De tocht bracht ons van Libercourt naar Lens. Een kleine 17 km die er uiteindelijk 23 km bleken te zijn.
Vandaag waren de terrils de stille getuigen van het rijke mijnverleden uit de streek.
Na het gezamenlijke ontbijt was het inpakken om rond 09:00 uur de tocht vol energie aan te vatten.
Maar de beentjes kwamen moeilijk op gang na de zware tocht van gisteren...en eigenlijk kwam daar geen verandering in gedurende de dag.
Het was puffen, vooral ook omdat we voor de eerste maal een echt zonnige dag hadden. En velen van ons hadden dezelfde ervaring.
Ik ontmoet Eddy, een man uit Brasschaat, hij is geen gehaast man. Genieten van wat hij op zijn tocht tegenkomt in de natuur heeft zijn prioriteit.
Hij is een beetje zoals ik denk ik dan, NIET gehaast, NIET op een bepaald uur willen toekomen, NIET gefocust op snelheden, vele foto's nemen voor later en gewoon GENIETEN van wat de tocht te bieden heeft.
Vandaag geen enkel terrasje te vinden voor de lunch. Het werd dus picknicken in de natuur. Heeft ook zijn charmes, in de natuur smaakt alles beter. Uiteindelijk geniet dit ook mijn voorkeur. Aan het station van Lens vonden we dan toch een terrasje waar we genoten van een lekkere Picon.
Rond 17:00 uur komen we samen aan in onze overnachtingsplaats in Lens. Het Lyceum Saint Paul.
Na het avondeten was er nog een quiz die we op de koop toe nog wonnen. Hoofdprijs: elk teamlid een gebraden kip, af te halen in Deinze. We weten weeral waar naartoe. Al bij al was het een toffe bedoening.
Om 22:00 was het bedtijd. Het was eigenlijk een harde matrassentijd, juist beton. Een hele nacht zoeken naar een comfortabele positie die ik nooit kon vinden.
Resultaat: amper een uurtje geslapen en morgen is het vroeg opstaan, om 06:00 uur. Dat belooft.
Dit deed me trouwens terugdenken aan een tekst uit het boek van Jules Van Wambeke, een ervaren pelgrim, dat je met geld wel een bed kan kopen maar niet de rust.

Wetenswaardigheden

• De mijnterrils

De ontdekking van steenkool in de ondergrond leidde ertoe dat naast lokale arbeiders ook veel buitenlandse werknemers, vooral Polen, in de streek kwamen werken. Ook vele Belgen trokken de grens over om in de mijnen hun kost te verdienen, soms in erbarmelijke omstandigheden.
De grootste mijnramp in de Europese geschiedenis was de ramp in de mijn van Courrières. Op 16 maart 1906 kort na 06:30 uur werd een kleine explosie gehoord, die ervoor zorgde dat de lift in één van de schachten werd weggeblazen. Er kwamen 1.099 arbeiders om het leven, onder wie meer dan 400 Belgen. De laatste overlevende werd op 4 april naar boven gehaald. 19 Dagen na de explosie. De juiste oorzaak werd nooit vastgesteld.
Er braken stakingen en onlusten uit tegen het beleid en de slechte werkomstandigheden. Na de ramp werd de lamp met 'open vuur' vervangen door de Davylamp. Met deze lamp kan de aanwezigheid van gevaarlijke gassen, zoals methaan en koolstofdioxide, in een ondergrondse koolmijn worden vastgesteld. Bovendien werden er verbeteringen ingevoerd op het gebied van veiligheid. De laatste mijn van de streek werd in 1990 gesloten.

cijfers van vandaag

• 23 km - totaal 173 km
• 34.718 stappen - totaal 254.153 stappen
• 07:48 uur onderweg

Geschreven door Daniels.travels