Dagdag,

Hier ben ik weer, nu vanop Den Eik in Gierle!
Eerst en vooral heel erg bedankt voor jullie reacties en betrokkenheid. Ik krijg steeds meer het gevoel dat ook deze tocht iets is wat we ‘samen’ doen, en dat doet enorm veel deugd. Het moedigt mij aan!
Ik ga hier dus graag even in op een paar reacties. Lotte dacht aan ‘metgezel’ als aanspreking voor mijn lichaam, en ik vond dat goed gevonden. Toch voelde het te veel als ‘een aparte entiteit’ en zo ervaar ik mijn lichaam niet. Dat is dus een mooi bruggetje naar de opmerking van Marijke, die begrijpelijkerwijs de conclusie trok dat ik mijn lichaam los zie van mezelf. Dat is niet zo. Ik ervaar mijn lichaam als een deel van mezelf, maar niet mezelf. Ik voel mij dus net als zij ook één met mijn lichaam, maar besef tegelijk dat ik mijn lichaam niet ‘ben’. Het is als het ware een ander niveau van 'mij', iets als de ultieme verdichting. Kortom, het is een en-en voor mij. Hoe wij ons lichaam ervaren in relatie tot onszelf vind ik zelf ook een bijzonder boeiend gegeven.

Overigens is het mij al opgevallen dat als ik ‘s morgens vóór de training niet eet of drink, het wandelen dan soms veel beter gaat. Als ik dat wél doe, voelen mijn benen zwaarder aan en gaat de hele training moeizamer. Mijn logisch verstand denkt dat dat komt omdat het bloed dan naar de spijsverteringsorganen gaat om die goed te doen werken, en minder naar het bewegingsapparaat. Ik ben trouwens nooit een ontbijter geweest (al pas ik mij vrij makkelijk aan het gezelschap aan) en misschien heeft dat er iets mee te maken. Maar in Amsterdam ben ik een keer direct na de lunch gaan wandelen, en dat ging óók goed. Misschien heb ik een volgzaam en meewerkend lichaam met bloed dat overal is waar het nodig is, en dat gewoon af en toe moe is en dan zwaarder aanvoelt?

Nog iets wat ik niet direct verwacht had: ik drink niet méér water dan als ik niet train. Ik drink ook niet onderweg, want dan blijf ik voortdurend dorst hebben. Natuurlijk, we zijn al in een veel frisser seizoen beland. Ik zweet gewoon niet zo hard. Dat zal tijdens de tocht héél anders worden: dan ga ik de zomer én het zuiden tegemoet. Ik herinner mij dat ik in 1990 vier tot vijf liter water dronk op zo’n doordeweekse Italiaanse zomerdag, en toch maar twee keer per dag moest plassen!

“Walk gently on Mother Earth”, dat ervaar ik slag op keer en het voelt heel juist. In zekere zin doe ik dat al lang, maar nu ervaar ik die grondhouding intenser en bewuster dankzij de barrevoetsschoenen. Je stapt langzamer, met kleinere passen, je zet je hielen veel zachter neer, je hebt voeling met de ondergrond. Dat voelt energetisch ook heel anders, duidelijk meer verbonden… En als je dat allemaal niet doet, gaat het fout: overbelasting van spieren en vooral gewrichten, en daar is mijn lijf niet blij mee. Gelukkig luister ik naar die aanwijzingen. Je kunt je voorstellen dat ik desondanks toch ietwat hardleers ben, met mijn lange benen! 🙂

Geschreven door Zwervende.Eik.op.Pelgrimstocht