Lieve lezers,

Terwijl ik dit schrijf is net de laatste week van onze vakantie aangebroken. Volgende week dinsdagavond, bijna exact om deze tijd stappen wij het vliegtuig naar Nederland in. We gaan nog een week heerlijk genieten, maar zoals ik al lichtjes door heb laten schemeren aan sommigen heb ik ook weer veel zin om iedereen te zien en het gewone leventje op het pakken. Zo ver is het alleen nog niet, jullie hebben zelfs nog een extra week hier in Mexico van me tegoed.. Om te beginnen:

Ik was gebleven in Palenque. Waar we onze laatste dag op een tour zijn gegaan naar de Misol-Ha en Agua Azul watervallen. Hierna zouden we door naar de volgende locatie worden gebracht, San Cristobal de las Casas, dus ook de backpacks gingen mee in het busje. Het was van Palenque zo'n 1.5 uur rijden door heuvelachtig landschap voor we de eerste waterval, Misol-Ha genaamd, bereikte. Ik vond alleen een foto maken van de voorkant niet genoeg en waagde me om onder de waterval te gaan staan, wat wel meer mensen deden. Op een paar spetters na niet echt nat geworden gelukkig en het heet een gave foto opgeleverd al zeg ik het zelf. Verder zijn we hier niet lang gebleven, op naar de volgende stop: Agua Azul! Deze watervallen waren nog indrukwekkender aangezien het er niet 1 is maar allerlei terrassen/lagen van watervallen. Echt een mooi gezicht! Op bepaalde foto's vind ik de het beeld bijna nep lijken, zo schilderachtig en perfect in elkaar overlopende kleuren... Maar ze zijn echt onbewerkt! Bij Agua Azul hebben de lang rondgelopen, er was een heel dorp om de waterval heen gebouwd. Overal zag je waterleidingen lopen, een gemakkelijke manier natuurlijk om het dorp van water te voorzien. En de dorpelingen zaten allemaal in hun hutjes etenswaren en souvenirs te verkopen. Ook kon je op bepaalde vlakken stukken zwemmen in de Agua Azul, maar wij hebben dat niet gedaan. Rond 5 uur verlieten we deze plek om naar San Cristobal te vertrekken. Helaas ging de rest van de mensen in ons busje ging terug naar Palenque, dus wij moesten eerst naar een vast overstappunt van de busjes worden gebracht. Dit was weer een heel stuk heuvelafwaarts. Net voor het donker werd wisselden we van busje en konden we hetzelfde stuk dat we zojuist heuvelafwaarts hadden gereden weer dik een uur heuvelopwaarts rijden. We passeerden Agua Azul en kwamen er toen achter dat wij weer eens hadden vergist in onze aankomst tijd op de volgende bestemming. Want hoewel we nog hadden opgezocht dat het maar 130 kilometer was naar San Cristobal, heuvel op en heuvel af doe je daar een stuk langer over helaas. Zelfs als de bestuurders hier als achterlijken door de bochten gaan.. Gelukkig maakten we na 2.5 uur (op de helft) een stop, en konden we naast een wc-bezoek een lekker zakje chips kopen als avondeten ;) Oké, het was echt een geval van: beter iets dan niets, helemaal met dat bochtengeslinger in de bergen, maar we hadden natuurlijk liever nog even goed gegeten bij Agua Azul als we dit van te voren hadden geweten. We hadden dit keer tenminste al wel een hostel geboekt dus die stress hadden we niet! Toen we na ruim 5 uur/rond de klok van 11, eindelijk aankwamen, was het echt enorm koud toen we uitstapte. Niet alleen omdat het