Op 26 juli zijn we begonnen met het lopen van de Salkantay trail. Bij Peru Online (onze reisorganisatie) staat deze trail genoemd als witte pieken en groene dalen. Dat is dus wat we er van verwachtten. Hoe zwaar het zou zijn vonden we moeilijk in te schatten. Ik heb horen zeggen dat hij zwaarder is dan de officiële Inca trail. We starten met goede moed en een positieve instelling.

26 juli - Dag 1 (14 km)
Om 5 uur stonden we klaar om opgehaald te worden. Natuurlijk ging het weer op zijn zuid amerikaans en werd het half 6. Eerst hebben we kennis gemaakt het onze kok Alejandro. We hadden de vorige avond al kennis gemaakt met onze gids Marisol. Een heel klein peruaans vrouwtje, maar we verwachten dat ze als een berggeit die bergen opklimt. (En dat was ook zo) Daarna reden we naar het dorp Mollepata. Daar gingen we ontbijten. Het dorp was klein en niet echt op toeristen ingesteld. We zaten in een huisje dat op nogal provisorische manier was gebouwd. Wij kregen het idee dat dit hutje de regentijd niet zou gaan overleven. Laten we het al helemaal niet hebben over hoe de elektriciteit aangesloten was. De wc was ook erg basic, maar er was wel eens waar een wc pot en een menukaart in het engels. We zijn maar voor het uitgebreide ontbijt gegaan met fruit en een omelet. De omelet was trouwens een pannenkoek geworden, maar wel heel erg lekker! Na het ontbijt zijn we verder gereden naar Marokasa. Dit is het officiële startpunt voor de 4 daagse Salkantay trek. Het eerste gedeelte naar Soray Pampa was heel goed te doen. Het was redelijk vlak. We liepen langs het irrigatie systeem van de omgeving. Deze was overigens in eerste instantie aangelegd door de Inca's. Inmiddels wel gerestaureerd, maar wordt nog wel gebruikt. De afstand van Marokosa naar Soray Pampa was 8 km. In Soray Pampa was het eerste kamp. Toen we aankwamen stond de tent met opblaasbare matjes al helemaal klaar. Deze was neergezet door onze kok die met alle spullen met de taxi naar Soray Pampa was gereden. Nadat we alles geïnstalleerd hadden gingen we lunchen. Een stevige, uitgebreide, Peruviaanse lunch was het. Na de lunch was het tijd voor de siësta. Blijkbaar waren we toch best wel moe na de eerste 8 km. Na de siësta gingen we naar het Humantay lake lopen. Een wandeling van totaal 6 km. Eerst berg opwaarts en daarna berg afwaards. Het meer was overigens een gletsjermeer. Mooi blauw groen van kleur en ongelooflijk koud. Na de wandeling was het tijd voor coca thee. Dit helpt tegen hoogteziekte. Niet dat we daar nog vatbaar voor waren aangezien we al 3 nachten op 3800 meter hebben geslapen, maar het hoort er gewoon bij. Ook hadden we lekkere tacos en zoute popcorn. Daarna hebben we nog even gerelaxed in te tent totdat het avondeten klaar was. Het avondeten was ook weer goed, stevig en peruviaans. Daarna gingen we onze slaapzakken in. Inmiddels was het koud en de volgende dag zouden we weer gewekt worden om 5 uur. Dus wat eerder gaan slapen kon geen kwaad. Toch toen ik 8 uur op mijn horloge zag staan dacht ik; dat wordt vervelen, maar nee ik was zo vertrokken.

