Voordat we de Salcantay trail gingen lopen hadden we ons al een beetje voorbereid op wat we de laatste dag in Cuzco wilde gaan doen. Ik wilde nog heel graag naar de heilige vallei en naar de zouterassen. Ook had ik gehoord dat het mogelijk was om te mountainbiken in de heilige vallei, dus we waren op onderzoek gegaan of dit te combineren was. En ja hoor! We hadden nog niets vastgelegd omdat we onze situatie niet in konden schatten na het lopen van de Salkantay trial en ons bezoek aan Macchu Picchu. We waren wel moe, maar toch konden we deze mountainbike tocht niet aan ons voorbij laten gaan. Dus de avond dat we terug kwamen van Macchu Picchu wilde wij alsnog de tocht reserveren. Maar alles zat tegen, alsof het niet zo mocht zijn. Eerst was de agency dicht waar we in eerste instantie langs waren geweest. Hadden we een andere gevonden waren alle bankautomaten leeg. Uiteindelijk lukte het toch en we zijn blij dat we zo volhardend zijn geweest, want wauw wat een geweldige tocht! Tussen kwart voor 9 en 9 uur moesten we bij het kantoor van de agency staan om opgehaald worden. We waren wat aan het kletsen in het hostel met mensen die de Salkantay trail nog gingen lopen en werd het dus pas 9 uur voordat we er waren. Dus we dachten dat we misschien wel te laat waren. Hebben wij een keer een zuid Amerikaanse instelling en dan gaat het mis. Gelukkig viel het mee want de persoon die ons op kwam halen kwam nog een kwartier later. We namen een taxi naar een soort van busstation voor de locals. Daar stonden ook 2 Braziliaanse dames. De ene fietste regelmatig naar haar werk en zag er nog redelijk sportief uit, maar de ander had een spijkerbroek aan met mega grote oorbellen. Dus we dachten, dit wordt heel veel wachten. De gids was een man, we schatten een jaar of 35 met de naam Italo. Eerst werden de mountainbikes helemaal uit elkaar gehaald en onderin het ruim van de bus gestopt. Daarna was het met de bus ongeveer 45 minuten rijden tot de plek waar we gingen beginnen. Alle fiets onderdelen weer uit de bus en fietsen weer in elkaar. Geert mocht helpen. Het eerste gedeelte was zowel berg op als afwaarts. Het ging eigenlijk best redelijk ondanks dat we op 3800 meter waren. Blijkbaar hadden we toch heel wat conditie opgebouwd op grote hoogte. Natuurlijk hadden we ook genoeg rusttijd en tijd om foto's te maken. Arm Braziliaans meisje, zodra de berg omhoog ging redde ze het niet en ging ze lopen. Eerst bezochten we Moray, dit zijn terrassen gemaakt door de Inca's in de vorm van een cirkel. In eerste instantie zegt men dat het een soort amfitheater is. Maar waarschijnlijk zijn het een soort labs om aardappels te kweken voor op grotere hoogte. De lokale mensen zeggen dat deze labs de oorzaak zijn van de 3000 verschillende soorten aardappels in Peru. Na Moray was alles downhill en niet zomaar downhill flink steil met zeer hobbelige ondergrond. Geert was helemaal in zijn noppies. "Dit lijkt wel op downhillen in Frankrijk" zei hij. En hij racete naar beneden. De gids merkte dat Geert het wel kon en stoof er achteraan. Het zag er uit als een wedstrijd. En de Braziliaanse meiden, waar waren die eigenlijk gebleven? Uiteindelijk kwamen ze lopen naar beneden. Het was echt wel een beetje zielig. Na wat km kwamen we bij de zoutterassen van Salineras. Wat een prachtig verschijnsel! 4000 terrassen met ieder een ander soort wittige kleur. Geert moest beamen dat dit echt de moeite waard was om te zien en te balanceren tussen de zoutterassen en te bekijken hoe de mensen het zout hier wonnen. Daarna was het tijd voor het laatste stuk van de tocht. Geeft reed door een cactus en had 2 lekke banden. De gids had één reserve binnenband mee, maar de ander moest toch echt geplakt worden. Het was laat toen we aankwamen in Urubamba. Daar pakte we de locale bus om weer terug te gaan naar Cuzco. De fietsen mochten nu heel op het dak. Een rit van één en een half uur. Het was spitsuur. Op het moment dat je dacht dat de bus vol zat stond er bij de volgende halte weer een groep van 5 mensen met grote zakken en pakken en ja hoor ook dat kon er wel bij.

Geschreven door CorineDijkhuis