Wouw! Wat een dag.
Vertrek vanaf de camperplek . Eerst tank vol en boodschappen. Je weet niet waar we nog terecht komen.
In ieder geval richting de onbewoonde wereld.
Al snel komen we in 1 groot niemandsland. Lijkt of we op de top van de wereld zijn. Alleen sneeuwvlaktes.
Wat huisjes met verlaten sneeuwscooters.
"Onze" stadse jatters zijn hier duidelijk niet actief. Te koud denk ik. Hoewel het 7° is.

De Sami's zijn hier ook. Zelfs mijn oude caravan op ski's!!
Ik geniet. Dit is zo mind-blowing!

In Alta zit een caravanzaak; voor een beveiligingskabel. De mijne is door het schudden door gesneden.
Ze helpen gelijk met vervangen. Top!
Ook gasfles verderop bijgevuld. Blijkt het de enige pomp te zijn voor campinggas in dit deel.
Zit ik voorlopig warm.
Aardige lui die Noren.

We tuffen door. Sta ik weer bij de verkeerde betaalautomaat voor het tanken. Steeds vol gooien want kan zo voorlopig de laatste tank zijn. Weer geholpen door een Noor met lunch broodje.
Hatseflats we rijden door.
Komen we weer door een maanlandschap met sneeuw.
Zo mooi.
Zo bijzonder.
Zo onvatbaar...

We komen steeds dichter bij de Noordkaap. De weg wordt smaller. De rotswanden zijn ingesleten door de wind aan de kust.
Wat moet het hier kunnen spoken 's winters.
We kronkelen langs de kust. De ene keer in de zon en zo weer in de regen.

Een zeearend heeft weer meeuwen de stuipen op het lijf gejaagd.
De rendieren laten zich steeds vaker zien.
G E N I E T E N
Hoewel ik het denk ik nooit meer doe. Waarom? Het is pittig. Heel pittig.

Als ik bijna bij de Noordkaap ben zie ik een leuke camping. Ik besluit mijn caravan neer te zetten en zonder verder te gaan.
De zon schijnt dus goed om foto's te maken.
Nog even melden bij de receptie van de camping, ik sta natuurlijk aan de verkeerde deur te trekken 😁, en door.

Steeds meer rendieren onderweg. Ik rij door want ik wil het licht. De wolken komen al.
Aangekomen ben ik blij dat het restaurant enzo dicht is.
Hier is duidelijk een toeristische attractie van gemaakt. Niks voor mij maar nu is er bijnaniemand. Top.
Fransen die vragen foto's te maken en willen dat ook voor mij doen.
Parles tu....jaja, gelukkig engels.

Het stelt allemaal niet zo veel voor. De grote wereldbol op een grote sokkel.
En toch doet het iets.
Omdat ik het na zo veel jaar eindelijk heb door (kunnen) zetten?
Een lang gekoesterd moment?
De best spannende en lange rit hierheen?
Dat ik het heb geflikt?
Mijn ouders hier zijn geweest en het mijn moeders dag is?

Ik denk alles bij elkaar. Het stemt mij een beetje emotioneel maar ook trots.
Damn I did it! 😁

Ik ga terug naar mijn huis op wielen maar eerst langs de rendieren.
Stop en stap uit. Foto's en foto's. Ze worden nieuwsgierig en komen op mij af.
Rennen van de berg naar beneden.
Van alle kanten en ik sta er midden in. De puppies roepen zachtjes en heel schattig hun moeder.
Voor de zekerheid sta ik bij de auto. Want het was er niet 1 of 2, nee minstens honderd! Beetje eng.
Ik krijg snel door dat ze puur en alleen nieuwsgierig zijn en niks doen.
Daar sta ik, alleen tussen de besneeuwde bergen, niks en niemand.
Zo bijzonder. Zo genieten.

Na een uur met inmiddels ijskoude handen rij ik verder met ik big smile op mijn toet.
Wat een dag! 🥰

Geschreven door Peet.is.weg