Het verblijf aan Polen wordt inderdaad kort maar krachtig. De wind lijkt in de laatste verwachtingen naar het noorden te gaan en dat is precies waar we naar toe moeten... we gaan dus vroeg op, het beproefde recept van de laatste grote tocht. Dit keer varen we echter al om 5 uur uit. De zon is net op en we zien een vosje over de pier klimmen als we naar buiten varen.
De wind is vandaag (nog) ruim, zou even inzakken rond de lunch en dan als halve wind terugkomen. Dit komt precies zo uit, dus we hebben een prachtige oversteek: 65 mijl zeilen en inclusief in en uit de haven heeft de motor misschien 2 uur aangestaard.
De kinderen komen dit keer om 8 uur uit bed. Op dat moment hobbelt het behoorlijk. Annerieke stelt vast dat ze snel naar buiten moet en Willem begint zowaar braakneigingen te krijgen. Even vrezen we dat dit problematisch kan gaan worden. Sinds zijn operatie kan hij niet braken, zeeziekte moet dan dubbel naar voor hem zijn. Annerieke en ik kijken elkaar daarom toch wel even wat verschrikt aan als we dit zien. Terug aan de wind lijkt ook geen optie nu we al 18 mijl uit de kust zijn... Gelukkig blijft het bij 2x kokhalzen. Als we hem optillen kijkt hij zelf naar de horizon en begint binnen 5 minuten weer te lachen en grapjes te maken met Frederiek. Pff, wat een opluchting!
De rest van de tocht spuiten we met gemiddeld 6 knopen door naar Ronne. Iedereen vermaakt zich goed en we raken allemaal goed ingeslingerd. De enige die echt nergens last van heeft is Frederiek. Vanwege de lange tocht mag ze voor het eerst overdag een filmpje kijken en dat doet ze afwisselend op de bank, in haar eigen bed en in ons bed...
Kwart over vier lopen we Ronne al binnen, veel eerder dan waar we op anticipeerden. De haven blijkt echter zo goed als vol te liggen. We vinden een plekje tussen twee schepen, die aan een vingerstijger liggen. De Duitse Bavaria 39 naast ons ligt een meter van zijn steiger en klaagd dat het te smal is voor 3 schepen. Pff, wat een klaagzang en pas als we helemaal vastliggen. Ik maak een vrolijk praatje terug, wuif zijn bezwaren een beetje weg en vraag of hij zijn schip niet wat beter vast kan maken. Nee, zijn schip is zijn verantwoordelijkheid, ik ben te groot en dat is mijn probleem, niet het zijne. Als de ferry binnen komt bewegen de schepen wel inderdaad wat langs de steiger. De Duitser naast ons zwaaid heen en weer, maar dit is met name te wijten aan zijn manier van -niet- vastmaken...
Na al op te zijn vanaf half 5 ben ik wel klaar met de beste man. Zo waren we ze deze reis nog niet tegengekomen. Ik loop een rondje door de haven om andere opties te zoeken. Ik vind een andere Duitser met een Bavaria, die in het smalle binnenbassin ligt. Dat is krap naar binnen komen, maar je hebt er geen last van de ferries en er is ruimte. Dit blijkt juist een hele vriendelijke Duitser te zijn. Hij geeft aan dat hij met 1,85 overal ruim genoeg diepte had naar binnen. Wij steken 1,95 en de kaart geeft 2 meter aan. We besluiten er maar voor te gaan. Eigenlijk willen we achter deze meneer aan de kade liggen, maar daar komen we toch net niet aan de kant. Het is daar net te ondiep. Na even vragen mogen we ook naast de vriendelijke Duitser (die zowaar ook nog Nederlands spreekt). Zo liggen we om 19.00 uur eindelijk vast en op één van de mooiste plekjes van de haven.
Na het eten lig ik er om 21 uur in. Morgen maar kijken waar we gaan liggen als onze buurman besluit te vertrekken. De kinderen hebben het echt super gedaan vandaag tijdens de oversteek en als het moet: vanaf hier kunnen we ook verder in kleine stukjes langs de kust!

Geschreven door Peter.pan