Gisteren zijn we aangekomen in Peru. Eerste indruk; de mensen en gebouwen zien er een stuk meer westers uit. Het lijkt ook wel of de gewone mens hier meer te besteden heeft. Geen wollen jassen en mutsen, maar nette spijkerbroeken en bloesjes. We hadden eigenlijk anders verwacht. Chili is het rijkste land van de 3. Maar goed blijkbaar is dat alleen op economisch vlak. Vandaag een tocht over het Titicaca meer. Het Titicaca meer ligt op een hoogte van ongeveer 3850 meter. Flink hoog dus. De eerste dagen bij het meer was het best wel weer te merken dan we iets gestegen waren. Als je, je dan omdraait in bed ben je zomaar buiten adem en zo zijn er wel vaker momenten dat je zomaar buiten adem bent. Wat betreft het ontstaan van het grootste bevaarbare meer ter wereld zijn alleen maar theorieën. De beste vind ik wel dat het Titicaca meer vroeger deel van de zee was. Door het verschuiven van de tektonische platen is het Andes gebergte ontstaan en is een deel van het water vast komen te zitten tussen de groeiende bergen. Één ding klopt alleen niet aan dit verhaal, want het water in het Titicaca meer is zoet en niet zout. Er stromen ook rivieren van de Andes naar het meer en er is ook een rivier vanaf het meer. Nadat we vandaag hadden gevaren en de gids al het bovenstaande en nog met had verteld werden we afgezet op een schiereiland. We gingen namelijk kano varen. Wel opvallend was dat wij de enige 2 waren van een boot vol met 40 personen. Het kano varen was leuk. Het is mooi om je voort te bewegen over het water zonder geluid van motoren. We hoorden alleen het klotsen van het water en de wind. Okey, niet helemaal waar er voer een bootje met een buitenboordmotor mee. Deze diende als nood boot. De gids kon alleen Spaans en kayakte alsof hij nog nooit in een kayak had gezeten. We voeren een kant op met de veronderstelling dat we een toch zouden maken. Al snel kwamen we er achter dat we zelf de route mochten bepalen. We hadden liever een toch gevaren dan een beetje heen en weer varen langs de kust. We waren ook weer redelijk snel terug en hebben lekker in de zon op het strand gechilled. Samen het de engelse gids ,die niet durfde te kayakken, gekletst over van alles en nog was, zelfs op politiek vlak. Na ons diepzinnige gesprek kwam de boot met de andere toeristen weer en was het tijd voor de lunch. Als lunch aten we (inheemse) aardappelen,kip, forel en gekookte groente. Dit alles klaar gemaakt in een oven in de grond. Voordat we de "Pansha mama" gingen eten moest er eerst een ritueel aan vooraf gaan. Daar stond in ene onze Spaanse kano instructeur weer, maar deze keer in een gewaad een gebed uit te spreken voor moeder aarde. Het kwam dus erg over als een toeristisch showtje. Datzelfde was een beetje zo bij de drijvende eilanden. Maar wel heel bijzonder om te zie hoe deze mensen kunnen overleven op een heel groot vlot gemaakt van klei en riet.

Geschreven door CorineDijkhuis