avond was, maar San Cristobal de las Casas ligt blijkbaar op 2200 meter dus we waren in een hele andere klimaatzone terecht gekomen. Stonden we in onze korte broek en slippers! De eerste de beste taxi aangehouden en heel snel naar ons hostel gegaan, om daar vervolgens onder mega dikke dekens te duiken. Dus toen bij jullie de vorst doorkwam, hadden wij het sinds lange tijd ook weer een soort van winters. De volgende morgen had ik naast m'n lange broek zelfs mijn jas aan en sjaal om! Gelukkig was dat niet van lange duur, want nog voor het middaguur kwam het zonnetje al door en was het opeens weer een soort warm. We deden mee aan een Free Walking Tour die erg leuk was. De local die ons rondleidde door de stad was enorm enthousiast en liet ons met passie zien wat San Cristobal en de omgeving allemaal te bieden heeft. Hij is van mening dat veel Mexicanen hun eigen land niet voldoende waarderen en daardoor liever naar Amerika vertrekken en merkt dat toeristen Mexico tevens onderwaarderen omdat zij denken dat de bevolking óf corrupt is óf te maken heeft met de Narcos. Hier hebben wij gelukkig geen last van ;) tijdens de tour hebben we allerlei Mexicaanse gerechten geproefd, verse koffie met een speciale manier van brouwen op, Mezcal geshot (een soort tequila, te bestellen in allerlei smaakjes) en ook chocolade tequila geprobeerd. Ik had nog niet zo'n uitgebreide Free Walking Tour gedaan, hij bleef dingen laten zien en vertellen. Het grappige is dat hij hier niet geboren is maar afkomstig is uit Noord-Mexico, waar het volgens hem een stuk minder aantrekkelijk is om te wonen. Dat verklaart waarom hij zo enthousiast is over San Cristobal: hij is er zelf als het ware ook verliefd op geworden. En ik kan wel begrijpen waarom, want het is een heerlijk relaxte stad. Ik vind het een klein beetje vergelijkbaar met Cusco in Peru. Qua gebouwen, qua mensen en de totale sfeer. We besloten dus om hier een dagje langer te blijven. Wat wel opviel is dat er veel (oude) vrouwtjes, moeders en kinderen op straat spullen aan het verkopen zijn en er zijn veel bedelaars. Aangezien het hier een stuk kouder is vind ik dat meteen veel zieliger. De baby wordt in een draagdoek op de rug van de moeder meegenomen en dan zie je vaak een stuk of 2-3-4 kinderen die daar omheen lopen, allen op afgetrapte sandaaltjes en schrale huidjes.. Ik raakte aan de praat met een broertje en een zusje die vroegen of ik armbandjes van ze wilde kopen. Ik liet haar mijn pols vol bandjes zien. Wel was ik geïnteresseerd in hun verhaal. Hun namen ben ik vergeten maar ze waren respectievelijk 5 en 6 jaar oud, een leeftijd waarop ze in Nederland in plaats van op straat te (moeten) banjeren al naar school zouden gaan. Eigenlijk is het gewoon kinderarbeid zat ik me te bedenken, maar moeder heeft natuurlijk geld nodig om de monden te voeden dus laat haar kinderen op deze manier slim meewerken. We hebben ze allebei wat muntjes gegeven en een dextro snoepje. Ik had liever een foto van ze gemaakt, maar ze zijn slim genoeg opgevoed om daar meer geld voor te vragen. En ik blijf het ook moeilijk en misschien een beetje gek vinden om echt van mensen zelf foto's te maken. Dus ik heb het maar zo gelaten en het verhaal onthouden.

