Daar ben ik weer, terug in Queenstown. Gelukkig, mijn camper stond nog in de straat geparkeerd, zoals ik hem had achtergelaten. Ik vertrouw ze hier wel.
Weer terug naar de camping waar ik stond, boodschappen gedaan, foto’s bekeken en de maaltijd is weer achter mijn kiezen verdwenen. Tijd om jullie te vertellen hoe de tocht is gegaan:

UITSTEKEND!!!

Onze groep had het niet beter kunnen treffen. De weergoden waren goed gezind.
Deze trip heb ik bij een organisatie moet boeken, omdat alle publieke hutten al waren volgeboekt. Het was een aardig bedrag, maar die pijn ben ik helemaal kwijt.

Met een groep van 50 personen hebben we deze tocht gelopen. Een aardige club, maar overdag merk je daar niets van. Ieder loopt zijn eigen tempo. En ’s avonds heb je de gezelligheid van elkaar.
Een heel diverse samenstelling met leeftijden van eind 20 t/m begin 70 en allerlei nationaliteiten. En onderschat die “oudjes” niet!
Iedereen allemaal even open, vriendelijk met een hoop humor.

De eerste dag zijn we met de bus naar de boot in Te Anau gebracht, waar we het water overstaken naar het natuurpark. En ja, de eerst dikke regendruppels kletteren neer. Het regent hier ruim 200 dagen in het jaar en in Milford komt er zo’n 8 liter per jaar naar beneden vallen.
Na de boot, hoeven we de eerste dag maar 2 km naar de hut te lopen. Makkie, maar die 2km waren lang genoeg om je broek en schoenen goed nat te laten worden.
Toch blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ja, dat hoort bij de Milford Track. Kans op regen, regen en regen. Gelukkig in de middag, klaarde het al op en hebben we van 3 volle droge en zonnige dagen mogen genieten.

Het luxe van deze tocht is dat je niet zelf eten, drinken en slaapzak hoeft mee te nemen. Dit wordt verzorgd. En goed! Eten was voortreffelijk en ’s avonds kon er een wel verdiend (koud) biertje(s) gedronken worden. Dit haalt natuurlijk wel het uitdagende van de tocht er een beetje vanaf, maar je krijgt er veel gezelligheid voor terug.

De tocht bestaat uit 3 dagen. Dag 2 begint deze met een vlakke tocht van 16km en ging lekker vlot.
Op het eind nog genoten van een verfrissende duik onder een waterval. Die was zooooo … koud (denk hier het gebaar van een duim en een wijsvinger bij, die kort van elkaar staan) Tja, maar waar kan je dat … dus doen! Trouwens, het water hier in het park, kun je hier zo drinken. Je kunt er de fles mee vullen. Kristal helder.
Bij het van de boot afgaan, moeten je je schoenen en stokken door een desinfecterende bak halen, om te voorkomen dat er ziektekiemen (of iets dergelijks) het park inkomen.

Dag 3 is de uitdagendste dag met een afstand van 15 km. Hier moet een berg overgestoken worden. Zig zaggend naar boven en daarna een lange afdaling langs een stroom naar beneden. Met zweet op je voorhoofd en nat shirt, kom je boven en mag je genieten van een lunch met een geweldig uitzicht.
Daarna is het naar beneden, waar je tussen de bomen ineens wordt getrakteerde op watervallen, die je van een afstand al hoort ruisen. Een heerlijke verkoeling van de sproei-nevel die er omheen hangt.
En dan is daar de hut. Je schoenen uit, douchen en schone kleren aan.
Je vuile kleren kan je met de hand wassen en in een drooghok hangen, wat een luxe. En dan tssshh… trek ik dat lipje van het blikje open. Klok, klok, klok …. Ahhhhh!

2 dagen voorbij en geen blaren. Huh? Dat is me nog nooit overkomen. Na 1 dag komen deze normaal al vrolijk opzetten. Ze hebben hier een wondermiddel “Footfleece” (ik kon het nog niet). Gewoon wol, wat slechts 1 keer gewassen is, en dus nog wat vettig is. Stop dit tussen de sok en je voet (waar de blaren normaal komen) en je hebt nergens last van. Wat een genot om zo te lopen.

Dag 4 is aangebroken. Een vlakke 21 km naar Sandfly point. En deze eindbestemming doet zijn naam eer aan. Een sand-fly (zandvlieg) is een mug-achtige. Het zijn net fruitvliegjes, maar gemene. Ze drinken ook bloed, alleen krassen/bijten ze daarvoor je huid open. En dat is irritant. Je voelt het gelijk. En dan na een dag begint de lol. Krabben maar. Je komt ze hier op veel te veel plaatsen tegen en in grote getale. Dus het gaat maar door en door.

De tocht is nu voorbij en wordt beloond met een certificaat en een groepsfoto.
We slapen nu in Milford Sound en de 5de dag moeten we lopen van de voordeur tot de bus, en van de bus naar de boot. En dat is gelukt!
En dan varen we door de fjord Milford Sound, tussen de gigantische rotsen die rechtop uit het water rijzen, tot ik geloof wel een 1000m.
Gelukkig (ja, gelukkig) is het vannacht gaan regenen, en goed. Hierdoor ontstaan er overal watervallen die langs de steile rotswanden naar beneden kletteren. De grotere zwellen aan en gooien het water in een dikke stroom naar beneden. Overal waar je kijkt zie je ze. Schitterend!

En dan zijn er weer 5 dagen voorbij gegaan. Morgenavond hebben we met ons clubje gezellig afgesproken om samen een hapje te eten en te drinken. En dan laat ik Queenstown achter me, om naar het noorden te trekken.
Maar we hebben morgen nog, waar weer een activiteit gepland staat…

Wordt nog vervolgd….

Geschreven door Jan.op.pad