De prachtige bergen zijn verborgen onder de wolken als we om half 8 deze ochtend vertrekken. Ik ben het inmiddels wel gewend, maar ook deze keer doet het weer pijn om mijn geliefde Oostenrijk achter te laten.

Ook de kids riepen meerdere keren dat ze niet weg wilden en hier wilden blijven wonen. Mijn jonge ik snapt dat volkomen. Al sloeg het enthousiasme van Eva om toen ze inzag dat ze ook in Oostenrijk naar school zou moeten fietsen, maar dan met bergen én met sneeuw hahaha.

Wat hebben we in en in genoten van het samenzijn. Van het wandelen in de prachtige natuur, de vele lekkernijen en de liefde van de familie.

Wat hebben we gelachen om oom Kai die bijna elke dag met ons mee op pad ging en heerlijk met de kids speelde. Of om de navigatie die Gaferlgut niet verstond en waar papa uit frustratie een heeeel ander woord van maakte... En niet te vergeten de mega stapel kunstwerkjes van origami die de afgelopen week geknutseld zijn.

Zo veel mooie oude herinneringen besproken en nieuwe herinneringen gemaakt.

Geschreven door Devandijkes