Op aanraden van onze local van de Walking Tour zijn we zondag naar San Juan Chamula gegaan. Hier had je een zondagmarkt en een hele bijzondere kerk. Helaas mocht je binnenin de kerk geen foto's maken, want met 'hele bijzondere kerk' bedoel ik niet per se mooi of statig maar echt een hele "bijzondere" kerk.. Alleen ik kan het jullie dus niet laten zien, enkel proberen het zo goed mogelijk te beschrijven. De kerk had geen zitbanken of stoelen, maar een hele open vloer die was bedekt met dennennaalden. De grond lag er helemaal vol mee. Overal, links, rechts, voor je en op de vloer tussen de dennennaalden, brandden er kaarsen. Grote, kleine, dikke en dunne allemaal door elkaar, in totaal duizenden. Tijdens het betreden van de kerk liep ik nog een keer per ongeluk bijna op de kaarsen die op de grond waren geplaatst, omdat ik nog niet door had dat de kaarsen echt overal opeens konden staan. Verspreid over de kerk zaten mensen achter hun kaarsen, allen andere kanten op kijkend. Het meest bizarre wat we hebben gezien is een offering van een (toen nog levende) kip. De kip zat verfrommeld in een plastic zak en werd door 1 van de 3 vrouwen vastgehouden en heen en weer over het vuur van de kaarsen geswiept. Toen werd de kip op allerlei plekken op het lichaam van een van de andere vrouwen gehouden, waarna ze een shotje alcohol (hoogstwaarschijnlijk mezcal) namen. De kip werd op de grond gelegd en de alcoholsmaak weggespoeld met coca cola. Ook van het drinken werd er wat in het vuur gegooid. Dit ritueel herhaalde zich 3 keer, tot alle vrouwen waren gezegend en toen werd de nek van de kip, die inmiddels wel meer dood dan levend was, omgedraaid. Wij denken dat het ritueel te maken heeft met het vragen van dagelijks eten en drinken, maar zeker weten doen we het niet. Hoewel ik het te doen had met de kip, was het wel interessant om dit ritueel te hebben gezien. Smiddags terug in San Cristobal hebben we op de markt nog meer zielige kippen en kalkoenen gezien. Met hun pootjes vastgebonden aan elkaar en aan de krat, zodat ze geen kant meer op konden. Een oud vrouwtje kocht op dat moment een kippetje en die werd vrolijk onder haar arm meegenomen (zie foto's). En oké, ik weet in Nederland is de industrie wat betreft kippenvlees ook echt niet best, maar voor mij geldt wat dit betreft dat wanneer je er meer mee in aanraking komt, je er ook meer over na gaat denken. Plus, ik was nou eenmaal niet zo'n dierenvriend, maar aangezien ik op mijn reis best veel tours heb gedaan voor het spotten van dieren (neem de Galapagos, de snorkeltours en jungletours) en bij elkaar opgeteld hier dus behoorlijk wat geld aan heb uitgegeven, ben ik denk ik ook anders naar dieren in het algemeen gaan kijken. Ik zeg er bewust 'denk ik' bij want of dit zo blijft weet ik niet.. Verder was de markt in San Cristobal erg leuk, we waren hier de dag ervoor met de Walking Tour kort over heen gelopen en toen wist ik al dat ik terug zou komen om meer souvenirs te kopen! Want het voordeel van nu de reis er bijna op zit, is dat wanneer je spullen koopt er niet meer lang mee hoeft te sjouwen :) dus even goede inkopen gedaan hier.