27 juli - dag 2 (23 KM)
Om 3 uur was ik klaar wakker. Buiten was het koud, dus ik twijfelde niet om er uit te gaan, zelf niet om naar de wc te gaan. We hadden de slaapzakken en de liners aan elkaar geritst dus ik kon lekker geniet en van mijn menselijke straalkachel "Geert". Om 5 uur werden we gewekt door de kok met een lekker kopje mate de coca in de tent. Daarna alles opruimen en ontbijten. Ontbijt was gewoon een continental breakfast met brood, jam en dit keer wel een omelet. Inmiddels hadden we kennis gemaakt het onze horseman Apu. Apu zorgde ervoor dat onze spullen en die van de gids en de kok op 2 paardjes mee gingen over de trial. Vandaag de zwaarste dag. We begonnen met een klim naar Salkantay Pass een klim van ongeveer 7 km. Daar hebben we ongeveer 5 uur over gedaan. Het was zwaar, maar goed te doen. We deden rustig aan en laste regelmatig een kleine pauze in. We waren natuurlijk wel super trots dat we de top gehaald hadden op 4600 meter. Daarna begon de afdaling, deze was pittig en misschien wel zwaarder. Ten eerste omdat ik knallende hoofdpijn had ivm de hoogte. Niet heel gek als je bijna op 5000 km hoogte zit en de afdaling was steil en lang, namelijk 9 km. Op de lunch locatie hebben we eerst onze schoenen uitgedaan, want onze voeten waren al helemaal verrot. Wel lekker gegeten met soep, pasta, groente en kip. Ow ja we kregen ook altijd warme limonade want er werd gewoon gebruik gemaakt van water uit de rivier en dat moest eerst gekookt worden. Dus warme limonade en natuurlijk coca thee. Na de thee maar even onze voeten geïnspecteerd. Geen blaren maar wel wat wrijving, dus toch uit voorzorg maar hier en daar was blarenpleisters geplakt en vervolgens door met de volgende etappe naar Ccolpapampa. Een afstand van 7 km. Deze laatste 7 km was ook alles naar beneden en was slopend. Het was warm, onze voeten waren mede daardoor super opgezwollen. De nagel van mijn grote teen kwam steeds tegen de voorkant van mijn schoen en deed super pijn. Toen we aankwamen in het kamp waren we echt super blij. Schoenen uit, slippers aan. Tent opnieuw organiseren, handjes wassen, voetjes wassen, opfrissen, schone kleren aan, thee drinken, popcorn eten, dutje doen, avond eten en slapen. In heb deze nacht in één ruk doorgeslapen. Wat was ik moe!

28 juli - dag 3 (25 km)
Om 5 uur werden we weer gewekt met coca thee. Daarna onze voeten weer geïnspecteerd. Ik had toch 2 blaren, deze waren mij nog niet eerder opgevallen. En helaas weer onder mijn 4e teen zowel links als rechts. Dus de antiblarensokjes er maar omheen in de hoop dat ze niet groter zouden worden. Antiblarenpleisters op de plekken waar het gister schuurde en na het ontbijt gingen we weer met volle moed op pad. De knieën waren tijdens de nacht gelukkig weer wat hersteld. De eerste etappe van vandaag ging naar Playa. Een afstand van ongeveer 15 km. De wandeling ging door de jungle, inmiddels waren we afgezakt naar zo'n 2000 meter. Het meest bijzondere was om de witte gletsjers op de toppen van de Andes te zien en daar tegen aan de bergen van de jungle die totaal begroeid zijn met bomen en planten. Bij Playa gingen we lunchen en ondertussen keken we mee naar de speech van de president op tv. Deze dag vierde de peruanen hun onafhankelijkheid. Zo ook onze gids Marisol. Ze droeg een speldje in de vorm van een roset in de kleuren van de Peruaanse vlag. Na de lunch gingen we met de taxi naar Hidroelectrica. De rit ging over wegen zoals de deathroad. Geloof mij, zo'n weg fietsen en zelf controle hebben is minder eng dan in een halve gare taxi zitten. Ik ging maar slapen in de hoop dat ik nog zou leven als ik wakker werd. En dat was zo want daarna gingen we verder met de laatste etappe van deze dag. Van hidroelectric naar Aguas Calientes een afstand van 10 km langs het spoor. Dit waren de zwaarste kilometers van mijn leven. Alles deed zeer en het duurde zo verschrikkelijk lang. Eenmaal aangekomen in Aguas Calientes moesten we nog even wachten op de trein. De kok kwam met onze spullen met de trein. Vervolgens gingen we naar ons hotel. Het was heerlijk om weer in een kamer te hebben met bedden en een douche. We hebben meteen gebruik gemaakt van de douche en we zijn vervolgens gaan eten. Pizza! Na het eten hebben we nog even door Aguas Calientes gelopen. Het is een stad die om een rivier is gebouwd. De rivier ligt heel diep in verhouding met de bebouwing. De reden hiervoor is dat door aardverschuivingen het mogelijk is dat de rivier verstopt raakt en dat er dan een soort van stuwmeer kan ontstaan. Dan stroomt heel de stad dus over. Om dat te voorkomen hebben ze dus een muur om de rivier gemaakt en daarboven zijn ze gaan bouwen. Over de rivier gaan diverse bruggetjes naar de smalle steegjes. Het is hier een gezellige boel.

