Vandaag is het tijd om de Highlands te gaan bezoeken! Weg van de gewone wegen, op naar gravel, stof en stenen!

We staan vroeg op en pakken eerst alle zooi weer in, want vannacht slapen we weer ergens anders.
Om half 9 zitten we in de auto op weg naar Landmannalaugar. Een prachtig gebied in de Highlands met gekleurde groene, gele, rode en grijze bergen, ontstaan door zure lava. Deze soort komt in deze enorme mate alleen nog voor Landmannalaugar en in Kerlingarfjöll (bezoeken we dinsdag). Het is een echt wandelgebied en wij willen er dan ook 2 routes lopen. Vandaag 1 en overmorgen de andere.

Onderweg stoppen we nog even en wandelen we naar de Sigöldugljúfur Canyon. Dat hadden we vrijdag op het programma staan, maar dat konden we toen niet meer redden omdat we niet te laat bij de vulkaanuitbarsting aan wilden komen.
Vandaag hebben we er wel alle tijd voor en we lopen dan ook op ons gemakje naar de rand van de kloof. Het is alweer zo’n pareltje!
Een prachtige blauwe rivier stroomt via diverse watervallen de kloof in. Het gebied buiten de kloof is alleen maar zwart met hier en daar wat rood mos. In de kloof is het een ware oase met veel groen.
Echt een verrassing in deze dorre omgeving!

We rijden drie kwartier verder en maken een haarspeldbocht en belanden ineens in een totaaaaal ander landschap. Op de hoek staat een mooie rode minivulkaan (de Stútur) en er achter zie je de gekleurde bergen van Landmannalaugar. Wat ontzettend mooi hier!

We parkeren de auto op de parkeerplaats voor de rivier. Je kunt de rivier oversteken, maar ziet er toch wat te enthousiast diep uit voor onze Dacia Duster. Toch maar verstandig zijn en voor de rivier parkeren.

Eerst eten we even een broodje en maken ons dan op voor een lange en zo te zien zware wandeling. Het eerste stuk gaat bergopwaarts en die berg ziet er in het echt toch aanzienlijk hoger uit dan op de foto’s 😳. Nog een keer zo hoog als de klim bij de vulkaan… oef 🥵
Maar vol goede moed beginnen we aan onze wandeling. We maken nog even een sanitaire stop. En dan begint het ineens te regenen. Hoezo regen??? Het zou droog blijven vandaag! Op de IJslandse buienradar is er ook niet veel van te zien, dus het zal vast meevallen en zo stoppen, dus we gaan gewoon op pad. Als we bijna onderaan de grijze berg staan blijkt de bui toch niet zo mee te vallen, het is een egaal grijze lucht en het blijft maar regenen.
Snel overleggen we wat wijsheid is. De berg ziet er namelijk niet echt geschikt uit om met regen te beklimmen…

Morgen schijnt het een zonnige dag te worden, dus we besluiten vandaag en morgen om te draaien. We gaan vandaag dan de F208 verder afrijden en onderlangs via Vík terug te rijden naar ons nieuwe onderkomen. Omdat we nu best laat starten wordt het wel een lange reisdag, maar we hebben vakantie en hoeven niet zo nodig al om 17.30 achter de aardappels te zitten 😜

We rijden weer uit het gebied en vervolgen onze weg op de F208. Het schijnt een van de mooiste hooglandroutes te zijn. Het landschap is er heel afwisselend en er zijn zo’n 15 rivieren die overgestoken moeten worden.
Als we een kwartiertje onderweg zijn stopt het ook met regenen en komt het zonnetje zelfs weer tevoorschijn.
En wat een mooie route is het! We passeren zoveel verschillende landschappen: glooiende heuvels met frisgroene mosjes, zwarte bergen met alleen maar zwart gruis, grote meren en kleurrijke bergen. We rijden op grote hoogtes en steken diverse rivieren over, gelukkig houden we overal droge voeten 😜. Wat een avontuur!

Aan het einde van de route maken we nog een wandeling naar een waterval: Ófærufoss. Deze waterval ligt in een hele mooie kloof: Eldgjá. Het is er erg rustig, we zijn de heenweg de enige wandelaars in het gebied. Heerlijk!

Dan is het tijd om de F208 weer te verlaten. Wat een fantastisch mooie route!
We rijden via Vík waar we boodschappen doen voor de komende dagen.

Uiteindelijk komen we om 20.30 aan in ons houten huisje. We worden er verwelkomd door 4 kalfjes die om ons huisje huppelen. Ze zijn uit het weiland voor onze cabin ontsnapt. We spreken even later de eigenaar en hij geeft aan dat de kalfjes uit zichzelf weer het weiland in gaan als ze honger krijgen. En dat blijkt ook inderdaad zo te zijn, want het ene moment staan ze nog naast het hek en zo staan ze weer binnen. Gelukkig maar!

Geschreven door De.fennemaatjes.op.reis