De volgende dag zijn we vanuit het hostel op een tour naar Cañon del Sumidero gegaan. Een hele diepe canyon, met als diepste punt wel tot een kilometer hoge wanden, waar wij met een boot doorheen zijn gevaren. Het was echt een mooie kloof, anders dan bijvoorbeeld in Frankrijk en over de Grand Caynon kan ik (nog) niet oordelen. En een enorme diversiteit aan dieren, voornamelijk vogels maar last but not least: we hebben alsnog krokodillen gezien (zie foto). Helaas was er overal wel veel plastic te bekennen, zoals de foto laat zien. Zonde! Na een 2 uur durende boottocht zijn we nog naar een stadje genaamd Chiapa del Corzo gereden, maar om eerlijk te zijn was dat niet erg bijzonder. Wij namen de tijd daar vooral om even te lunchen en niet lang daarna ging de bus weer terug naar San Cristobal. Die avond vertrokken wij in de nachtbus naar Puerto Escondido, een plaatsje dat bekend staat als de ultieme relax-spot met surfstrandje en veel hippies, alleen voor ons begon het hier niet zo relaxt.. Tijdens de busreiziger werd Jerom 'ziek', tenminste hij voelde zich misselijk en we dachten aan wagenziek omdat de weg behoorlijk bochterig was en ze rijden natuurlijk nogal wild. Ik gaf hem een pilletje en ben weer in slaap gevallen. Toen ik wakker werd zei Jer dat hij had overgegeven, gelukkig wel in een zak maar alsnog super kut. Alleen wat kan je doen tijdens zo'n een busrit, nog zo goed als midden in de nacht? Hij leek zich wel wat opgeluchter te voelen dus zijn beiden weer gaan slapen, totdat het weer gebeurde.. Gelukkig waren we nu alweer een paar uur en een heel stuk verder, want het was duidelijk dat dit niet goed zat. Hij was ook spierwit weggetrokken en raakte een beetje in paniek, want de plastic zakken waren nu op. Ik ben nog rond gaan vragen in de bus maar zonder succes. Net op het moment dat ik zat te bedenken dat we misschien de bus uit moesten gaan, hoewel ik geen idee had wat we dan vanaf daar moesten doen, zag ik de kust en bordjes met Puerto Escondido. Nog heel even moest hij volhouden. Een kwartier later kwamen we aan op het busstation, vanaf daar met de taxi regelrecht met tassen en al naar het ziekenhuis. Jerom bleef voor de zekerheid buiten staan en ik ben hem snel aan gaan melden bij de receptie. Ondertussen al aan de telefoon met de verzekering over de gang van zaken. Ze kon dit ziekenhuis niet vinden in de bestanden en ze kon op dit moment dus weinig doen. Ik wist ook niet zo goed wat er precies geregeld moest worden, aangezien Jerom het zorgpasje in m'n handen had geduwd. Plus dat Jerom opeens al erg snel de behandelkamer in kon en ik daar in het woord moest doen in het Spaans. Pff wat een hectiek. De verpleegsters dachten logischerwijs aan een voedselvergiftiging en daardoor dehydratatie/uitdroging. Jerom werd op een bed gelegd, kreeg een groene patiëntjurk aan en werd aan het vocht en antibiotica gelegd. Het zag er allemaal maar naar uit al die draadjes bij hem, en dan ook nog in een vreemd land en alles in een vreemde taal. Gelukkig werd er naar verloop van tijd een stoeltje voor mij gehaald en kon ik naast Jerom zijn bed zitten, die inmiddels in diepe slaap verzonken was. Na de ene antibiotica kwam de andere en nog meer vochtzakken werden aangediend. In het begin van de middag (we waren daar aangekomen om 8:30) voelde Jerom zich al beter, maar had nog steeds hoge koorts. De verplegers hadden het er al over dat hij een nachtje in het ziekenhuis zou moeten blijven, wij zagen dat allebei niet echt zitten. Maar zo ver was het nog niet, eerst nog maar rustig afwachten. Jerom is nog wat gaan slapen en er werd nog meer vocht bijgevuld. Ik zat ondertussen maar te zitten, ik had het erg te doen met Jerom natuurlijk, alleen om eerlijk te zijn was voor mij verre van ideaal. Omdat we na de busrit gelijk door waren gegaan naar het ziekenhuis had eigenlijk nog niks gegeten en voelde me vies, er was hier geen kantine, geen chille zithoek, geen tv of tijdschrift, ik mocht niet met m'n IPad en telefoon, niks uit mijn tas mocht ik eigenlijk rondom het bed hebben. Dus de tassen moesten weg, ik mocht eigenlijk niks doen behalve