Bij het ontbijt werden we aangenaam verrast door een zeer vrolijke jonge Jack Russell. Bleek drie weken geleden te zijn komen aanlopen bij ons Guest House. Na in eerste instantie door de andere honden enigszins wantrouwend te zijn behandeld is hij nu volledig in de groep opgenomen.
De reis gaat door. Ondanks alles wat gisteren was gebeurd. Misschien maar goed ook. Maar we liepen regelmatig met een knoop in onze maag… Zo onwezenlijk om te moeten beseffen dat we bij thuiskomst, omdat Niña ons laatste poesje was, geen diertjes meer zouden hebben om te begroeten… We hebben dat nog nooit gehad sinds we samen zijn.
Hierna zijn we richting Graaff-Reinet gereden. Volgens de Rough Guide en andere documentatie en heel mooi plaatsje. Het was twee uur rijden, dus we waren er bijtijds. Onderweg, op een vrijwel uitgestorven N9 werden we wel aangehouden voor een rijbewijscontrole. Het internationale rijbewijs was niet nodig (zoals gebruikelijk; het meest zinloze document aller tijden). We konden nog niet inchecken dus maar even lunchen in het centrum. Inderdaad een erg mooi plaatsje waarvan de wijk waarin ons Guest House zich bevindt ons erg deed denken aan Mendoza in Argentinië. Voor de lunch gingen we naar het mooiste hotel van Graaff-R., het Drostdy Hotel. (Ook een Rough Guide-aanrader)
Na de lunch inchecken bij the Whyte House, een werkelijk schitterende B&B met een prachtige tuin. We werden al snel begroet door de eigenaar Rob. Een zeer prettig gestoorde man die ons adviseerde naar de Valley of Desolation te gaan om de zonsondergang te bekijken. Hij adviseerde ons rond 17:30 uur te vertrekken, het was ongeveer 12 km met de auto (dit hadden we, naar later bleek, niet helemaal goed begrepen). Om 17:40 kwam Rob aan lopen met de mededeling: “some people have decided NOT to go up”? Heerlijke humor! (Wij waren even bezig geweest met het zoeken van accommodatie in Plettenberg volgende week) maar we vertrokken alsnog volgens plan naar de Valley. We reden volgens de aangegeven route en zagen een desolaat uitziende vallei met een mooie ondergaande zon en enkele kudu’s. Na wat foto’s gemaakt te hebben gingen we terug. Rob vond dat we wel erg snel terug waren en bij het bekijken van onze foto’s concludeerde hij dat we op de verkeerde plek waren geweest. We hadden veel verder door moeten rijden. Hij had toch gezegd: 12 km! Wat wij gezien hadden was een drooggevallen stuwmeer.
Wij weer in de auto. Verder doorgereden. We kwamen bij het National Park Desolate Valley, maar de man bij de poort vertelde dat er teveel bewolking was voor een mooie zonsondergang. Terug naar Rob. Hij was het niet eens met het advies van de man bij de slagboom, maar soit. Hij liet ons zijn privé tuin zien en vertelde dat wij daar morgenochtend mogen ontbijten (“first time ever”). Bijzondere man!
’s Avonds in Polka gedineerd. Prima en gezellig restaurant-bakery-deli. We waren wel omringd door landgenoten. Maar in ieder geval geen Duitsers. Tijdens het eten werd ik gebeld door het Dierencrematorium Stadskanaal om de details van de crematie van Niña, welke morgen plaatsvindt, te bespreken. De as zal worden bezorgd bij de dierenarts, waar wij het na terugkeer kunnen ophalen.
We verheugen ons op het ontbijt morgenochtend.

Filmpje:
The Whyte House https://youtu.be/88JVaIH_YAk

Geschreven door Molenaars.on.tour