Dag 0

Beetje raar om de eerste route van ons avontuur etappe 0 te noemen. Maar net zoals bij het wielrennen een proloog zullen we maar denken. Goed, opweg naar etappe 0 dus. Met onze relatie met de tablet komt het niet meer goed. Vrouwen kunnen van tijd tot tijd lastig zijn maar onze tablet spant de kroon. We hebben de relatie dan ook maar verbroken.
Daar gaan we dan op naar de boot. Welke zou het zijn en waar ligt hij precies 🤔
Hmmmm.....misschien daar waar 200 pandas staan misschien. We mogen aansluiten in een lange rij pandas. Even denk Ik dat Ik nog droom, want daar zie Ik Elvis. Elvis zwaait iedereen uit en we maken nog even snel een fototje met Elvis. Hij wenst ons veel rock&roll.....
We gaan aan boord. Mooi gezicht al die pandatjes keurig op een rijtje.
Daar zitten we dan, 7,5 uur op de boot. De eerste uren zijn altijd leuk op een boot. Je loopt wat rond, drinkt een bakkje kofie, zit lekker in het zonnetje. kortom de eerste uren ben je druk met eigenlijk niet zo veel. Na een uurtje of 4 varen begint de verveling toch wel wat toe te slaan. We oefenen nog wat met het roadbook. Doen wat gecompliceerde berekeningen met gemiddelde snelheden, afstanden en tijd. Dat was al weer even geleden voor 2 mannen van middelbare leeftijd. Maar na wat puzzelen en wat graven in ons geheugen, lukt het ons prima. Alsof we weer op school zitten. Maar als we ook daarmee klaar zijn en een klein middag dutje ook niet echt wil lukken, zit er niks anders meer op dan ons een beetje te vervelen.
Terwijl Udo een power napje doet loop Ik nog wat rond en krijg in de verte land in zicht.
De douane afhandelingen konden we al aan boord doen en zodoende hebben we allebij een prachtig stempeltje in ons paspoort.
En daar zijn we dan, de boot legt aan en we kunnen dan nu toch echt aan de eerste rit beginnen. Etappe 0. Veel politie overal. Heel veel politie. Onze stempeltjes worden nog een keer gecontroleerd en ook de douane beamte is zichtbaar tevreden met onze stempeltjes. Van zoveel politie kunnen ze bij ons nog wat van leren. De mensen zijn erg vriendelijk en zwaaien en lachen als we voorbij komen. We tuuteren wat met onze Turkse tuuter. En kijken onze ogen uit. Ik moet een sim kaart scoren voor mijn teléfono en we moeten ook tanken. We besluiten dat in een keer te doen. Aangekomen bij een betrouwbaar uitziend pompstation zien we bij iedere pomp 2 mannetjes staan die helpen met tanken. Ik koop mijn marrokaanse sim kaart. Een raar idee. De man is erg behulpzaam en instaleert mijn sim kaart.en hoppekee Ik heb internet en kan bellen. Misschien kan die man onze tablet wel aan de praat krijgen.
We rijden verder en naast ons komt een man rijden die gebaart dat we ons raampje open moeten doen. Hij wil ons iets vragen. Vast niet de weg. Want Ik mag dan wel een marrokaanse sim kaart hebben, de weg weet Ik niet. De jonge man ziet onze nederlandse vlaggentjes en is verbaasd dat wij helemaal uit nederland in zijn dorp rijden. Hij komt zelf uit Utrecht. We rijden verder en genieten van de kronkelwegen, de kleine kraampjes, en de food achtige trucs. Overal bruist het van het leven . Ook het lezen van het Roadbook gaat ons goed af. Al helpt het ook wel dat er overal pandas rijden.
Na een paar uur rijden komen we aan in kamp 1. Het is eerlijk waar een geweldig leuke ervaring. Overal staan tenten zoals je ze ziet in de sprookjes van 1001 nacht. De rodé lopers liggen klaar en leiden ons naar het restaurant. Om het geheel af te maken is er in het midden een groot vuur. Althans dat moet het worden want onze arabische vrienden hebben overduidelijk nog nooit van de zweedse methode gehoord. Het eten is voortreffelijk en de bediening laat ook niks te wensen over. We discusieren wat over het vlees. Zijn het varkens lapjes ??? Dat lijkt ons sterk. We besluiten dat het kamelen bult lapjes zijn. Lekker hoor kamelen.
Nu gaan we ons lekker opwarmen bij het vuur. Want het is hier best koud.
En dan strakd lekker lepeltje lepeltje in de tent

Geschreven door Panda.Raid.Adventure.by.Niels.Udo