op die klapstoel zitten naast het bed. Dit waren regels van de beveiliger, ik kon zien dat de zusters het namelijk ook een beetje overdreven vonden omdat ik letterlijk uren voor me uit heb zitten staren. Toen Jerom weer wakker werd, mocht hij gaan douchen en kreeg wat te eten, dan zou er daarna gekeken worden of de koorts al wat was gezakt. Het was inmiddels een uur of 16u-17u en ik trok het echt niet meer, dus dit was voor mij een mooi moment om ergens iets te eten te gaan zoeken. Bij terugkomst waren we allebei opgeknapt, maar toen de koorts werd gemeten bleek dit niet lager te zijn. Best logisch, want Jerom was gewoon nog ziek alleen ik vroeg me af of dit niet een kwestie was van goed rusten en uitzieken als hij van het ziekenhuis voldoende vocht had binnen gekregen. Met enkel en alleen koorts hoef je niet in een ziekenhuis te blijven. Het was duidelijk dat de verpleging Jerom hier echt wilde houden, maar ik was er achter gekomen dat het ziekenhuis waar we waren een particulier ziekenhuis was. Ofwel: dit wordt niet vergoed door de verzekering, daarom zag de vrouw waarmee ik telefonisch had gesproken het ziekenhuis dus ook niet in de lijst staan en alles moesten we hier dus uit eigen zak betalen (hoewel het hier natuurlijk wel goedkoper is). Nog een reden dat ik hier sowieso niet wilde/kon blijven slapen, alleen wilde Jerom ook niet alleen laten en dan moest ik in het donker alleen met alle tassen naar het hostel. Whaaaa lastig lastig, Jerom zei namelijk dat hij zich echt veel beter voelde en we wel na deze zak vocht wel konden gaan en ik dacht dat het voor hem beter zou zijn om lekker in het hostel te slapen met mij dan alleen in een vreemd ziekenhuis, zonder Spaans te spreken etc. Maar de zuster bleef maar zeggen "Tiene fiebre, tiene fiebre (hij heeft koorts)". Om een lang verhaal kort te maken, om 18:45 besloten we dat we zouden gaan. De hoofdzuster vond het geen goed idee, tenminste dat interpreteerde ik ze deed opeens heel raar en kortaf. Ik moest allerlei formulieren ondertekenen dat wij zelf hadden besloten weg te gaan en Jerom dus niet was "ontslagen" door het ziekenhuis en zij dus niet verantwoordelijk waren voor verdere problemen. Daarbij werden medicijnen voorgeschreven die we moesten gaan halen bij de apotheek. Het was belangrijk dat ik goed begreep welke pil, wanneer en hoeveel deze ingenomen moesten worden, maar de hoofdzuster ratelde aan 1 stuk door en toen ik om herhaling vroeg dacht ze volgens mij: zak nu maar door de stront ook, want toen ik er handje gaf na afloop en haar hartelijk bedankte voor alles, keek ze me ook aan alsof ik gek was. Gelukkig heeft iemand anders ons alles nog een keer uitgelegd. Jerom kreeg voor hij wegging nog 2 zakken antibiotica ingespoten en even voor 20u konden we het ziekenhuis eindelijk verlaten. Ohja, alleen nog 1000 pesos betalen (dit is omgerekend nog geen €50), voor bijna 12 uur in het ziekenhuis te hebben gelegen. Plus dan nog de apotheekkosten van 250 pesos. Dat is dan wel weer bizar weinig, hadden echt wel meer verwacht! Eenmaal uit het ziekenhuis en in de taxi voelde Jer zich weer minder, maar dit was gewoon de spanning van of het wel een goede keuze was dat we vertrokken en het idee dat we nog een halfuur moesten rijden naar het hostel. Eenmaal daar is hij meteen gaan slapen. Ik had eigenlijk enorme trek want het enige wat ik op had was een bak fruit om 16u, alleen was ook zo doodmoe van alles dat ik eigenlijk net als Jerom gewoon snel wilde gaan slapen. Wat een dag, wat een nare dag was het. Maar wel blij dat we allebei, samen, wat later dan gepland, in het hostel waren aangekomen.

