Dag tochtgenoten,

Dank voor al jullie hartverwarmend betrokken tips! 🙏 Daardoor vond ik intussen compressiesokjes bij Decathlon. Om mijn tenen juister te positioneren in die sokjes stop ik er een opgevouwen kompresje tussen, kijken of dat werkt. En ik krijg tegengestelde reacties op het gebruik van tijgerbalsem als remedie voor mijn voorvoetprobleem. Toch heb ik zelf ook het gevoel dat dat goed kan zijn, dus toch eens proberen… Nu afwachten of het allemaal voldoende helpt, ook op lange termijn.
Heel even vreesde mijn broer-huisarts voor een stressfractuur, maar er was op de RX geen breuk te zien. Ik ga mij nu wél eens wat grondiger verdiepen in de wandeltechniek met barrevoetsschoenen, want één klein detail gedurende een jaar verkeerd uitgevoerd kan uiteraard grote gevolgen hebben!
Een afspraak bij een arts gespecialiseerd in revalidatie behoort ook nog tot de mogelijkheden. Maar veel tijd heb ik niet meer om alles om te gooien, en de feestdagen komen eraan... Echt benieuwd hoe dit verhaal voortgaat!

Artrose - als dat al het probleem is - is iets waar je niet veel aan kunt doen, hoor ik voortdurend. De tip over in plaats van verzurend meer basisch voedsel ben ik aan ‘t uitzoeken. Ik heb al gedacht: als de wandeltechniek en de voeding bijstellen niet voldoende helpen ga ik best terug naar de orthopedist, en schaf ik mij toch steunende wandelschoenen aan, al dan niet met steunzolen - dat is wat ook mijn broer aanraadt. In elk geval voor de momenten waarop ik mijn rugzak draag. Zonder extra gewicht zal het met de barrevoetsschoenen wel gaan, denk ik zelf, want dat verstevigt mijn voetspieren enorm - en ik blijf die schoenen dragen als ik terug ben van mijn tocht zolang ik kan, want het is echt té zalig!
Jullie vroegen ook waar ik die schoenen gekocht heb. Fysiek kocht ik barrevoetsschoenen in Arnhem (Barefoot & More), Amsterdam (De Trek) en in Brugge (Iedereen loopt). Er schijnt ook een winkel in de buurt van Brussel te zijn, maar voor Vlaanderen is die van Brugge (voorlopig) de enige. Aangezien ik een favoriet schoentje heb, koop ik exact dezelfde nu verder online, bij Iedereen loopt.

Latere update: terug op ‘normale’ schoenen wandelen, zelfs heel korte afstanden, is nóg pijnlijker, dus ik wacht nog even af. De wandeltraining ligt stil sinds 12 december. Geen idee wanneer het trainingseffect begint weg te ebben en de in ‘t voorbije jaar langzaam opgebouwde voetspierkracht gaat verzwakken. Maar ik heb geen keuze: wandelen gaat nu gewoon niet, ook niet zonder gewicht. Mijn gemoed rond de tocht fluctueert van "ik ga 't niet kunnen…" naar "ik heb vertrouwen, het komt wel goed" en alles ertussenin.
En tegelijk ervaar ik een zekere lichtheid: wat de uitkomst ook is, alles heeft voor- en nadelen, óók dit. Dáár heb ik het volste vertrouwen in: de dingen zijn zoals ze zijn en zo is het, dat klopt. Trouwens, de tocht zelf wijst mij de weg. Dus lees ik nog eens wat mij doorgegeven werd tijdens een wandeltraining in augustus, over hoe ik die tocht moet gaan:

Vertrek met een open hart;
het (doel) zal u dag aan dag geopenbaard worden.
Let op uw innerlijke houding;
zij wil Vrede en Vreugde uitstralen.
Laat u voortstuwen door Vertrouwen en Dankbaarheid.
Houd voortdurend een lijntje open met Franciscus.
Laat vele momenten van stilte toe, zodat ge verbonden blijft.
Deel alles met de mensen die uw tocht volgen.
Dagelijks.
En geniet van de zegeningen
die rijkelijk over u uitgestrooid worden.
~ de Geest van de Tocht (augustus 2024)

Dat is dus voor de tocht bedoeld - maar de voorbereiding op deze tocht is een tocht op zich, hé… Ik oefen nu volop in de juiste grondhouding! Alleen ga ik alles nog niet dagelijks delen, dat bespaar ik jullie graag. 😉