29 juni - dag 4
Vandaag was de grote dag. Het bezoek aan Macchu Picchu. De Inca ruïnes. Om half 8 na het ontbijt werden we opgehaald door Marisol om met de bus naar Macchu Picchu te gaan. Het was druk, het duurde 30 minuten voordat we in konden stappen. De bus ging weer over deathroad achtige wegen naar boven. Ik voelde mij weer lichtelijk onprettig, maar ik kon niks anders doen dan vertrouwen te hebben in de chauffeur en mij aan de situatie overgeven. Ik dacht maar zo, deze mensen rijden dagelijks de berg op en af en ik heb nog nooit gehoord dat er hier een bus van de berg af is gereden. Eenmaal boven gingen we Macchu Picchu binnen, we kwamen ongeveer in het midden binnen. We zagen de huizen van de boeren en de hoge berg achter de ruïnes "Wayna Picchu." Deze zouden we later gaan beklimmen. Eerst kregen we een tour. De meeste indruk maakte de temple of the sun. Wat de graftombe was van de Incakoningen. De ontdekker van Macchu Picchu, Hiram Bingham, heeft deze mummies mee naar Amerika genomen voor onderzoek. De peruanen willen hun voorouders heel graag terug, maar dat is ze tot op heden nog steeds niet gelukt. Na de tour gingen we Wayna Picchu beklimmen. Vanaf de top kan je heel Macchu Picchu overzien. Dat is een heel bijzonder beeld aangezien dit de enige plek is en dat er maar 400 personen per dag deze klim mogen maken. Ik was wel wat zenuwachtig aangezien ik wat verhalen had gehoord van reizigers die we onderweg waren tegengekomen. Het verhaal was er steile, smalle treden waren en weinig plek om jezelf vast te houden. Nou dat was zacht uitgedrukt. Omhoog ging nog wel. Gewoon op handen en voeten en voor je kijken. Maar toen moesten we naar beneden... het begon al met dat we over een schuin groot vlak moesten met enkel een watergootje, ooit door de Inca's aangelegd. De enige grip was dat je voeten in het bootje zaten, maar als die eruit gleden, dan gleed je zo van de berg af. Op dat moment had ik echt zoiets van omg, als ik dit maar ga overleven. Ik was ontzettend bang, maar wat moest ik... ik kon wel gaan zitten janken dat ik niet durfde, maar dan kom ik zeker niet beneden. Dus ik probeerde al mijn gevoel uit te schakelen en gewoon te gaan en dat werkte. En alle trappetjes die ik moest afdalen deed ik op handen en voeten, niet nadenken en gaan. En zo kwamen we beneden met een ontzettende mooie ervaring. Dezelfde dag gingen we nog met de trein terug naar Cuzco

Geschreven door CorineDijkhuis