Smorgens voelde Jerom zich best goed, hij had eetlust dus we zijn gaan ontbijten. Omdat hij aan de antibioticapillen zat en de hoeveelheid van de vorige dag waarschijnlijk ook nog niet uit het lichaam was, kreeg hij het bij lange na niet op. Net als de lunch en het avondeten de eerste 2 dagen. Verder ook veel meer gaan drinken (geen alcohol meer) en goed opgelet op wat we aten (Maar dat zegt eigenlijk niks, de dag dat Jerom ziek werd hadden we allebei namelijk hetzelfde gegeten en het was niks raars van bijvoorbeeld vlees. Het laatst wat we hadden gegeten - als avondeten in de bus - waren 2 verse broodjes van een bakkertje waar we de dag daarvoor ook broodjes hadden gehaald. Oftewel: je kan het nooit zeker weten). We zaten in Puerto Escondido ieder geval wel op een ideale plek om lekker niks te hoeven doen en uit te kunnen rusten in het zonnetje op het strand. Dit zorgde voor spoedig herstel :) want de dag daarna zijn we gaan surfen! We hadden een paar uurtjes les genomen en daarna ging het bij ons allebei best goed! Wie weet komt het door het snowboarden, het is redelijk dezelfde houding die je aanneemt en ook met de verdeling van je gewicht op de plank. Ik vroeg het aan de instructeur, maar was even vergeten dat er hier geen bergen met sneeuw zijn en dat hij dus waarschijnlijk niet bekent is met en geen verstand van heeft van snowboarden.. Na de les wisten we wat te doen, dus we dachten dat we later de week zelf ook wel een board konden huren en oefenen. De instructeur zei ook dat dit bij ons het wel mogelijk was. Toen we dat de volgende dag dus meteen maar probeerden, ging het helaas niet echt soepel. Zonder grappen, er stond nu ook veel meer wind dus de golven waren hoger en volgden elkaar veel sneller op. Het board hebben we in plaats van de gehele dag te huren toen maar na een uur teruggebracht. Dan maar een mooie zandtempel bouwen!

Wat ook nog leuk is om te vertellen is dat het hostel waar we zaten erg bijzonder was. En dan vooral de eigenaar Memo, een man van middelbare leeftijd met een paardenstaart en een lange baard, die non-stop in blote bast en in een korte spijkerbroek rondliep. In de 5 dagen dat we in het hostel verbleven heeft hij alleen dat ene zelfde spijkerbroekje aan gehad. Hij douchte er mee en hij sliep er in. Nu vragen jullie je misschien af hoe ik kan weten dat hij in dat broekje douchte en sliep ;) en dat brengt mij bij het volgende: hij woonde in het hostel, hij was one-of-the-guys. Hij sliep in de buitenlucht, enkel onder een rieten dak, op een dun matrasje op de grond, waar mensen de hele dag door langs liepen met hun zandpoten, waarop katten op aan het spelen waren en waar de spetters van de buiten-douche op kwamen als mensen zich afspoelden na het strand. Maar dat hinderde hem allemaal niet, want alles lag lekker binnen handbereik. Vanaf zijn bed kon hij zo onder de buiten-douche en naast zijn bed had hij zijn "office": een tafel met een kartonnen doos waarin wat spullen zaten en zijn hangmat waar hij continu in lag als hij niet sliep op het matrasje. Een andere "office" dan een degene die de meeste mensen voor zich zien bij het woord "office" denk ik, want een computer was bij Memo niet te bekennen. Toen wij aankwamen had hij ook gezegd: "Oh leuk dat jullie er zijn, ik zal even kijken waar ik nog plek heb, want ik wist eigenlijk niet dat er nog mensen zouden komen omdat ik al 3 dagen niet heb gekeken op mijn mail naar de reserveringen". Een heerlijke man was het. En echt bijzonder, want hoewel hij nu heel makkelijk en relaxt klinkt, wat het hostel betreft was hij echt een perfectionist (naar zijn eigen zeggen). Voor alles had hij regeltjes en hij controleerde de hippies -die voor langere tijd in het hostel wonen- streng op het naleven van het werkrooster. De keuken, de wc's, de douches, alles moest schoon en netjes zijn. Het afval gescheiden, met afwassen werd het water hergebruikt, de koelkast moest geordend zijn: alle spullen met je naam er op in een Tupperware bak. Ondertussen was iedereen (behalve wij) aan het blowen en lag Memo in zijn hangmat te chillen. Voor de weinige gasten die er waren (ongeveer iedereen die er voor de rest rondliep woonde/werkte dus in het hostel) moest het top zijn. Toen Memo aan Jerom vroeg of het weer goed met hem ging en of hij lekker had geslapen de 2de nacht en Jerom antwoordde dat door gesnurk van zijn buurman het beter had gekund, wilde hij meteen weten wie de schuldige was en stond hij er op dat hij deze persoon (1 van de inwonende) ging verplaatsen naar een speciale snurk-plek zodat wij beter zouden slapen. Ik kan nog wel uren doorpraten over Memo, hij was gewoon zo fascinerend. En ook het hostel was ook echt chill, ongeveer op het strand en alles was als het ware buiten, omdat het savonds niet echt afkoelt. We zijn er 2 extra nachtjes gebleven en dat vond Memo een groot compliment. Ohja en in hostel Zapotecas heb ik een liefde voor katten gecreëerd. Tenminste, voor kitten Lua (zie foto) of zal dit dan toch te maken hebben met mijn gegroeide dierenliefde in het algemeen?

Toen we 5 dagen in Puerto Escondido -en dan vooral op het strand en in het hostel- waren geweest, vonden we het tijd om weer naar een andere plek te verkassen. We kregen de tip om naar Mazunte te gaan, zo'n anderhalf uur verderop. Scheen ook een leuk klein relaxt badplaatsje te zijn. Bij ons gaat het reizen de laatste tijd alleen niet zo voorspoedig, dus in anderhalf uur hebben wij helaas het niet gered ;). Of tenminste, wel om Mazunte te bereiken maar dit keer was het geboekte hotel het probleem. We hadden het al door nadat we de taxi waren ingestapt, die ons vanaf de busstop naar het hotel zou brengen. De taxi-chauffeur kende "Casa Serenité" niet. En dat opzichzelf hoeft nog geen probleem te zijn, want wij hadden gelukkig ook het adres van de bestemming, maar eenmaal in de straat aangekomen was hotel nergens te bekennen. De taxi-chauffeur piepte het kantoor op, maar daar konden ze het niet vinden en ook met rondvragen aan iedereen die we passeerden hadden we geen succes. Na meer dan een halfuur gezocht te hebben, werden we door de taxi-chauffeur afgezet bij een internet café zodat we konden bellen. Er werd gelukkig wel opgenomen en de vrouw legde telefonisch uit waar het was. Heel gek, want het was gewoon de straat en plek waar we waren geweest. Oké het zal wel, dan proberen we het nog een keer, ditmaal lopend. Eenmaal boven op de berg (daar was de straat) konden we het alsnog niet vinden. We belden dat ze ons moesten ophalen of we zouden naar een ander hostel gaan, want nu werd het een beetje irritant. Dat ophalen deden ze gelukkig. En ja hoor, uiteindelijk was het gewoon zo goed als de plek waar we al 2 keer waren geweest, alleen het stomme was: het hotel was van naam veranderd! Tenminste dat denken we, want wij hadden geboekt onder "Casa Senerite" maar op alle bordjes rond en bij het hotel werd het "Casa Huaijzoo" genoemd. Zoiets raars weer, maar eind goed al goed. Het was een chill hotelletje. En Mazunte was met zijn 700 inwoners een nog kleiner hippie dorpje dan waar we vandaan kwamen, waar wij op een heerlijk strand hebben gelegen 2 dagen en veel verse vis hebben gegeten. De laatste dag zijn we nog op een tour gegaan, de zee op. We twijfelden eerst om dit te doen, omdat wij als verwende reizigers de dolfijnen en schildpadden inmiddels al een paar keer gezien hebben. Maar hier scheen je ook walvissen te kunnen zien en dat leek ons beiden nog wel echt cool. Toch geboekt dus, en gelukkig hebben we ze gezien!! Wat een mega grote vissen zeg, wauw! Toen we smiddags zaten te eten bij een restaurantje aan zee zagen we ze zelfs vanaf de kust nog zwemmen. Tof om deze dieren ook nog af te kunnen strepen. Foto's zijn helaas niet gelukt, we hebben wel wat filmpjes waarop ze af en toe in beeld zijn.

In Mazunte namen we afscheid van het strand en de zee, nu wordt het voor ons ook wachten tot de zomer.. En zijn meer inlands getrokken al richting Mexico Stad, met tussendoor nog de laatste stop Oaxaca. Deze laatste dagen zijn nog te lezen in m'n volgende blog, aangezien deze dan op zondag online kon zoals ik Mama had beloofd. Dan kan hij worden voorgelezen aan opa savonds :) Hij is wel een beetje afgeraffeld, dus vergeef me als er foutjes in stonden.

xxxxxxx

Geschreven door Winniescherp