Al vroeg ging de wekker want vandaag gaan we richting de Zagora woestijn. Het was nog even spannend want er was geen mail binnen gekomen zoals beloofd was met exact e ophaaltijd en locatie, misschien komen ze ons niet eens ophalen. Robin bleef angstvallig binnen bereik van de wifi van onze riad want alles gaat hier via internet en dat hadden we niet voor buiten Europa,gelukkig kwam er een telefoontje dat ze er binnen 10 minuten zouden zijn. Wij het busje in en door de mierenhoop van verkeer in de stad op naar het volgende busje waarmee we richting de woestijn gingen. We hadden de pech als laatste te zijn waardoor we genoodzaakt waren om als origami opgevouwen poppen op de achterbank te gaan zitten. Het was niet te doen zo krap en we moesten bijna de hele dag rijden met enkele tussen stops. We hadden leuk contact met twee jongelui uit Duitsland die ook opgevouwen zaten, dus we maakten er het beste van. Op een gegeven moment had ik een manier gevonden om even m'n benen te strekken waardoor mijn voet in het gangpad bungelde. Dat vond meneer de Fransman die voor ons zat niet goed en met een minachting in zijn blik en toon werd ik gesommeerd mijn voet te laten zakken. Dat schoot met even in het verkeerde keelgat meneer had een comfortabele plaats en had ook gezien dat wij dat niet hadden dus ik vroeg hem of hij anders even van plaats wilde ruilen, maar nee dat wilde hij niet dus ik vond dat hij dan maar heel snel zijn mond moest houden. Als blikken konden doden had ik deze blog niet meer kunnen schrijven. Onderweg een korte excursie gemaakt bij Ait ben haddou, een eeuwenoude stad waar tegenwoordig nog maar zes mensen wonen zonder elektriciteit of water en huizen volledig opgetrokken van leem. Tegenwoordig wordt de locatie vaak gebruikt voor film opnames. Als we een week eerder waren geweest hadden we de stad niet in kunnen gaan omdat er toen ook weer opnames waren. Het was een hele klim, maar een mooie stad met smalle straatjes gevuld met dezelfde koopwaar als in de medina in Marrakesh. Na de lunch te hebben genuttigd zijn we weer verder gereden en tegen zonsondergang kwamen we aan in de Zagora woestijn, waar de kamelen al op ons lagen te wachten. Het zou gaan gebeuren we gaan kameel rijden, wat een ervaring. Mijn kameel had een kickstart, zodra hij voelde dat er iemand op wilde stappen ging hij al staan met als gevolg dat ik er half naast hing. Met een helpende hand en kunst en vliegwerk zat ik dan eindelijk en kon ik mooi kijken hoe het Robin verging. Hij had geluk de kameel bleef rustig liggen tot hij goed zat en kwam beheerst overeind. Hilarisch we gierden het uit, maar goed dat we op dat moment nog niet wisten wat ons te wachten stond......... Voordat iedereen zat en we konden vertrekken kreeg een van de kamelen het gekke half uurtje en met hun typische geluid en zijn lange tong als een blaasbalg uit zijn bek hangend zette hij het op een lopen om net voorbij Robin tot stilstand te komen. Robin had het niet meer en het had me niet verbaasd als hij eraf was gesprongen 😂😂 waarschijnlijk durfde hij dat niet want die beesten zijn flink hoog.Een uur lang hobbelde we door de woestijn en geloof mij, hobbelen is nog zacht uitgedrukt. Na verloop van tijd wist ik niet meer hoe ik zitten moest uiteraard protesteerde mijn rug, dat had ik wel verwacht en bij voorbaat al oxycodon voor ingenomen,maar ook mijn kont ging flink pijn doen, oke even goed, doorbijten we komen er wel 🥴 de zon ging onder en er werd tijd voor genomen om dat te fotograferen. Door naar het tentenkamp daar verliep het afstappen door de pijn ook niet vlekkeloos, mijn been bleef hangen en daar bungelde ik tussen kameel en zand wederom met een helpende hand goed gekomen, Robin kwam er zonder problemen van af en stond me uit te lachen wat ik volkomen begreep, geen mooier vermaak dan leedvermaak toch. We hadden de keus om een tent te delen of een voor ons tweeën, dat laatste werd het natuurlijk. Al lachend de pijn verbijtend onze tent opgezocht, daar kreeg Robin bijna een hart verzakking, de stank van warm plastic kwam ons tegemoet bij binnenkomst en nadat hij het bed had getest was hij er niet vrolijker op geworden en ik snapte het want het bed was zo hard als beton, zonder vering, het kussen leek een plank en er waren geen lakens enkel groezelige dekens. Niet fraai, maar ach èèn nacht, dat overleven we wel. We werden geroepen voor het diner wat ook niet helemaal aan de verwachtingen voldeed in de beschrijving stond uitgebreid diner, nou hou je vast, aardappel met erwten, wortels en stukken kip met een mandarijn toe😂😂😂😂😂 Er werd niets verteld over de avond of er wat te doen zou zijn ofzo dus eigenlijk wilden we al naar bed gaan toen we ineens een djembe hoorde er verbrand hout roken. Leuk een kampvuur met muziek, gezellig ware het niet dat er enkel yala yala muziek werd gespeeld wat niet echt voor sfeer zorgde. Leuk geprobeerd maar even na tienen hielden wij het voor gezien. Na wat rond vragen kwamen we erachter hoe laat we de volgende dag zouden vertrekken en dat was vies vroeg, zes uur, en dat alles om de zonsopkomst vast te kunnen leggen. Eenmaal in onze tent zijn we met kleren en al op bed gegaan de tulband doeken als laken gebruikt en de dekens die over waren onder mijn knieën gelegd zodat ik mijn rug nog enigszins kon ontlasten. Daar lagen we dan jas nog aan capuchon op handjes gevouwen op de buik, alleen de deksel moest er nog op, maar we hadden het gevoel alsof we in onze kist lagen 😂😂😂 De nacht ondanks alles of dankzij de grote dosis oxycodon toch af en aan nog redelijk geslapen. We hoorden allerlei vreemde dieren geluiden maar durfden beide toch naar de toiletten te lopen. Het was prachtig zo donker en stil met ontelbare sterren aan de hemel. Ik heb er geen verstand van,maar Robin heeft in de avond al veel planeten benoemd, zelfs mars die rood kleurt tussen alle andere sterren en planeten.De volgende dag heb ik besloten niet weer op de kameel te klimmen en met mij nog een vrouwtje, samen zijn we te voet op ons gemak naar het eindpunt gewandeld waar we op het busje moesten wachten om dezelfde lange reis weer terug te maken. Als een kamikaze piloot heb ik de deur van het nog rijdende busje losgetrokken want geen origami meer voor ons!! De chauffeur lag in een deuk toen we ons verhaal deden. Totaal gebroken door slaap gebrek en spierpijn van voor ons onbekende spieren zijn we al knikkebollend aan de terug reis begonnen. Een prachtig landschap trok aan ons voorbij van palm valleien tot enorme rotsen en bergen er was gisteren zelfs sneeuw gevallen, onvoorstelbaar. Het waren twee zware dagen maar ik had ze niet willen missen. Wie krijgt er nou de kans om dit samen met zijn kind te doen? Morgen vroeg vertrekken we we weer richting Nederland en ik zal elk moment van deze trip voor altijd koesteren ❤️ want zoals Robin zei, wat zijn we leuk samen 😇

Geschreven door AenAonroute