsjerrivieren van IJsland. De rivier was zo sterk dat het de vallei Jökuldalur verdeelde in twee afzonderlijke delen. Het was een rivier die gevaarlijk en moeilijk over te steken was.
Toen de IJslanders in 2009 de waterkrachtcentrale Kárahnjúkavirkjun voltooiden en het enorme reservoir Hálslón creëerden in de hooglanden van de Hafrahvammagljúfur-kloof, veranderde de rivier van een krachtige gletsjerrivier in een langzaam stromende heldere rivier met blauw water. Door het dalen van het waterpeil kwam een schitterend ravijn met basaltkolommen tevoorschijn: Stuðlagil Canyon.

Na deze fantastische locatie is het tijd om door te rijden naar Mirthe haar persoonlijke highlight van deze reis: de puffins bij Borgarfjarðarhöfn. Daar aangekomen zien we precies 1 papegaaiduiker op zijn holletje zitten en deze vloog ook nog net weg. Hmmm... er zouden hier zo’n 10.000 paartjes moeten zitten, in deze tijd ook nog met jongen. Maar waar zijn ze dan?
Heel af en toe landt er 1 op de rots, kijkt kort uit of er geen gevaar is en duikt zo het holletje in. Er zijn op de heuvel en het eilandje direct ernaast wel enorm veel holletjes, dus er kúnnen wel veel vogels zijn, maar we zien er af en toe maar 1. Speurend over de zee zien we dat er heel veel op zee dobberen. Maar dat is zo ver weg dat ze amper te zien zijn.
We kijken nog wat rond en af en toe zien we weer een vogel op de heuvel. Het valt helaas een beetje tegen en we besluiten dan ook maar weer weg te gaan. We lopen het haventje door en ineens verdwijnt de zon achter een pak bewolking. Of het komt omdat het daardoor wat donkerder werd of dat het gewoon de biologische klok van de vogeltjes is, geen idee, maar ineens landen er heel veel puffins op het heuveltje. Snel lopen we weer terug en bekijken de leuke beestjes. Ze blijven ook parmantig voor hun holletjes staan en we kunnen ze goed zien. Wat een grappige beestjes! Het zijn enorme slechte vliegers en het lijkt of ze zich vanuit de lucht gewoon in zee laten vallen. Ook op het land ziet het er niet echt uit als een gecontroleerde landing. We snappen dat ze ook wel de clowns der zeevogels worden genoemd 🤡

Mirthe doet nog een poging om een vogeltje voor thuis te vangen, maar gelukkig voor ons en jammer voor haar zijn ze veel te vlug 🤣

Tot slot eten we nog een pizza in Egilsstaðir en gaan we naar ons overnachtingsadres.

Geschreven door De.fennemaatjes.op.reis