Verder kan ik proberen om als Plan B tóch een manier te vinden om de bestaande rugzak op lichte wieltjes achter mij aan te trekken (trekband rond de heupen), zodat ik kan afwisselen tussen dragen en trekken - ik moet in elk geval alles nog (over een zekere afstand) kunnen dragen, en ergens overheen kunnen tillen, want dat kom je sowieso tegen op zo’n tocht. Het zou tof zijn als ik iemand vond die zo’n unieke wielen kan maken/vinden, met alleen een as en een bevestigingswijze voor de rugzak (dus geen karretje!), ultralicht en heel sterk! Iemand? 😇

Mijn laptopje is klein en een tablet is onhandig voor wat ik digitaal doe (o.a. voor lay-outs, Excelsheets enz.). Kortom, de voordelen van mijn laptopje zijn toch groter dan het belangrijke nadeel van meer gewicht en volume.
Voor de bankzaken gebruik ik inderdaad al heel lang itsme, maar niet alle banken geven die mogelijkheid. Dus tóch nog een digipass mee… Als nomade (urban nomad, hé) doe ik al vele jaren zowat alles online. En tegelijk kan ik niet goed overweg met smartphones (dus geen bankapps voor mij), ik ben een echte laptopmens.

En eetgerei, ook een goed onderwerp!
Want dat heeft te maken met hoe ik die tocht wil gaan en beleven, en dat is gebaseerd op mijn ervaringen in 1990. Zoals je al in de intro op 4 oktober kon lezen is het de bedoeling veel aandacht te schenken aan ‘vertrouwen’. Dat geldt voor het vinden van een slaapplek elke dag, maar voor een deel ook voor het eten. Ik neem helemaal niets mee dat moet dienen om eten klaar te maken - dat had ik ook in 1990 niet mee. Voor de energie onderweg at ik vooral noten en chocolade, die ik kocht in de winkels die ik tegenkwam langs de route, en ik droeg altijd wel wat ‘noodvoedsel’ mee, meestal een pak droge koeken. Dat was voor als ik bijvoorbeeld ergens in een zaaltje terechtkwam. Gaandeweg merkte ik dat ik meestal juist eten te veel had, omdat mensen die mij gastvrijheid verleenden, mij ook altijd uitnodigden voor het avondmaal en het ontbijt - tenzij ik heel vroeg vertrok, maar dan gaven ze mij de avond ervoor al van alles mee voor onderweg, soms zo veel dat ik het moest weigeren, wegens te veel extra gewicht. Zo goed zijn de mensen voor elkaar, zelfs voor een vreemde! En ik ben benieuwd of dat nog steeds zo is… Ik denk namelijk van wel…

Op die manier onderweg zijn vraagt dus veel vertrouwen. Ik denk dat dit mijn manier is om daarin te oefenen, en om mensen de kans te geven om die dans van vertrouwen mee te dansen. Tenslotte is vertrouwen een noodzakelijke basis voor samenwerking tussen mensen, over culturen en regimes heen, en laten we dat in deze tijd juist zo erg nodig hebben op en voor deze prachtige planeet. Is het jullie ook al opgevallen dat de gewone mensen vaak geen probleem hebben met elkaar, maar dat het een probleem wordt als het iets politieks of godsdienstigs wordt? En daar kunnen ‘de politiek’ en ‘de godsdienst’ op zich niets aan doen, ‘t zijn de mensen zelf die er brood (lees macht) in zien… want ‘politiek’ en ‘godsdienst’ kunnen juist heel goede dingen teweegbrengen - omdat het de mensen zijn die het doen. Als we uit angst handelen creëren we meer (vormen van) angst, en handelen we uit liefde - en vertrouwen is daar een aspect van -, dan creëren we (vormen van) liefde, en dat geldt ook voor ‘de politiek’ en ‘de godsdienst’.

En dat is wat ik wil doen door geen kookspullen of eetgerei mee te nemen: vormen van liefde cocreëren.
Desalniettemin: door jullie opmerking ga ik een lepel meenemen. Handig om onderweg eens een pas gekocht of gekregen blik bonen leeg te lepelen. Want ik hou van de Arabische wijsheid “Vertrouw op God en bind je kameel vast.” 😃

Dank dat je mijn verhaal tot hier hebt willen lezen. Een volgende post hoop ik wat korter te houden!

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht