Er zijn van die plekken op aarde die als een magneet werken. Of ze stoten je af, of ze trekken je net aan.

Toen we in 2014 voor het eerst in de Oostenrijkse bergen op vakantie gingen wisten we niet wat te verwachten. We hadden nog nooit van het Pitztal gehoord. Het is ook niet het meest bekende Tiroolse dal, en dat maakt het misschien ook zo aantrekkelijk. Het toerisme is er nog aan het groeien, dat merken we keer op keer, maar het is er nog niet zo overvol als in de Zuid-Tiroolse dolomieten. Je kunt beide ook niet met elkaar vergelijken, maar die Oostenrijkse "gemütlichkeit" heeft wel iets. Het maakt dat we steeds terug willen naar wat we ondertussen "onze tweede thuis" beginnen te noemen.

Dat het weer niet altijd mee zit in de bergen, dat nemen we er dan wel bij. We gaan vooral voor de schoonheid, de stilte of net het geluid van de koeiebellen, de geur van de dennen, hun "Zirbe", en de alpenkruiden. We laten ons culinair verwennen in het hotel. Een week lang voetjes onder tafel, geen huishouden. Alleen doen waar je zin in hebt. Zalig toch ?

Het was eigenlijk niet de bedoeling om nu al terug te gaan want ons vorig bezoek was pas vorig jaar in oktober. Maar kijk, die bergen roepen en 2 weken thuis zitten is niets voor ons. Na de avontuurlijke, drukke reis naar Andalusië willen we nu gewoon rust en de batterijen opladen op bekend terrein.

Dus pakken we de koffers en gaan we weer de op pad. We hopen op een vlotte rit zonder al te veel "Stau" in Duitsland.

En jullie mogen weer virtueel met ons meereizen. :-)