Voor dag en dauw gaat de wekker al... we willen namelijk om uiterlijk 08.00 uur op de parkeerplaats bij het vliegtuigwrak zijn. Zo vroeg is geen overbodige luxe:
a. we zijn dan waarschijnlijk nog (nagenoeg) de enige bij het wrak;
b. het is in totaal ruim 7 kilometer lopen;
c. ‘s morgens vroeg, de hele dag vroeg;
d. we hebben die dag nog meer te doen.

Met onze planning vanochtend is niks mis, want om klokslag 8.00 uur draaien we de parkeerplaats op. We trekken nog wat thermoshirts en regenjassen aan tegen de kou en gaan op pad. Een 3,5e kilometer lange wandeling alleen maar rechtdoor over een zwart lavastrand. Pas 250 meter voor het wrak loop je naar beneden en zie je het wrak ook eindelijk...

Het wrak is van een Amerikaanse DC-3. Op 24 november 1973 stortte dit vliegtuig neer op het zwarte zandstrand van Sólheimasandur. Iedereen overleefde de crash.
De exacte reden van de crash is niet bekend, maar men denkt dat het vliegtuig zonder brandstof kwam te zitten omdat de piloot overschakelde naar de verkeerde brandstoftank.
Het wrak mist de vleugels en ook het staartstuk is verdwenen. Niemand weet waar die zijn gebleven, maar de geruchten gaan dat een boer die heeft meegenomen om te verkopen in Vík.

Om 10.15 uur zijn we weer terug bij de auto en beginnen we aan ons rondje watervallen. We hebben er 4 op het programma staan.

Als eerste rijden we naar de Kvernufoss, dit is een 30 meter hoge waterval die verscholen ligt in een kleine kloof bij het plaatsje Skógar.
De waterval is minder bekend dan de naastgelegen Skógafoss, maar zeker zo mooi. Je kan ’m vergelijken met de Seljalandsfoss waterval. Het is hier namelijk ook mogelijk om achter de waterval langs te lopen.

De volgende waterval die we bezoeken is de naastgelegen Skógafoss. Dit is denk ik de meest bekende waterval van IJsland.

Skógafoss stroomt over de kliffen van wat lang geleden de kustlijn was. De daadwerkelijke kustlijn ligt op 5 km van Skógar. Nadat de kustlijn zich terugtrok, bleven de oude zeekliffen over. Deze liggen precies parallel aan de echte kustlijn over een afstand van honderden kilometers. Samen met de bergen vormen ze een duidelijke afbakening tussen het laagland aan de kust en het IJslandse Hoogland.

De waterval is uniek aangezien deze direct door twee gletsjers wordt gevoed: de Eyjafjallajokull en Myrdalsjokull.

Volgens de legende heeft de eerste Viking-kolonist, Þrasi Þórólfsson, in een grot achter de waterval een schat begraven. De lokale bevolking van IJsland zou de schatkist jaren later teruggevonden hebben. Toen ze echter de ring aan de zijkant van de kist vastpakten, verdween de schat helaas in het niets. Er wordt gezegd dat deze ring aan de lokale kerk geschonken. Deze ring is nu te vinden in een museum.

Na de Skógafoss bezoeken we nog de Seljalandsfoss. Ook dit is weer een hele beroemde waterval van IJsland. Hij is ongeveer 60 m hoog en adembenemend mooi.
Het is mogelijk ook hier mogelijk om achter de waterval langs te lopen. Een regenjas is er geen overbodige luxe 🤣

Inmiddels zijn we behoorlijk verkleumd en besluiten we de 4e waterval maar over te slaan. Deze ligt direct naast de Seljalandsfoss, maar is lastig bereikbaar en we vinden dat we inmiddels wel genoeg kilometers hebben gelopen.

Omdat het nog behoorlijk vroeg is (net na de middag) kiezen we ervoor om alvast wat te bezoeken wat morgen op de planning staat. Het wordt morgen echt enorm slecht weer en dan hebben we dat maar vast gezien.

We rijden naar Haukadalur, een geothermisch veld.
Geysir is er de bekendste warmwaterbron, deze is soms actief, soms niet. Geysir heeft tot de aardbeving van 1896 al eeuwenlang min of meer geslapen. Daarna begon het opnieuw meerdere keren per dag uit te barsten, met uitbarstingen tot 60 meter hoog en tot een uur aanhoudend. Begin 1900 leek het erop dat Geysir dood was. Na die tijd zijn er verschillende pogingen ondernomen de geiser weer te activeren, er werd zelfs zeep in de geiser gegooid 🙄 Het lukte maar gedeeltelijk de geiser weer tot leven te wekken. Geysir barst nu nog maar zelden uit.

Tegenwoordig heeft de andere indrukwekkende geiser Strokkur de rol van Geysir overgenomen. Deze barst elke 5-10 minuten uit.

De Strokkur is 23 meter diep. Daar heeft het water een temperatuur van 120°C, maar door de heersende druk gaat het water niet koken. Op 16 meter diepte is de druk laag genoeg geworden en kan het hete water tot dampvorm overgaan. Deze plotseling ontstane damp zoekt een uitweg en sleurt de bovenliggende waterkolom met zich mee. Een eruptie is het gevolg.
Strokkur betekent karnton. De geiser dankt deze naam aan het feit dat het wateroppervlak tussen twee erupties door nogal op en neer kan bewegen, gelijk aan melk in een karnton.

We genieten van een paar uitbarstingen van de Strokkur, vooral de blauwe bult die in het water ontstaat vlak voor de uitbarsting is mooi om te zien.
Verder lopen we wat rond en zien een klein poeltje met blauw/paars water en direct ernaast één met helblauw water met een zichtbare krater. Het is allemaal heel klein, maar wel erg mooi om te zien.

Helaas is het inmiddels behoorlijk gaan regenen, het is te vies om nog langer te blijven... 😔 We zoeken de auto weer op en rijden naar de Gullfoss, een waterval zo’n 10 kilometer verderop, hopelijk is het hier iets droger. Nou dat was het ook.. ongeveer 2 minuten 🤣 Dat werd dus een sprintje naar de waterval, even snel kijken en weer terug naar de auto. Deze waterval is ook weer een hele mooie en stort zich in 2 delen naar beneden. Jammer dat we hier niet even wat langer konden rondlopen...

We besluiten naar ons huisje te gaan. Er staat een jacuzzi op het terras en het lijkt ons een uitstekend plan om daarin lekker op te warmen! 🤗

Geschreven door De.fennemaatjes.op.reis